Ruim 2,5 jaar geleden kreeg ik een relatie met mijn vriend, ik noem hem even Stijn. We kenden elkaar al langer en hadden al eerder al heel kort een relatie. Deze heb ik verbroken omdat ik op vakantie zonder hem een misstap heb begaan met een ander. Ik voelde me zo ontzettend schuldig tegenover hem dat ik het toen wel uit MOEST maken omdat ik hem dit niet aan wilde doen. Die jongen van vakantie trok ook nog steeds aan mij. Ik was zo verward. Ik was ook pas 16. Ik kon er niet meer mee overweg. Het klinkt alsof ik het als excuus gebruik, maar ik was nog te jong om me allemaal te beseffen wat ik nou moest doen. Wel heb ik altijd enorme spijt gehad van deze daad. Ik had dit graag over gedaan.

2,5 jaar geleden kwamen we elkaar weer tegen op internet. We raakten aan de praat en waren gelijk weer zo intens verliefd. Ik maakte het de vorige keer uit met de woorden: "als wij elkaar ooit nog tegenkomen en weer verliefd worden, dan weten we dat het goed is, zo moet zijn en voor altijd is"
1,5 jaar leefden we op een roze wolk. We waren zo intens gelukkig. Hij heeft ADHD en ik ben juist heel rustig. Het sloot zo goed op elkaar aan. Hij maakte mij energieker en ik hem wat rustiger.
Ik was zooo verliefd. Zo intens verliefd.
Maar jij was ook heel onzeker. Over je uiterlijk, over jezelf. We konden goed praten en ik maakte jou langzaam maar zeker wat meer jezelf en wat zekerder.

Toen, de avond voordat we samen naar Bulgarije zouden gaan, een romantische vakantie samen, ontmoette jij een meisje die jou verkeerd behandelde. Ze is een flirt. Ze heeft een vriend maar flirt met alles wat los en vast zit. Zij kon jou meer zelfvertrouwen geven dan dat ik dat kon. Logisch ook, je kreeg van mij zoveel bevestiging en van een vreemde is dat heel anders. Natuurlijk krijgt je ego een boost als een ander jou interessant vind en met je smst.
De vakantie werd toch nog fijn. En je was er voor me. Maar toch ging je in je eentje naar de lobby en zocht haar op op facebook. Dát doet dan het meeste pijn. Ben ik niet goed genoeg? Niet mooi genoeg? Niet slim genoeg?

Na de vakantie trok je nog meer naar haar toe, omdat ik heel boos op je was. Daarmee stootte ik jou af en zocht je afleiding bij haar. Fout van jou, maar ik had ook niet zo mogen reageren.
Tijdens het uitgaan met haar en je vrienden werd je telkens dronken, kwam je laat thuis en voelde ik dat er een muur om je heen kwam te staan. Daar werd ik dan weer boos om en zo ging het maar door.
Je zoende ook met een meisje, per ongeluk omdat je zo dronken was. Eigenlijk heb ik je dit nooit zo kwalijk genomen. Het was meer dat andere meisje. Want dat deed je bewust. Je smste ook op klaarlichte dag met haar, niet dronken, niks.

We hebben veel ups en downs gehad. Dat kwam heel erg door mij. ik bleef maar boos en ik had het anders moeten afreageren. Ik ben ook zo fout geweest. Natuurlijk wilde je afleiding zoeken bij anderen.

1,5 maand geleden beging je weer een misstap. Je belde me 's ochtends op en huilde dat ik het nu wel uit zou maken. Maar toch bleef ik voor je gaan. Maar er zat veel boosheid. Heel veel. DAt reageerde ik weer op jou af. Stom. Maar ik vond het je eigen schuld.
Jij gaf een oorzaak en ik was het gevolg. Zo ging het door en door en kwamen we in een negatieve spiraal. We konden die allebei moeilijk verbreken.

Diep vanbinnen hoop ik zo dat je jezelf vind lieve Stijn. En ik wil je helpen. Ik snap dat je het zelf wilt doen, maar ik wil weer die leuke tijden. Kijk terug naar onze foto's. Echt ik was zooo gelukkig. Misschien liet ik dat niet altijd merken, dat weet ik wel zeker trouwens. Maar ik heb zoveel spijt. Wat jij deed was niet goed, maar ik ben ook zo fout geweest. Ik heb nooit mogen dreigen met zelfmoord. Maar op sommige momenten werd het me even allemaal teveel en wilde ik er gewoon uit stappen. Dat jij niet meer van mij zou houden... dat maakte mij helemaal kapot.
Het gevoel dat je ook met een ander intiem had gepraat...

Ik deed alles voor je, en dat koste geen energie, want alles kwam diep uit mijn hart. Ik heb nooit een duidelijke toekomst gezien, maar toen jij kwam.. Kindjes, een huisje... ik zag het zooo voor me. En nog steeds.
Je toonde ook waardering, maar in mijn ogen niet genoeg. Blijkbaar was dit het moment dat ik het in moest zien.

Je hebt het in de nacht van woensdag op donderdag uit gemaakt. Ik heb die nacht zulke stomme dingen gedaan. Echt, ik heb zoveel spijt. Maar dan was ik denk ik ook niet tot dit inzicht gekomen.
Ik heb de afgelopen 24u met zoveel mensen gepraat, mijn verhaal gedaan. Heel raar maar ik ben eigenlijk mijn boosheid nu helemaal kwijt. Dat zul je waarschijnlijk wel niet geloven, maar het is écht zo!
Dit had ik veel eerder moeten doen.

Je moet aan jezelf werken, jezelf ontdekken, dat snap ik heel goed. Maar ik hoop dat dat ook samen kan. Ik ben bereid je weer helemaal vrij te laten. Echt helemaal! Natuurlijk niet vreemdgaan, maar ik zal je verder niks meer verbieden. Als jij uit wilt met vrienden dan ben ik blij dat jij plezier maakt. Zelf moet ik dat ook veel meer gaan doen.
Ik wil weer die levenslustige Fie zijn. Jouw Fie.
Afgelopen zondag drukte je me zooo stevig tegen je aan in bed, ik had je noooooit weg moeten duwen. Lieverd, ik hoop dat je me gelooft, diep vanbinnen vond ik het zooo fijn dat je dat deed. Ik duwde je weg omdat ik duidelijk wilde maken dat je me zo niet kon behandelen.

We zijn al eerder even uit elkaar geweest omdat jij rust wilde, maar die rust gaf ik je niet. Later zei je tegen me dat je daar stiekem heel blij mee was. Want je hield zo veel van me. Ik zit nu in dubio, moet ik dat weer doen? Ik wil niet dat je me dingen verwijt, maar ik wil ook niet dat ik later denk: "had ik dat tóch maar gedaan".

Lieverd, ik wil het zo graag nog een keer proberen. Ik heb al zoveel verandering doorgemaakt en ik denk dat daardoor het balletje vanzelf weer gaat rollen. Jij hebt nu een stabiel iemand nodig, een stabiel leven en die kan ik je nu geven, écht!
Denk terug aan onze mooie tijden samen, we zijn nog steeds twee handen op een buik, al is dat lastig om nog te zien.
Ik weet zo zeker dat we hier doorheen komen. Gun me die kans.
Ik hou van je