Het is treurig dat ik hier mijn verhaal moet doen, omdat ik toch echt in de waan was dat mijn relatie beter was dan anderen, en mijn relatie nog zeker jaren zou duren. Niet dus.
2,5 jaar hadden we een relatie, een toptijd. Nauwelijks ruzie, veel humor, veel affectie, veel goede gesprekken. Geweldig vond ik hem. Hij was het helemaal en ik adoreerde hem zowat. Hij was net zo gek op mij en het eerste jaar hebben we elkaar dan ook praktisch iedere dag gezien, we sloten ons eigenlijk voor de buitenwereld af. Het tweede jaar was wat dat betreft wat gezonder, we focusten ons meer op ons eigen leven en bleven daarnaast nog gek op elkaar. Totdat hij het wel heel druk kreeg. Twee weken terug, een donderslag bij heldere hemel. Hij zei dat hij het niet meer zag zitten, hij was te druk met andere dingen, bovendien nog zo jong, hij zat niet lekker in zijn vel en wilde iets anders met zijn leven. Was niet meer verliefd op mij, maar kwam daar 3 minuten later alweer op terug. Na twee uur praten besloten we dat we 2 weken een break zouden nemen.Niet bellen, niet zien. We gingen nog uit eten 's avonds en hij zei vol overgave dat 'dit helemaal goed ging komen'.
Het liep erop uit dat ik hem zaterdag toch zag, zijn initiatief. Hij bleef 3 dagen en we verstopten ons, zoals vroeger, voor de boze buitenwereld. We hadden het weer geweldig, zoals altijd en ik kon me niet voorstellen dat hij dit wilde loslaten. Maandag ging hij weg, en deed al minder serieus over het niet-bellen-beleid. Maar hij belde niet. Ik belde de zaterdag daarop en hij was nogal koel en reageerde ontwijkend op vragen over hoe het zat. Zondag zag ik hem dan eindelijk. Hij had weinig hoop. Dat weekend, dat was dom geweest zei hij, hij hield zichzelf voor de gek. Hij kon de verantwoordelijkheden niet meer aan die bij een relatie horen. En dat was waar, want het initiatief kwam de laatste weken enkel nog van mij, en ik, blind als ik was, had niks door. Daar zaten we dan, alweer allebei te janken, maar hij bleef bij zijn punt deze keer.
Ik zit nu op dag 3 na de klap en ik ben een apathisch wezentje. Mijn omgeving sleurt me overal naartoe, wat op zich goed is, want als het aan mij ligt, kom ik nooit mijn bed meer uit en wil ik alleen nog maar mezelf kwellen met gedachtes van vroeger, van ons. Ik moet mezelf bijna wat aan doen om hem niet aan te spreken op msn en ik heb mezelf als doel gesteld een volle week geen contact op te nemen. We zijn goed uit elkaar gegaan en als ik bel, vind hij het prima, maar hij zegt ook, let op dat je er niet aan onderdoor gaat. Ik wil honderden antwoorden op vragen, maar zodra ik die heb, verzin ik er nog een paar bij, om maar een reden te hebben om hem te bellen.
Ik mis zijn armen om me heen en het samen wakker worden, waarom kwelt een mens zichzelf zo door daar dan juist aan te gaan denken? En ik gun het hem zo dat hij zich net zo verrot voelt als ik, maar het lijkt alsof hij nergens last van heeft.
Iemand een idee of een tip naar aanleiding van mijn verhaal? Hoe ging het bij jullie, hoe lang duurde het en wat hielp je er door heen?

Myrthe