Dit weekend bij hem geweest ( voor degenen die mijn blogs niet volgen, niet uit elkaar, wel gestopt met samenwonen etc.) .. Het begon heartbreaking heftig, ok het allereerste begin niet, hij zag me weer, en zei me jeetje, wat ben ik blij je te zien, ik word weer opnieuw verliefd op je..het was zo warm, de rest van de zaterdag middag ook en in de avond begon het, na een liefdevolle vrijpartij, weer.. Ik weet niet of ik dit wel kan, ik heb t gevoel in mijn maag dat ik dit niet moet doen, en wederom kon ik scherven uit mijn hart bij elkaar schrapen. Ik zei dat ik wou dat ik niet gekomen was, met t gevoel dat ik naar de tandarts ging door de angst voor afwijzing ging ik daar al heen, uiteraard helemaal verrast door zijn warme ontvangst, en dan een paar uur later dit.. Ik wilde naar huis maar t was al te laat om nog een trein te pakken, we praatten nog even verder en besloten het een nachtje te laten rusten, hij was duidelijk in de war, zegt ie zelf ook al een paar weken. Zondagochtend, vroeg ik hem, wil je dat ik ga? Weet ik niet, was zijn antwoord.. M'n hartenscherven lagen nog op de grond, dUs ach ja, dit had ik wel verwacht, ok, dan ga ik, hij brak, pakte mijn hoofd, je bent zo mooi, ik snap het niet meer, ik snap mezelf niet meer, ik voel dat jij het voor me bent, maar ik ben zo bang, ik wil je niet laten gaan.. En met t laatste beetje kracht dat ik in me had, zei ik hem, laat me dan ook niet gaan.. Als ik nu de deur uitloop kom ik niet meer terug, hoe zeer je mijn hart ook heb, ik kan dit mezelf niet meer uit doen. Hij brak, sprak al zijn angsten uit, is zo bang.. Wil ruimte alles te verwerken etc. En vroeg me of ik bleef. En ja, ik bleef,ik heb de moed opgepakt, hem gezegd, ik help je met je chaos, gewoon uit liefde, hij kreeg t uitpakken niet voor elkaar, dus ik hielp m de orde in de laatste zaken te krijgen, ik hielp met klussen etc. Nog steeds niet wetend hoe en wat, maar het was gezellig, het was als vanouds, het was lief. Hij zei me, blijf je alstjeblieft, en ik moest zo huilen, omdat ergens diep in mij een gevoel zat dat ik vast moest gaan.. En we praatten en praatten, vanmorgen nog.. En vannacht sliep ik naast hem, we lieten elkaar niet los.. En vanmorgen vroeg had ik een rare droom ( mensen die niet spiritueel ingesteld zijn haken nu vast af) .. Of nou ja, een droom, het was meer een soort, staat tussen wakker zijn en slapen.. Waarin iets me vastpakte, noem het een gids, of mens, of weet ik wat, en me zei, je moest dit voelen om te voelen wat je hem de afgelopen maanden hebt laten voelen. En ik voelde door mijn hele lijf een kippenvel gaan.. En die persoon in mijn "droom" zei, nu is het klaar, leer hiervan, doe het nooit meer. Ik kroop dicht tegen hem aan. Toen we beide wakker werden zei hij hoe fijn hij het vond dat ik bij hem kroop, dat hij dat de laatste maanden zo gemist had. En in de ochtend vertelde ik hem van mijn droom, ik moest zo huilen, en hij ook, want hij voelde hoe ik het bedoelde. Ok, nu de werkelijkheid .. En de spiegel.. Want ik besef me dat ik afgelopen weken behoorlijk in de slachtoffer rol gezeten heb over mijn ex, ja ik heb m gemist in de rouw om mijn pap, ja ik heb hem opgegeven moment op een zijspoor gezet, ik ben meer en meer afstand gaan nemen, ben op de bank gaan slapen etc. Ik heb moeite met hechten door een extreem heftige jeugd, en ik stoot liever af dan dat ik heel open ben. En nee, dit is geen goedpraterij,dit is puur mezelf en wat ik nog te leren heb in de ogen kijken. Ik moet hier wat mee doen, ik heb een verslavings gevoelige, vlucht neiging hebbende ziel, en besef t me nu al twee relaties ( deze niet meetellende ) lang te laat.. En dan opeens wil ik vechten, te laat. Ik ben geen heilig boontje, ik ben een beschadigde vrouw en met mij is t ook niet altijd makkelijk samenleven. Het kwartje viel, en ik kan niet verklaren wat die droom precies was maar het voelde bijzonder, omdat zijn hart sinds vanmorgen ook weer zo dichtbij leek te zijn, open, liefdevol, en gevend, de hele dag in berichten ook. Hij zei me dat hij de hoop had dat ik dit zou helen, dat hij de hoop had dat ik op eigen benen ga staan en weer in mijn kracht kom, dat ik een leven opbouw wat mij voegt, en hij wat hem voegt, en dat we daarin elkaars geliefden blijven. Hij zegt een bepaalde kooi te voelen bij het woord relatie, en ik zei m, lieverd, je hebt de meest chaotische, vrije vrouw op aarde getroffen, ik voelde me alleen maar benauwd bij de regels die jij aan een relatie stelde, en de strengheid daarin naar je zelf ( moet in structuur passen, anders paniek) en later ook mij. We zijn beide kunstenaars.. Laten we dit bouwen zoals wij zijn.. We hoeven niet in de hokjes te passen, dit is van ons, en enkel wij besluiten hoe we onze liefde vorm geven. Hij zei ja, ik wil wel een relatie met je, maar ik heb echt tijd nodig te voelen dat ik uit die kooi kan ( kooi van strenge regels, hij komt ook nog eens uit een streng gelovig en conventioneel gezin).. Ik zei, ik geef je die tijd, zo lang je niet afstoot, zolang je trouw blijft en mijn vriendje, zolang je in warmte blijft.. Daar ging hij voor, zei hij. Over twee weken zien we elkaar weer. Ik sta op straat en heb een hoop te bouwen. Vanmiddag kwam ik thuis.. En het eerste dat ik deed was een hulpverlener mailen, intake regelen, zodat ik kan werken aan mijn Zelfliefde, eigenwaarde, en vertrouwen dat ik het zelf ook kan om een huishouden draaiende te houden. Tot dusver woonde ik samen of reis ik rond, ik heb enorm genoten maar was ook enorm op de vlucht. Aan elk verhaal dat mislukt hangen twee schuldigen.. Het is niet alleen hem waardoor het niet gelukt is, hier moet ik ook hand in eigen boezem steken. Want t feit dat ik zo in paniek raak als ik verlies, is iets waar ik iets mee moet. Het is buitenproportioneel en of mijn hele leven meteen eindigd. Logisch.. Want ik bouw steeds zonder individuele bouwstenen. Ik wilde dit schrijven, dit besef. En ja, lieve mensen, ik besef me donders goed dat ik me op glad ijs begeef, dat ik met een twijfelende man zit waar hier meer verhalen over zijn welke niet echt van succes spreken, maar dit is mijn pad, zo wil ik hem lopen, dit moet ik doen, mezelf op de eerste plek, ik ben bijna 30, het is toch verdomme ( pardon) tijd om iets te bouwen dat volwassen is, op mijn manier, en van mezelf te gaan houden. En als hij blijft, dan heb ik dikke mazzel, en als hij gaat, dan zal ik alsnog het pad moeten lopen wat ik nu ga bewandelen. Ik whats app hem vanmiddag, ik heb hulp gezocht, en hij stuurt terug, dat vind ik stoer. Laat me weten wanneer, dan kan ik je steunen. En daar vond ik een nieuw begin. Echt, mijn lijf is gevuld met angst en pijn. Mijn angst en pijn.. En ik ga er aan werken .. Dus.. Dat wilde ik even delen!