Al een tijdje geleden dat ik nog iets heb geschreven (iedereen lijkt precies in een 'stille fase' te zijn belandt) maar nu heb ik toch weer even zin.
Waarom? Omdat ik met mijn neus op de feiten dien gedrukt te worden:
* hij komt niet terug
* hij wil je niet meer hebben
* hij is zijn liefde voor jou kwijt, wat overblijft is een of andere vorm van genegenheid, of misschien wel niets
* je moet verder

Ik blijf het mij iedere dag voortdurend herhalen.

Vandaag heb ik hem - na een tweetal weken - gestuurd dat ik geslaagd ben voor mijn examens. Daarna zijn we even heen en weer beginnen sms'en. Over zijn komend examen en hoe hij er tegenover staat... het was een normaal, ietwat afstandelijk (maar dat was het ergens altijd, via sms) gesprek. Maar hij reageerde en was wel 'vriendelijk'. Bij het afsluiten zei hij dat hij naar de kapper moest, gezien hij een sollicitatie had om van groep te veranderen. Ik heb hem veel succes gewenst en that's it.
Niets minder, niets minder.

Hij sloot af met: "we praten nog wel".
Ahja... Ergens is het beter dan niets. Maar aan de andere kant, verkies ik niets boven dit. Ik geloof nog altijd niet dat al zijn liefde weg is. Ik geloof nog steeds dat hij gewoon geen energie meer heeft. Maar waarom liet hij dan weten dat hij bang was dat hij er spijt van zou hebben, van zijn beslissing? Zo zeker kan hij toch niet geweest zijn, dan?
Maar hoop is des doods. Door hoop ga je niet vooruit. Door hoop leef je niet meer. Dus ik wil niet hopen, maar ik ben nog niet klaar om op te geven. Ergens een dubbel gevoel.

Vanavond heb ik ook een afspraakje met een andere man. Nu ja, we gaan gewoon iets gaan drinken. We zien wel waar het ons brengt.

Hoop zou niet mogen bestaan.