Beste Lexusone,

Ik kan me heel goed voorstellen hoe jij je moet voelen op dit moment...
Ook je gemixte gevoelens jegens je ex, maar ik denk dat je voor eens en voor altijd een besluit moet nemen.
Je zit nu te wachten op iets wat misschien nooit komen gaat..en dat brengt jou alleen maar pijn en vertwijfeling.
Als eerste moet jij jezelf én je kindje op de eerste plaats zetten wil jij deze kar kunnen blijven trekken.
Dat houdt dus in dat jij je ex van je lijstje moet schrappen..al is hij de vader van je kind.
Hij heeft genoeg laten blijken op álle fronten dat hij het vaderschap niet waard is, en ook geen enkele waarde aan jouw en je kind zijn leven toevoegd. Contact met hem blijft als een mes in je rug aanvoelen..en het is aan jou of je dat wil blijven voelen...
Blijf alsjeblieft niet hangen op 'de regel' dat een kind zijn vader nodig heeft of zonder niet op kan groeien, want dat is écht niet zo!
Soms kan een kind beter af zijn zonder vader omdat het in sommige gevallen (zoals bij jou) het kind alleen maar emotionele schade zal brengen. Hij heeft zich tot nu toe gedragen als een varken..tegenover jou en je kind. Al die tijd had hij de tijd om bij zinnen te komen en de schade kunnen beperken door zich verantwoordelijk te gedragen zoals een vader het betaamd. Zowiezo heel wat meer respect kunnen opbrengen voor jou, je kind en je situatie. Maar het deerde hem allemaal niet en ging lekker flierefluiten, jou achterlatend in een diepe put en notabene zwanger van zijn kind. Dát, Lexusone, moet er eigenlijk al voor zorgen dat die oogkleppen bij je afvallen.
Jij hoeft op geen enkele manier rekening te houden met hem, al is hij de vader...Biologisch vader worden is voor elke man weggelegd..maar een vader zíjn..dat is heel andere koek. Hij verdiend het predicaat vader niet, alleen al omdat hij absoluut niet weet wat dat inhoud.
Hij kan wél contact opnemen met je om te vertellen dat hij zóóó gelukkig is met zijn nieuwe vlam...maar één minuut zich bekommeren om zijn zoontje is er niet bij. Heb je dan je hart gebakken op je rug hangen of niet? En die lamzak wil jij ondanks alles in je leven houden? Verdienen jullie niet beter? Hij zal en kan je toch nóóit geven wat je wil en nodig hebt..en zijn zoon doet niet ter zake.
JIJ bent diegene die verantwoordelijk is voor zijn opvoeding...en naar mijns inziens kan je dat beter doen alleen dan met hem erbij.
Je hebt hem álle kans gegeven dus waar wacht je nog op? Op die bus die nooit komen gaat? Totdat hij ineens het licht heeft gezien? Of dat hij er op een dag achter komt dat hij nog ergens een zoontje heeft rondlopen en ineens een pappie wil zijn? Smijt hij dan zijn nieuwe vlam nét zo aan de kant als hij jullie gedaan heeft? Zegt dat niet iets over die man Lexusone? Is dát dan de man waarmee je oud wil worden? Is hij het werkelijk die jou gelukkig zal maken? Nou ik durf te zeggen dat je de grootste fout van je leven zal maken als je aan deze man blijft hangen. Je wéét wat je hebt en wat je zal krijgen van hem..nada, noppes, niks....ja verdriet en ellende...dát zal je deel zijn. Je hebt al een lange weg afgelegd en genoeg verdriet ervaren, wil je dat dit stopt, dan zal je de stekkers eruit moeten halen en van je eigen geloof moeten stappen dat hij de liefde van je leven is. Want dat ís hij niet! En jij bent niet zijn grote liefde..dat blijkt duimendik! Nu zit je zelfs te dubben of je hem wel moet 'toelaten' als je kind een jaar wordt....Halloooo Lexusone!
Mag ik je even wakker schudden!!! Als je pijn en verdriet en ellende lekker vindt zou ik zeggen: haal een extra gebakje...Gooi nog een kan water bij de wijn...Geef hem je hart op een zilveren dienblad...Hou zoveel mogelijk rekening met hem onder het mom dat je het doet voor je kind....Denk je werkelijk dat je kind gebaat zou zijn bij zo`n vader? Denk je werkelijk dat hij als vader een goeie en langdurige positieve invloed zal hebben op zijn/jullie leven? Nou think again meid....Waar jij op hoopt zal je maken tot een wrak....
Je zal een langdurige strijd voeren met als eindresultaat dat je alsnog met lege handen staat en je kind er ook niet beter van is geworden...al denk je dat dat het geval zal zijn. Je maakt jezelf wijs dat hij de liefde van je leven is omdat je niet beter weet...omdat je niet anders hebt gekend...en omdat je er nu een kind van heb...Maar kijk eens héél diep in je hart...luister eens naar je diepe innerlijke stem....is hij écht diegene die jou tot op het bot gelukkig maakt of heeft gemaakt? Ik durf te zeggen dat je zes jaar lang met een onvolwassen egotripper hebt samen geleefd die een mega-bord voor zijn kop heeft gehad en nóg heeft! En daar wil jij je hele leven aan ophangen? Afwachten of hij wel een goede vader kan zijn? En ondertussen tikken de jaren weg...de jaren van verdriet, incasseren, en onmacht...Is dat wat je wilt? Heb je nog niet genoeg bewijzen gehad en ondervonden dat je rijker bent zónder hem dan mét hem..
Vergeet niet dat JIJ degene bent die je leven leeft en uitmaakt wie en wat er in je leven komt. Jij maakt uit wat het beste is voor jou en je zoon, en daarbij hoef je aan hem geen verantwoording af te leggen of rekening met hem te houden. Jij hebt de touwtjes in handen..in alles...Geef hem die controle niet..Geef hem die macht niet over jou....Geef jezelf een nieuwe kans op geluk...
Laat hem voor wat hij is, en laat hem lekker gelukkig zijn met een ander...Focus je op je eigen geluk....en naar mijn inzien ligt dat meer in bereik dan een leven met hem....Bepaal zélf hoe het zal verlopen in de toekomst en wacht niet af wat hij je zal toebedelen, want dat zal niet veel goeds zijn. Tot nu toe heb je alleen shit gehad van hem, en shit is het enige wat op het program staat als je het aan hem overlaat. Neem het besluit dat je overnieuw begint samen met je zoontje...en laat hem achter op je weg naar....
Neem hem de wind uit de zeilen door vader én moeder tegelijk te zijn zo goed als je kan, en als je iemand tegen kom die een aanvulling in jullie leven kan zijn is dat alleen maar mooi. Maar neem geen genoegen met wat je nu naar je hoofd gesmeten krijg.
Geloof er in dat er méér en beter voor je is dan wat je tot nu toe hebt gekregen en dat je met minder geen genoegen neemt.
Laat de overtuiging los dat er alleen maar een toekomst voor je is als hij een rol in je leven speelt...níks is minder waar!
En daarbij komt nog eens dat die rol díe hij speelt afbreuk doet aan álles en iedereen...Het contact met hem zal je niets anders brengen dan vele tranen...Mocht hij in de toekomst onverhoopt herinneren dat hij nog ergens een kind heeft en toenadering zoekt..zorg er dan voor dat het volgens JOUW regels wordt gedaan. JIJ maakt uit hoe, wat, waar, wanneer, hoelang, hoeveel enz enz. Zorg dat je ten alle tijden hierin het heft in handen blijft houden. Hij schikt zich maar naar jouw regels en niet andersom!
Laat je hierin niet overrompelen en denk puur aan je eigen belang! Hij moet eerst nog maar eens laten zien en bewijzen dat hij een goede weekend-vader kan zijn die op de eerste plaats respect heeft voor de moeder. En dan is het nog de vraag of hij mans genoeg is om zijn kind op te voeden zonder het te vergiftigen vanwege zijn gebrek aan inzicht. Het moet nog maar blijken of hij kan handelen naar het beste wat hij voor zijn kind kan doen. Dat kan absoluut niet als er geen respect is voor jou Lexusone....Hij mág alleen maar een positieve bijdrage leveren wil hij ooit deel uit maken van het leven van zijn zoon. En JIJ bent die ene die daar over beslist, niet hij!
Zorg er éérst voor dat je de tijd neemt om te helen van dit alles...en doet dat zónder contact met hem....mét hem blijf je een pas op de plaats maken..net zoals je nu al tien maanden doet...Verbreek die cirkel en gooi die zogenaamde maatschappelijke regels wat je wel of niet behoort te doen overboord..luister naar je eigen gevoel in deze. Laat je emoties niet voor je beslissen...Neem geen beslissingen die in zijn voordeel zijn en in jouw nadeel...of om de lieve vrede te bewaren...dán maar oorlog! Niet jij, maar híj heeft dit zelf over hem afgeroepen. Hij kan niet van jou verwachten dat jij je maar op alle fronten schikt naar zijn 'vaderlijke' nukken als hij die voelt opkomen. Het mooiste zou zijn om te verhuizen..vér weg van hem en zijn ellende...Indien mogelijk, gelijk doen!
Indien niet mogelijk, dan volgens jóuw wetten en regels, en geen enkele andere! De toekomst zal dan uitwijzen of hij een goede vader kan zijn voor zijn zoon en JIJ bepaald dat! Niemand anders! Ga niet met dingen accoord als ze jou alleen maar verdriet en ellende opleveren, want jij bent tenslotte die er een zeer dure prijs voor betaald.
Je bent een sterke vrouw, en je zal het er zeer goed vanaf brengen als je luistert naar je hart. Je bent al van zó ver gekomen..
Besef dat je geluk niet dat afgekloven bot is wat hij je toewerpt eens in de zoveel tijd...Hij is verleden tijd..Jij maakt je eigen geluk.
Bedenk dat er heel wat betere 'vaders' rondlopen die jouw zoontje kunnen geven wat hij nodig heeft...
Bedenk dat hij maar één moeder heeft die daar voor kan zorgen...

Ik hoop dat je wat aan mijn schrijven mag hebben

Een warme groet, FreeSpirit

Door een reactie op mijn eerste post, merkte ik dat als iemand laat weten dat de blog is gelezen het goed doet en voelt. Vandaar, geen idee of ik je verder kan helpen, maar wat heftig dit.

Zelf ben ik ook niet echt er voor mijn vrouw geweest en ik vraag mij nog steeds af waarom... Ik heb mij absoluut verontschuldigd en zijn nu wel bezig om te kijken hoe en wat en waarom etc. Enfin.
Waarschijnlijk voelde jij je erg eenzaam, maar wat is de reden waarom jij zoveel van hem houdt? Is het geen angst voor de onzekere (toekomst), ajb probeer dat te achterhalen. Voor hem kan het zijn dat hij het gezinsleven niet ziet zitten aangezien vele mannen in het eerste jaar erg onzeker van zichzelf worden, de actie met nieuwe vriendin; tja het gras is groener bij de buren denkt ie. Heb je gepraat met hem?

Wat ik nogal vreemd vind is waarom hij jou in 6 jaar tijd niet heeft voorgesteld aan zijn familie? En nu opeens zijn nieuwe liefde wel? Hebben jullie verschillende culturen? Ja sorry van de vragen maar ik herken vele dingen.... en probeer je te helpen.