Waarom kan ik nou eens nooit helemaal achter een beslissing staan?
Op het einde van onze relatie zat ik helemaal niet meer lekker in m'n vel, omdat ik niet gelukkig was met m'n ex. Ik kon alleen nog maar
de slecht kanten zien van hem en als ik hem niet zag, miste ik hem ook niet. Totdat het eenmaal echt uit was!! Wat mis ik hem
ontzettend!! En dan ga ik weer twijfelen. Waarom moest ik zonodig
stoppen met de relatie?? Heb ik er wel alles aan gedaan om het nog te proberen? Ik wil m'n ex zo graag weer bellen en dat ie me troost.
Ik vind het leven helemaal niet leuk meer zo....
Zijn er hier meer mensen die nooit helemaal achter een beslissing kunnen staan??