Beste eefje,

Ik weet wat je bedoelt, ik heb me vandaag voor het eerst aan gemeld op deze site, heb heel vaak zitten lezen in wat voor pijn al deze mensen doorheen gaan ook jij en ik, het loslaten dan ook is verschrikkelijk, zoveel gevoelens die je nog hebt, het houden van de kleine beetjes hoop, echt verschrikkelijk, maar toch moet je er door heen, je bent waarschijnlijk op het laatste aangekomen van ldvd, en is dan ook het zwaarst, het gevoel dat je waarschijnlijk elkaar nooit meer ziet en van elkaar kunt houden terwijl je nog zoveel wilde, het beste wat ik altijd doe is sporten of werken en me daar in storten, je moet er doorheen meid, ik ken het gevoel, maar denk dat er na deze lijdensweg weer licht in de tunnel komt, al het pijn dat je nu mee maakt, zal je straks zeker het tegenovergestelde krijgen, die hoop moet je hebben en vast houden, ik weet niet of ik je hier wat mee geholpen hebt, maar ik zit zelf ook in het zelfde schuitje, 5,5 jaar samen geleefd 7mnd getrouwd geweest, tot op het moment ze het niet meer zag zitten, en verliefd werdt op een ander BANG dat komt hard aan, de realiteit verder met je zelf leven, echt een hel, maar toch blijven volhouden, er komt een tijd dat je weer gelukkig bent.

Mvgr Mike.

"Maar dat verdriet dat bij het loslaten komt kijken, is dat normaal?"

Heel herkenbaar, dus 'ja', lieve Eef, meer dan normaal, zelfs. Wat mij door mijn Haptonomie-therapeute is verteld, is dat wanneer je jezelf leert toestaan om het loslaten aan te gaan, er heel veel meer loskomt dan alleen de oorspronkelijke kwestie waar je je van probeert te ontdoen. Iedereen 'bewaart' (of verstopt) op eigen wijze het 'Oude Zeer' dat door allerlei vervelende ervaringen in het verleden is ontstaan. Wanneer je werkt aan Loslaten, en jezelf dus wilt verlichten van een gewicht dat voor je '(wel)zijn' belastend is, zul je automatisch ook Oud Zeer gaan tegenkomen. Dat zijn meestal hele pijnlijke en emotionele gebieden waar je terecht gaat komen--dus logisch dat er veel verdriet loskomt.

Ik denk dat je lief en geduldig met jezelf moet zijn, en niet teveel gefocused op 'tijd' en 'ok, nu moet ik inmiddels toch wel verder zijn, zodat...". Helen en 'beter worden' trekt zich namelijk geen reet van tijd aan; da's iets dat zijn eigen ritme en fases volgt. Beetje Eb & Vloed-verhaal. Probeer daarin te berusten; en zie elk verdriet dat komt als een zware lading minder die je niet meer met je mee hoeft te slepen.

Wat betreft je laatste vraag: "Hebben er meer mensen ook dat ze denken dat alles wat ze nodig hebben is dat hun ex sorry zegt voor de pijnlijke manier waarop het is gegaan en dat je nog wel een speciaal plekje bij ze houdt?".

Tja, ik ben misschien een geval apart, maar ik realiseer mijzelf toch al heel snel na een relatie-breuk, dat een 'sorry' of 'spijtbetuiging' nooit de sleutel zal zijn om mij te helpen om verder te gaan en te berusten in de situatie. Tuurlijk is het mooi en ontzettend fijn als het komt, wanneer een ex-partner verantwoordelijkheid neemt voor de dingen die door zijn/haar toedoen verkeerd zijn gelopen. Een excuus impliceert namelijk dat het inzicht leeft, dat er bewustzijn is op het gebied van persoonlijk gedrag & karakter. Het geeft zeer zeker rust in je beleving--maar ik probeer het te blijven zien als 'bijzaak', omdat ik mijzelf en mijn leven er niet van afhankelijk wil maken.

Ik probeer een spijtbetuiging altijd te zien als iets dat toch allereerst bij die ander zal moeten leven--en dus bij diegene vandaan zal moeten komen. Niet bij mij--en energie spenderen om het af te dwingen, of om mijzelf af te blijven vragen waarom het toch maar niet komt, vermijd ik dan ook. Ik heb namelijk geen 'sorry' nodig om door te gaan, om van mijzelf te houden en in mijzelf te geloven. Het onvermogen van een ander om te erkennen wat er verkeerd is gelopen, om te erkennen welk gedrag heeft geleid tot een breuk, mag nooit, nooit HET obstakel worden dat jou belet om je leven weer op te pakken.

Ik heb gemerkt dat die benadering, die spirit, mij heel veel rust en vooral, kracht, geeft. Het is totale controle nemen over je leven en je verwerking zodat je op geen enkele manier dan ook afhankelijk blijft van datgene dat die ander je waarschijnlijk, en misschien wel nooit, zal kunnen geven.

dikke pakkerd X

Dat moeilijk te definiëren verdriet/pijn wat met loslaten gepaard gaat... ja, dat is inderdaad dolle pret. Echt. Feest. Gedurende je leven spaar je in je lichaam verdriet op wat je nog niet hebt kunnen loslaten. In het begin is het iets waar je tijd voor moet nemen, loslaten. Sowieso is het goed om dit soort loslaten voor de rest van je leven in te plannen.

Het lijkt ook wel op iets wat veel atleten meemaken, en ook types die keihard knallen voor hun topbaan. Als ze hard aan het werk zijn, voelen ze het niet, maar eenmaal als ze rust hebben, in de kleedkamer of als ze vrij hebben... dan komt de klap.

Weet je wat echt interessant is? Als je je zo vol overgave de pijn loslaat, helemaal in dat proces gaat, kan het gebeuren dat er ineens een totaal ander gevoel naar buiten komt. Ik ga je niet verklappen welke dat kan zijn, anders ga je je er op richten.

Over 'sorry'. Ik heb er ook wel behoefte aan om 'sorry' te horen. Dat heeft er vooral mee te maken dat als ik het van haar hoor, haar stem hoor en haar gezicht zie, dat daarmee een mooie, rustige, herinnering verankerd wordt voor afsluiting. Dat zou voor mij makkelijk zijn. Kost mij niet zoveel energie, en ik heb al veel energie besteed aan het verwerken.

Jelle.
"Het leven is geen probleem dat opgelost moet worden, maar een mysterie dat moet worden geleefd." (Anugraha)

Dat is zeer zeker normaal, ik huilde maanden aan een stuk bijna dagelijks en veelal gewoon echt heel luid tot mijn kaken en mijn hoofd echt pijn deden. Ik dacht dat het nooit zou stoppen. Ik dacht oh nee ..wanneer gaat dat nu eindelijk eens stoppen, die huilbuien , dat verdriet?
Mijn relatie was steeds aan en uit de laatste 2 jaar (van de 6).
Daardoor was ik in de korte tijden dat het weer even goed ging echt blij om nadien weer in een gat te vallen door het afstotend gedrag van mijn ex.
Nu lijkt het definitief over en momenteel voel ik me ok, ik lijk over het grote verdriet heen te zijn, ik gaf het een plaats. Binnenin is het er nog ergens wel maar ik kan weer normaal leven, wat ik voordien echt niet kon. Ik kreeg overal tranen in mijn ogen op de meest ongepaste momenten en plaatsen.
Ik zag echter in dat ik geen keus heb dan om hem los te laten (hij wil niet meer mee) en vermits ik een survivor ben moet ik wel vooruit! Dus kon ik uiteindeljk loslaten , ik vroeg om hulp van het universum op een moment dat het heel echt niet meer ging en ik op mijn knieen viel in mijn huiskamer. S anderendaags bij het opstaan leek ik het verdriet beter te kunnen plaasten, het overheerste me niet meer.
Het was zo heel erg dat het mijn hele leven beheerste. Gelukkig vond ik nu de kracht om vooruit te gaan en rust in mezelf te vinden.
Moeilijk maar niet onmogelijk zie je?! Het vergt veel tijd !