Maak je geen zorgen. Is heel erg herkenbaar. Volgens mij is dit toch een soort van overlevingsmechanisme. Weet je, het is al een hele grote stap om tegenover jezelf (en hier op ldvd!) toe te geven dat je niét alleen wilt zijn, dus wees daar trots op. Ik probeer(de) mezelf ook wijs te maken dat het voor mij allemaal niet meer hoeft. Wel zo makkelijk, hoef je je nooit meer open te stellen, en zal je ook nooit meer gekwetst worden. Maar je wordt er geen gelukkiger mens van. Ik merkte dat ik een 'koelkast' wilde worden, dus koos ik voor de makkelijke weg.
Je hoeft je echt niet angstig te voelen, het is een hele normale menselijke reactie, niks mis mee. Ik kreeg hier de tip om maar gewoon te voelen, ernaar te kijken en dat ook goed te vinden. Wees niet te streng voor jezelf, schiet je niets mee op (spreek uit ervaring). Ik moet zeggen dat ik persoonlijk wel een paar stappen in de goede richting heb gezet (ik wil géén koelkast zijn), maar dat heeft wel tijd gekost, en acceptatie. Sterkte!

Dat gevoel dat je beschrijft kan er echt inhakken als een mokerslag.
Ik ben ook nogal een zelfstandig type die niemand anders nodig heeft (ahum). Dus ik doe erg veel alleen. Ik heb de halve aardbol alleen afgereisd en kan mezelf prima vermaken.
Soms zit je dan ergens en word je ineens overvallen door een groot gevoel van eenzaamheid.
Ik heb mijn relatie zelf verbroken, kreeg het verschrikkelijk benauwd toen we gingen samenwonen.
Was dat nou omdat ik een bange poeperd ben of omdat ik echt niet genoeg van hem hield?
Doubts heeft helemaal gelijk. Je kan je stoer voorhouden dat je niemand nodig hebt en je daarmee voor mensen afsluiten. Maar je kan ook toegeven dat je graag je leven met iemand wil delen....

Ondertussen is er toch ook niks mis met een portie onafhankelijkheid trouwens. Maar ik wil er zelf niet in doorslaan en ook openstaan voor iets nieuws.

Volgens mij is er een wereld van verschil tussen de behoefte voelen om dingen met een ander te delen enerzijds en een ander nodig hebben om jou dingen te geven die je niet voor jezelf kunt verzorgen anderzijds. Het eerste doet helemaal niets af aan je zelfstandigheid en is niet iets om bang van te worden. (Het tweede is ook niets om bang van te worden, trouwens, maar het is wel minder zelfstandig en daardoor minder 'duurzaam', denk ik.)

Ik kan me trouwens ook heel goed voorstellen, dat je je niet kunt voorstellen met een ander te delen wat je met je ex had. Misschien is het een kwestie van 'eerst zien, dan geloven'. Je weet het als je het probeert.