Voelde ik me gister nog stoer, voel ik me vandaag klein, zielig en verdrietig. Vandaag zou ik gaan praten met zijn zus om het een en ander uit te leggen, dus ik wilde weten in hoeverre hij haar al had ingelicht over onze breuk. Dus ik belde hem. Dat gesprek ging ok, hij vertelde me dat hij niets had verteld omdat het voor hem dan te definitief werd, omdat het dan dus echt zo was.

Toen vroeg hij hoe het met me ging, ik vertelde hem dat het goed ging, dat ik keihard aan het werken was, twee uur per dag in de sportschool zat, een nieuwe avond opleiding ging volgen en dat ik op vakantie ging. Hij vroeg niet: Met wie... Hij zei: Ik ben blij dat het goed met je gaat. Het maakt het makkelijker voor mij om je te laten gaan nu ik weet dat jou hele leven niet overhoop ligt.

Mijn BELACHELIJKE reactie: Ja inderdaad, ik red me prima alleen... Hij zei; ik mis je heel erg en wil heel graag dat het goed komt, maar ik zal je leven niet meer overhoop halen zolang ik me niet 100% aan je kan geven, als ik niet kan vertellen dat je de ware voor me bent. Lieve dais, ik wou dat ik meer van je kon genieten, je bent zo een prachtig mens. Ik ben blij dat je inziet dat je het prima red alleen, dat betekend dat je de goede beslissing hebt gemaakt. Heel stoer zei ik: Ja, ik kan steeds meer afstand creëren, gaat goed met me. Hij: Ik schrik daar wel van dat je na 3 jaar, binnen een week zo cool tegen me doet, zo kortaf, zo bot. Ik: tsja, is denk ik mijn verweer systeem.

WHAT THE F*CK... Ik ben niet gelukkig, het gaat niet goed met me, ik red me niet prima alleen.