Nu 6 dagen na het overlijden van mn pa, ik ben verdrietig en boos, verdrietig om het verlies van mijn vader, mijn maatje en boos op mn ex, omdat hij mij in de steek heeft gelaten en mij nu alleen laat met mijn verdriet en ook dat van de kinderen. Vooral dat van de kinderen.
Hij belt, of smst niet om mij te vragen hoe het met de kinderen gaat, oja hij vraagt het wel aan hen, maar ze zeggen toch dat het goed gaat en dat is niet zo, dat zie ik toch, want ik ben bij hen en moet ze steeds weer opvangen.
Eigenlijk is het ook wel jammer voor hem, dat hij zoveel afstand creert tussen hem en zijn kids en dat ze zich tegenover hem niet uitlaten over hun gevoelens, wat een gemis en gemiste kansen om de band te versterken, maar tis zijn keus.

Hij heeft het zo ontzettend moeilijk nu zeggen zijn ouders, daar moet ik toch echt rekening mee houden zeggen ze tegen mijn kinderen notabene niet tegen mij.
Nee hoor ik heb het niet moeilijk nu, het gaat helemaal geweldigen ben helemaal gelukkig. pfffff
Ik hoop nog iedere dag dat ik wakker wordt uit deze nachtmerrie, maar helaas, het is bittere werkelijkheid. Een werkelijkheid, waar ik maar mee te dealen heb.
Ik hoop voor hem dat hij zich zelf straks nog kan aan kijken in de spiegel, als alles achter de rug is. Ik in iedergeval wel, ik heb 30 jaar niet zonder slag of stoot weggegooid en er alles aangedaan om het tij te keren.