Hallo iedereen!
Ik heb een nieuwe blog aangemaakt...
Zijn er meer leden die hierin herkennen??
Soms spoken er zoveel vragen door mijn hoofd: zoveel vragen dat ik soms niet meer weet wat ik er mee aan moet... Heb heel erg de behoefte om al die vragen aan mijn ex te stellen.
Maar het is nu vijf maanden uit en heeft dat eigenlijk nog wel zin om al die vragen alsnog aan je ex te voorleggen???
Een paar voorbeelden van mijn vragen zijn:
1. Waarom heeft hij toegestaan dat ik vluchtte voor problemen die tussen in ons zaten?
2. Heb ik hem op de 2e plaats gezet wat betreft mijn ouders? (mijn ouders zaten een beetje tussen ons in, omdat mijn ouders nogal met onze leven bemoeide en ik maar naar hen luisteren en niet naar mezelf en hem)
3. Is zijn gevoel doordat ik vluchtte voor de problemen die tussen ons zat daarom weggegaan?
4. Had hij wel echt juist gevoeld dat hij zei dat hij echt verder met me wou toen alles nog oke was tussen ons?
5.Vond hij mij in emotioneel opzicht afhankelijk van hem?
6.Wat had ik moeten doen om hem het gevoel te geven dat ik hem echt wou steunen, dat alleen ons leven samen die telde en niet die van anderen o.a. mijn ouders?
7. Omdat ik de laatste tijd niet meer mezelf was, zou hij dan nog bij mij zijn gebleven als ik mezelf was gebleven in elk opzicht en probleem?
En zo heb ik er nog heel veel vragen, waarvan ik soms denk, hier zou ik zo graag eens antwoord op willen krijgen maar aan de ene kant ben ik bang dat ik mijn ex daar door juist verder van me af duw, terwijl ik niet niet wil omdat ik nog normaal met hem om wil gaan als de tijd er rijp voor is. Ik wil hem juist niet afstoten, maar laten zien dat ik nog steeds dat leuke meid ben op wie hij verliefd werd. Volgens mijn ex was is niet meer mezelf waardoor hij zich een beetje ging ergeren aan mij en heeft al vaak toen duidelijk gemaakt dat ik hoe dan ook gewoon mezelf moest blijven. En dat heb ik niet gedaan! wat een spijt heb ik er van.
Maar goed ik dwaal af...is dit herkenbaar en heeft dat uberhaupt nog zin? O jee ik zit weer teveel te denken aan mijn ex...snik...
Pino.
Oh ja hoor dat herken ik
Oh ja hoor dat herken ik wel, vragen die opkomen die je doen twijfelen aan jezelf. Het eerste wat bij me opkomt als ik je verhaal lees is: Geen wonder dat je jezelf al die vragen stelt als degene waarvan je houdt zegt dat hij niet meer met je samen wil zijn met bepaalde redenen. Het maakt dan niet uit wat de redenen zijn, je denkt denk ik altijd wel had ik dit maar gedaan had ik dat maar niet gedaan. Dan was ik misschien nu nog met hem samen. Maar je hebt gedaan wat op dat moement in je macht lag, als je het toen anders had gezien zoals je nu ziet had je anders gedaan. Maar die kennis had je toen nog niet.
Het is ook echt een gekke situatie. aan de ene kant is hij blijkbaar heel duidelijk geweets waarom het over ging, wat fijn zou kunnen zijn omdat het veel helderheid geeft. Maar aan de andere kant voelt het van iemand waarmee je een liefdesrelatie hebt als een afwijzing. Maar dat is et niet, jullie verschilden gewoon teveel van elkaar. Ga nou niet de schuld voor het niet slagen of eindigen van je relatie bij jezelf zoeken. Dat is niet wat er aan de hand is. Misschien is het zlefs wel zo dat jij je anders hebt opgesteld omdat jij dingen niet leuk vond aan hem of aan de relatie. Misschien was hij wel eerder met het afbreken van de relatie maar had je later ook zelf zoiets gehad van dit is eigenlijk niet wta ik zoek maar omdat hij t ?ɬºit heeeft gemaakt"voel je je afgewezen. Dat zou kunnen en daardoor kan t ook zijn dat je nu meer met dat gevoel bezig bent en vanuit dat gevoel denkt en je vragen stelt. Ik zou dat niet vreemd vinden omdat je zelfwaarde zo een belangrijk iets is en je dat misschien wilt herstellen door antwoorden op je twijels / vragen. Maar goed, dit is gevolg van er een beetje op los associeren naar aanleidng van maar 1 vraag (en ik gheb weinig kennis van wie je bent)dus kan heel geod zijn dat dat ik de plank mis sla. Maar als fdat niet zo is hoop ik je iets te geven.
SiX
dat is grappig
We hebben denk ik tegelijkertijd elkaars log beantwoord
SiX
Ja dat is best grappig maar
Ja dat is best grappig maar dat maakt niet zoveel uit he?
Juist omdat we best veel van elkaar verschilden pasten we juist goed bij elkaar. We vulden elkaar op. We hadden nooit problemen met dat verschil gehad. We hebben juist problemen met elkaar gekregen doordat we sowieso moeilijk met onze gevoelens konden omgaan de laatste tijd en dat we hadden toegestaan dat we dingen in ons kwamen te staan en er niets aan deden. Daarvoor niet.
Dus wat dat betreft sla jij de plank niet echt mis maar ook niet echt raak. Maar dat geeft niet alleen doordat je me een antwoord hebt gestuurd was het toch heel fijn om het te kunnen lezen en het een beetje op een andere manier te bekijken. En andersom sta ik ook voor je klaar. Thanx Six
Veel liefs, pino
Al die vragen...
...de ervaring leert dat je er geen antwoord op zal krijgen. En wat wil je doen met die antwoorden Pino? Geloof me als je de antwoorden van hem krijgt zal je weer net zoveel nieuwe vragen hebben.
Wat je vertelde is dat hij vaak signalen heeft gegeven dat je jezelf moest zijn. Nu is hij op, het gevoel is weggegaan. Dit is een pijnlijke tijd maar je moet verder zonder hem. Hij is ook verder gegaan. Je moet dit accepteren. Neem deze periode om je verdriet te werken en om aan jezelf te werken zodat het je niet weer overkomt.
Hoi Woeter, dat klopt
Hoi Woeter, dat klopt daardoor is zijn gevoel ook weggegaan omdat hij het opgegeven heeft en dat is mijn schuld, punt uit. Daarom kan ik ook zo moeilijk accepteren dat ik zonder hem verder moet want dat was niet nodig geweest. Ik had er alles voor over gehad om het terug te draaien...Snik...
Pino