Het begon allemaal toen ik op 20 jarige leeftijd het ouderlijk huis verliet om op mezelf te gaan wonen.
Niet lang nadat ik op mezelf was gaan wonen wilde ik een keer een gat in mijn jaszak repareren waarvoor ik een naald gebruikte die ik later kwijt was. De volgende ochtend kwam ik uit bed en ging er met mijn rechtervoet in staan, hierdoor moest ik naar het ziekenhuis om de naald te laten verwijderen en ik kwam op krukken te lopen.
Een paar dagen later liep ik met een toendertijd goede vriend samen naar de winkel, ik had een t-shirt aan van Guns 'n Roses, had lang haar, en zij zat op een stroomvoorzieningskastje dat naast haar huis stond... ze zag mij en ze was op slag verliefd... vertelde ze later.
Zij was toen nog maar 13, maar dat weerhield haar er niet op een dag aan mijn vriend te vragen op welk nummer ik woonde, de flat waar ik woonde wist ze al te vinden aangezien ze mij achterna was gelopen zonder dat ik dat had gemerkt.
Mijn vriend gaf haar het juiste adres...
Vanaf toen kwam ik haar iedere keer als ik de winkel in ging daar tegen... viel niet op hoor...
Zij woonde zo dat ze vanuit haar ouderlijk huis de winkel kon zien, dus ook iedereen die daar aan kwam.
Op een dag zijn we toen aan de praat geraakt. Vanaf die dag zagen we elkaar steeds vaker doordat ik altijd langs haar huis kwam als ik daar naar de winkel ging, zij zat zo goed als altijd daar naast het huis op het kastje.
Na een tijdje zijn we toen zeer goed bevriend geraakt, ondanks het vreemde leeftijdsverschil, het jaar erop hebben we een relatie met elkaar gekregen, had nooit mogen gebeuren, maar ik was écht verliefd op haar... het heeft echter niet lang geduurd omdat ik vond dat het niet kon!
Zij was er helemaal kapot van... ik niet minder...
Toch heb ik toen nog tegen haar gezegd "misschien komen we elkaar over een aantal jaren wel weer tegen en kan het dan wel"
Dat gebeurde dan ook inderdaad... 5 jaar later...
Mijn vriend was op een dag onderweg naar zijn werk in de haven waar ook een benzinestation is gevestigd.
Hij wilde daar even iets lekkers halen voor op het werk... en wie stond daar achter de balie?
Zij... Ze vroeg hoe het met mij was en zonder enige twijfel zij mijn vriend "zal ik je zijn adres geven?" Waarop zij zei "eeehhhmmm... heeft ie ook telefoon?"
"Ja" zei mijn vriend "alleen maar een mobiele telefoon, is veel te duur... hier heb je zijn adres"
Na 2 weken al haar moed bij elkaar te hebben geschraapt kwam ze uiteindelijk bij mij aan de deur. De bel ging en ik vroeg wie daar was toen ik hoorde "Peggy" sloeg mijn hart over...
Daar was ze... ze kwam boven, ik zag haar en ik was op slag weer verliefd...
Vanaf dat moment ging het heel snel... ik vroeg haar wanneer ik haar weer zou zien toen ze weg wilde gaan... daarop wist zij dat ik haar heel graag terug wilde, zoals het in alle jaren is geweest waarin ik haar niet heb gezien!
Na onze kortstondige relatie 5 jaar eerder heb ik namelijk geen vriendin gehad... niemand! Dat kwam omdat ik haar nooit was vergeten...
Op 25 December 1998 (eerste kerstdag) hebben wij toen weer echt iets met elkaar gekregen... in begin Januari 1999 gingen we samenwonen.
We hadden een fantastische tijd samen...
We waren dolgelukkig met elkaar... totdat er vorig jaar een gebeurtenis plaats vond...
Helaas kan ik niet vertellen wat er is gebeurd... dit uit bescherming voor haar privacy, maar het was geen prettige gebeurtenis....
Wat er toen is gebeur heeft er echter wel toe geleid dat ik haar ten huwelijk heb gevraagd, iets waarvan ik in de jaren daarvoor altijd had gezegd dat ik het niet wilde... maar waar zij altijd van droomde...
Ze was dolgelukkig dat ik het haar vroeg en zei dan ook onmiddelijk "JA"
Op 4 November 2003 zijn we toen dan ook getrouwd... we waren vreselijk gelukkig op dat moment... we hadden alleen beide niet verwerkt wat er was gebeurd...
Alsof het nog niet erg genoeg was kreeg ik toen een baan die lichamelijk zeer zwaar is...
Dit veroorzaakte dat ik steeds weer chagrijnig thuis kwam, en als ze dan vroeg hoe mijn dag was geweest gromde ik alleen nog maar wat, ging op de bank liggen en viel in slaap... onder een deken die zij altijd liefdevol over me heen legde...
Zij zei ook echt elke dag "ik hou van je" meerdere keren op een dag! iets dat ik na verloop van tijd niet meer tegen haar zei.... dit leidde ertoe dat zij dacht dat ze mij ongelukkig maakte maar dat is absoluut niet waar!!!
Ik was héél gelukkig met haar! Het probleem was dat ook ik nog niet had verwerkt wat haar was overkomen, en daar kwam mijn werk en de financ?ɬØele positie ook nog eens bij...
Door alles wat er maar door mijn hoofd spookte, waarmee ik haar niet lastig wilde vallen... door er simpelweg niet over te praten... maar ik viel haar juist wél lastig door zo tegen haar te doen en er niet met haar over te praten... ging zij zich steeds meer en meer afzonderen achter de computer... Dit ging een aantal maanden zo door, ze chatte veel met een persoon die woonachtig is in Chili...
Nooit ben ik op generlei wijze jaloers geweest als zij met wie dan ook praatte omdat dat nergens voor nodig was! Maar haar chatgedrag met die persoon heeft me toch op een gegeven moment een beetje beangstigd... hoewel het mijn eigen schuld was!
Doordat zij echt alleen nog maar achter de computer zat, nadat ze een lange tijd heeft geprobeerd uit mij te trekken wat mij dwars zat, wat ze op een gegeven moment op heeft gegeven... draaide het zich om...
Ik kwam op bijna geen enkele manier meer met haar in kontakt als zij eenmaal achter de computer zat, en dat vond ik vreselijk, net als zij het al die tijd vreselijk heeft gevonden dat ik zo tegen haar heb gedaan...
Op een gegeven moment ben ik toen geknapt en ben vreselijk tekeer gegaan tegen haar... ik was razend van radeloosheid... ik zag hoe ons huwelijk aan het kapot gaan was...
Na mijn enorme woedeuitbarsting ben ik de deur uitgelopen en uren weggebleven.
Ik ben toen 's avonds wel thuis gekomen, maar heb er helemaal niets meer over gezegd...
Pas de volgende dag toen ik uit mijn werk thuis kwam heb ik haar vastgepakt van achteren toen ze aan het aanrecht stond en zei "het spijt me van gisteren"
Zij schudde me van zich af en begon te huilen... "ik ga weg!" zei ze...
De grond zakte onder mijn voeten vandaan...
Vanaf dat moment heb ik uit alle macht geprobeerd haar te overtuigen dat ik het allemaal niet zo had bedoeld en dat ik vreselijk veel van haar hield, het mocht echter niet meer baten.
De dag erop liep het opnieuw uit de hand...
Wat er toen is gebeurd heeft er toe geleid dat ze tegen haar inmiddels beste vriend op het internet iets heeft gezegd waar ik nog razender van werd en waardoor ik haar heb gezegd dat ze weg moest gaan... had ik dat maar nooit gezegd...
Ze heeft haar kleding ingepakt en is vertrokken...
Op het moment dat ze vertrok deed ik net alsof ik het niet erg vond... toen ze eenmaal uit het zicht was ben ik ingestort...
Een paar dagen later heb ik haar dan ook gevraagd alsjeblieft terug te komen... haar antwoord was "dat kan niet, ik ben nu al weg, maar misschien dat ik er over een tijdje wel anders over ga denken"
Dat is mijn allergrootste hoop... dat ze er weer anders over zal gaan denken!
Ik weet me geen raad zonder haar!
Al heel vaak heb ik geprobeerd om haar te overtuigen terug te komen, maar het werkt niet...
Het is ook niet zo gek dat het niet werkt...
Ze is nog een paar keer weer thuis geweest om een paar kleine dingetjes op te halen en iedere keer als ze dan weer weg ging stortte ik totaal in en kon niet meer stoppen met huilen... Ze vond het vreselijk me zo te zien zei ze en wil daardoor nu helemaal niet meer komen.
In ieder geval hebben we later nog wel vaker gechat op msn, maar ook daar ging het weer mis...
Nu spreek ik haar heel af en toe nog eens op msn.
Iedere dag weer zit ik helemaal alleen thuis, vrienden heb ik niet en met mijn familie kan ik niet goed overweg...
Helemaal alleen sta ik er nu voor... het enige wat ik nu iedere dag denk is "zal het ooit weer goed komen tussen ons?" Was er maar iemand die dat kon beantwoorden...
We kennen elkaar intussen al 12 jaar, we zijn 5 1/2 jaar samen door het leven gegaan en nu zegt ze "vergeet mij"
Hoe zou ik dat moeten doen?
Ik ben helemaal alleen! Zij is nu terug bij haar ouders dus heeft ze iedere dag mensen om zich heen die van haar houden!
Ik was echt helemaal opgenomen door haar familie... kon er ontzettend goed mee overweg en nu ben ik iedereen kwijt van wie ik zielsveel houd!
Hoe moet iemand omgaan met zulk intens verdriet???
Slapen gaat niet, eten gaat niet, naar huis gaan vanuit het werk is vreselijk aangezien ik dan langs de plek kom waar zij werkte toen ze weer bij mij terug kwam 5 1/2 jaar geleden.
Het doet me pijn om in huis te zijn, in de auto te zitten, naar de winkel te gaan... wat ik ook doe of waar ik ook ga... ik word door alles aan haar herinnerd!
Ik heb haar al vele gedichten gestuurd via e-mail, haar al duizend keer verteld op msn hoeveel ik van haar houd, maar ze wil het niet meer horen! Nu wil ze zelfs niet meer dat ik haar nog mail!
Hoe moet ik nou verder? Wist ik het maar...
Misschien is er iemand die goede tips heeft om te zeggen of te doen waardoor ik haar vlammetje weer aan kan steken?
Ik weet dat het 't beste is haar voorlopig met rust te laten. Tijd heelt alle wonden zegt men... ik hoop het maar... Ik kan het leven niet aan zonder haar!