Ik denk dat het ligt aan hoe je groot jouw hart voor die ander persoon is. Merk dat toch bij mezelf, heb al meer serieuze relaties gehad en vond het altijd jammer als het voorbij was, maar ook nooit meer als jammer. Nu is bij mij de pijn ook onvoorstelbaar groot. Hoe vaak in je leven kan je zeggen dat iemand de vader van uw kinderen is? Bij mijn weten doe je dat maar 1 keer en hij is die persoon voor mij.

We leren op school rekenen, schrijven, lezen. Onze ouders leren ons koken en verantwoordelijkheden nemen, maar niemand leert je de liefde van je leven los te laten. Niemand leert je hoe om te gaan met de pijn. U bezig houden, het leven gaat verder, een nieuw hoofdstuk, blablabla, als een persoon zo diep in je hart zit gaat die er niet uit, simpel. Ik wil je nu niet ontmoedigen maar het is gewoon realiteit. Ik weet dat ik ooit weer zal lachen en wie weet zelfs iemand nieuw tegenkomen, maar de liefde die ik voel zal nooit weggaan of vervagen. Hij was de vader van mn kinderen en zoiets wis je niet zomaar uit.

Ik zou je graag willen zeggen dat het rap voorbij zal gaan, deze pijn, maar als je hart zo groot is als dat van mij, dan is dat niet meer als wishfull thinking. Zou er alles voor over hebben om morgen op te staan en het allemaal niet te voelen of te moeten beseffen, maar het groot gat in mn borst vertelt mij anders. Maar je bent niet alleen, het belangrijkste is dat je dat weet. We voelen het hier allemaal, dat de pijn zo fel is dat je niet kan stilzitten of ademen. Praat met de mensen hier die je gevoel begrijpen en het zelf ook voelen. Vrienden en familie zijn een enorme steun, maar zolang zij niet voelen wat jij voelt is het praten tegen muren.

Sterkte en trek je op aan de goede momenten.