Hallo allemaal,
Alles heeft in het leven een reden zeggen ze...
Tja na 22 jaar huwelijk in een scheiding geraakt.....niet iets wat ik wou.
het was op..te veel meegemaakt samen...
Nu een jaar later lijk ik nog steeds niet te leven maar te overleven.
Heb altijd voor iedereen klaar gestaan en alles voor mensen gedaan....nu helemaal alleen...echt alleen.
Vrienden hebben geen tijd meer of zeggen afspraken af...vriendschap relaties die al meer dan 20 jaar bestaan..eigenlijk leef ik in een isolement ...ga er uit zoveel ik kan..maar voel me door iedereen zo in de steek gelaten.
1 vriendin waar ik dagelijks mee chat...daar schrijf ik het van me af.....kom op 1 of andere manier niet met mensen in contact.
Wat ik ook probeer...clubs zitten vol en verder valt er weinig te doen...daarbij natuurlijk ook nog afhankelijk van een uitkering. Dus geld om iets te doen heb je dan ook niet....wat ik wel heb is een dak boven mijn hoofd.
En 1 vriendin die me niet in de steek laat....maar het verdriet om het gemis blijft alhoewel ik ook niet echt gelukkig was in mijn huwelijk....Ik was een vrouw die leefde voor haar gezin en haar zelf vergat.
Daarbij ook nog allerlei lichamelijke beperkingen zoals Reuma en Artrose in mijn nek... waardoor sporten ook niet gaat...heb het zelfs geprobeerd onder begeleiding van een Fysiotherapeut.
Heb me aangemeld voor vrijwilligers werk maar ja ook dat loopt niet...omdat er niet iets tussen zit wat ik echt kan doen.
Wat ik ook probeer het is net of ik steeds tegen een muur op loop....ik wil zo graag maar het lukt niet of zo....
nieuwe contacten krijgen ect...ben ook niet iemand die naar een kroeg gaat of zo......want je moet overal alleen heen...en dat is niet echt leuk.
Het verhaal klinkt erg negatief maar zo voelt het ook een beetje...hij leeft vrolijk verder wat ik hem ook gun..maar waarom lukt het mij dan niet.
Wat voor reden heeft het dat ik zo terug word geworpen op mijzelf...herkend iemand dit?
Liefs
Nu is het tijd voor mij.....maar waarom lukt het me dan iet om me over de dingen heen te zetten.....
@loney girl
Ik kan enkel zeggen dat het jammer is dat je na een jaar nog steeds het gevoel hebt dat je niet vooruit bent geraakt.
Voor het overige zal ik proberen positief te zijn.
Je probeert zaken te doen, en dat is al héél wat. Veel mensen hebben geen zin meer in zaken te doen als het uit is met de ex.
JE zelf oprapen en terug de dingen doen die je graag doet, en nieuwe dingen willen doen, dat is waar men dient mee te beginnen. Terug met je zelf in het reine te komen. Je zelf voldoende vinden om zelfs alleen te leven.
Niet iemand MOETEN hebben. Eenzaamheid komt hard aan als je altijd iemand hebt gehad.
Maar iemand MOETEN hebben is geen oplossing voor iemand die met LDVD zit.
Die nieuwe persoon die komt wel. Later. Eerst je zelf weer oplappen.
Als je nu iemand zou ontmoeten, dan ben je daar toch niet klaar voor.
Jij klinkt alsof je het inderdaad probeert maar het wil niet goed lukken.
Ik vind het jammer van uw vrienden.
Maar ben blij dat je een zéér goede vriendin hebt waar je wel terecht kunt.
Blijf zaken proberen doen. DOEN.
Ik wens je sterkte en succes!
mvg,
Nico
Ja ik doe mijn best
Dank je wel Nico....jij ook!
@loney girl
Hoi, je verhaal sprak me aan ookal ben ik gelukkig al over mijn verdriet heen.
Ik ben na 24 jaar verlaten dus herken het wel.
Geloof mij dat het beter gaat worden, ik ben ruim 2 jaar bezig geweest met het verwerken van alles. Iedereen verwerkt het op zijn eigen tempo dus jij ook!
En het is heel normaal dat je negatief bent en ook dat er mensen om je heen wegvallen. Dus laat het maar over je heen komen en ga vooral niks forceren.
Ik wens je heel veel sterkte!
Letje
Dank je wel Letje..ik weet
Dank je wel Letje..ik weet het ..het heeft tijd nodig.