Dit is niet de eerste keer dat ik hier post. Ditmaal echter wel onder een ander pseudoniem. De vorige keer dat ik hier poste is ongeveer 3 jaar geleden. De problemen die ik destijds met mijn ex had zijn versleten en verdwenen. Dat die problemen (ik noem het problemen maar in the end zijn het gevoelens en verlangens) versleten zijn geeft mij hoop voor mijn huidige break-up.

Echter zijn er ditmaal een aantal dingen anders.

Ik heb mijn huidige vriendin, momenteel dus ex, ontmoet op een vakantie nu ongeveer 2 en een half jaar geleden. Ons begin was alles behalve makkelijk maar toch hebben we ons daarheen kunnen en durven slaan. Dit is niet de eerste keer dat het uit is maar wel de meest definitieve voor het gevoel. Iedereen heeft denk ik wel eens een tijdelijke stop op hun relatie waarbij er alleen maar nagedacht hoeft te worden om te beseffen dat stoppen niet hetgeen is dat we willen.

Het kwam dus wel elke keer weer goed maar toch met een bepaalde spanning. Mijn vriendin deed erg veel dingen achter mijn rug om met andere jongens. Of dit nou op seksueel gebied was of niet dat is mij nooit duidelijk geworden, maar telkens vergaf ik haar maar werd ik ook enorm boos. Een van mijn zwaktepunten is dat als ik boos wordt, ik ook agressief kan worden (killing voor een relatie natuurlijk!). Handtastelijk word ik eigenlijk nooit, althans nooit uit mijzelf. Er is een trigger voor nodig en mijn vriendin gaf mij die door mij te duwen of mij beet te pakken.

Dit is iets waar ik aan werk en waarvoor ik eerder in mijn leven gesprekken heb gehad met een psycholoog. Het is iets waarbij ik geholpen moet worden door mijn partner. Helaas hielp zij mij hier niet bij en liet mij alles alleen oplossen. Maar goed even verder met mijn verhaal. Mijn vriendin en ik zijn na anderhalf jaar samen gaan wonen op een plek voor mij 140km van mijn woonplaats vandaan. Een hele omschakeling dus en dit heeft voor aardig wat voeten in de aarde gezorgd. Achteraf is dit mijn beste beslissing ooit geweest in mijn leven. Ik ben gelukkig en was enorm trots op ons huisje en onze relatie.

Totdat er de afgelopen tijd weer dingen plaatsvonden, weer sprak ze af met andere jongens achter mijn rug om. Onze seksuele relatie begon te lijden eronder en uiteindelijk zelfs te verdwijnen. Allemaal weggemoffeld onder het mom van ik wil niet dat alles weer zo snel gaat na deze fout, ik had haar immers erop aangesproken dat het niet kon wat zij deed en dit gaf dus weer stress in de relatie. Haar gevoelens waren en zijn vlak, ik krijg totaal geen hoogte van haar.

De noodlottige dag verliep als volgt. Eigenlijk heel stom maar ze vroeg mij of ik iets wou halen voor het eten dat zij aan het bereiden was, en eigenlijk had ik daar geen zin in allereerst omdat ik net uit mijn werk kwam en ten tweede omdat het een onderdeel van het gerecht was wat geen vereiste was en iets dat ik niet luste, allemaal totaal niet van belang natuurlijk maar goed. Ik deed dit dus niet en hierop reageerde zij geïrriteerd zoals ze wel vaker deed. Hierop onstond weer een discussie en dit lijkt voor haar de druppel te zijn geweest. Achteraf kan ik me wel voor mijn kop slaan natuurlijk, ik had beter moeten weten. Ik had mezelf eens een keer opzij moeten zetten en haar voorop, ik had hiervoor moeten werken. Helaas is er voor mij een confrontatie nodig om dit te doen beseffen en dat zal het einde van onze relatie hebben betekend.

Ik ben op het moment erg van streek. Ik heb mijn werk hier op het moment kan geen kant uit en zal dus terug moeten naar mijn geboorteplaats waar ik eigenlijk niet meer heen wil. Daarnaast zie ik alleen hier blijven wonen (woning zoeken in mijn huidige omgeving) niet zitten omdat ik daar en de financiële middelen niet voor heb en ik weet dat ik in een sociaal isolement zal belanden mijzelf kennende. Ik heb alles over voor onze relatie maar besef mij ook heel goed dat een relatie van twee kanten werkt. Ik kan haar gevoel totaal niet inschatten maar als ik haar moet geloven is ze van mening dat wij teveel verschillen en dat haar gevoel verandert is. Ik houdt hoop, maar is dat realistisch?

Ik hou enorm van haar en zij is degene waar ik mijn toekomst mee zou kunnen en willen delen. Ik ben wel nuchter genoeg om te beseffen dat ook dit zal slijten en verdwijnen maar... is dat wat ik wil? Wil ik dat dit verdwijnt, wil ik niet liever blijven hangen om op die manier mijn liefde voor haar te tonen al zou zij hier niets mee doen. Ik weet dat ik als ik uberhaupt kans zou willen maken haar de ruimte en tijd moet geven. Maar is dat genoeg, heeft dat zin... Ben bang van niet. Ik hou van haar, enorm veel van haar...