8 jaar geleden, in mei 2003, vond ik na 12 jaar huwelijk een briefje op tafel 'Ik ben weg', en weg was hij. Totaal onverwachts stond ik alleen met mijn zoontje van 10 jaar. Ik stond er plots alleen voor, moest ons huis verkopen, verhuizen enz.... Je kent dat wel.... co-ouderschap, dan weer niet, alimentatie, advocaat,....
Een half jaartje later leerde ik mijn nieuwe vriend kennen... heerlijk gevoel, zalig verliefd..... we trouwden.... we waren 8 jaar gelukkig.... tot hij onlangs kwam zeggen dat hij 'zijn vrijheid' miste. Ik stelde vanalles voor, maar niets kon helpen. Ik was nog zot van hem, voor hem waren er nog gevoelens, maar eerder zus/ broer, of goede -vriendin- gevoelens.... hij vertrok 1 juli 2011. Nooit hadden we ruzie, alles liep gesmeerd, misschien "te goed"..... maar toch ontdekte ik dat hij me sinds 2 maanden bedroog. Hij wou niet dat ik dit wist ( maar kwam er toch achter), omdat het totaal niet zijn bedoeling was geweest. Het was wel degelijk zijn vrijheid dat hij terug wou, doen waar hij zin in had, zonder teveel verantwoordelijkheden... En nu sta ik hier weer... een tweede scheiding voor de boeg.... ik mis hem zo ontzettend hard. Ik ben er nu 44.
Waarom overkomt me dit nu 2 keer? 2x ongewild! Durf ik ooit nog een relatie aan? Ik weet het allemaal niet meer. Het ging nu net zo goed......