Ik word helemaal gek van mezelf. Aan ene kant kan ik het zo goed in een perspectief plaatsen en heb totaal geen emoties, maar dan draai ik om en zit ik zo heftig te huilen. Het is zo dubbelop steeds en dit is ook erg duidelijk terug te lezen in mijn blogs. Vanmiddag met hem gesproken en het voelde beetje aan als een opluchting. Maar nee, een paar uurtjes verder komt het weer net zo keihard terug. Heb ik nog niet genoeg gehuild? Heb ik al niet genoeg geleden hieronder? Wanneer houdt dit eens op? Ik wil zo graag doorgaan met mijn leven, wil mij weer blij voelen, wil weer eens lekker lachen. Je zou denken dat je zelf controle over je gevoelens kan uitoefenen, maar mij lukt het gewoon niet. Het feit dat ik hem nog een keer zal zien als ik mijn spullen ga ophalen na 3 maanden, is net een donkere wolk boven mijn hoofd. Wat zal dat ook ontzettend pijnlijk zijn. Zie nu al helemaal tegen op. En wat is de kans dat ik al over hem heen ben na 3 maanden? Ben echt erg bang dat ik dan niet over hem heen ben...

Ik ben emotioneel kapot, echt. Laatste week leefde ik gewoon niet meer en nog steeds niet. Ik ben op van de emoties en van de pijn.. ben er helemaal doorheen. Kan niet vredig slapen en sta op met een naar gevoel in mijn maag. Ik mis hem zooo verschrikkelijk op dit moment, dat het pijn doet overal. Het gedachte dat wij nooit meer samen zullen zijn, is bijna ondragelijk. Het feit dat ik hij nooit zo naar mij zal kijken als toen, maakt mij kapot van binnen... Oh, wat is dit pijnlijk zeg. En ik moet nog eens op mijn studie concentreren, en dat lukt mij voor geen goud en het zou nog erger zijn als ik dat zou verknallen, want het verandert voor de rest niks aan mijn pijn.
Zit alleen aan hem te denken...

Help! Wat kan ik hier aan doen?