Lieve Isa, zolang jij je vast blijft klampen aan een onrealistisch stukje hoop, je zegt het zelf in bovenstaand citaat, zul je hem nooit kunnen loslaten...
Met de volgende alinea's doe ik je wellicht pijn, maar ik wil je alleen maar proberen de ogen openen, sinds jij al een jaar aan het worstelen bent met ldvd en zo te horen tegen dezelfde muren blijft oplopen.
Je kunt het wel tegen jezelf roepen dat je moet loslaten en gelukkig moet zijn, maar daarmee vecht je juist tegen de acceptatie en wij mensen laten ons nergens toe dwingen. Je zult het uiteindelijk zelf moeten voelen/willen. & zo te lezen heb je reden genoeg om aan jezelf en je levenswijze te werken, want het is hard maar je ex zal geen toenadering meer zoeken.

Je geeft aan dat je de persoon die je bent geworden helemaal niet meer herkent; wanhopig, obsessief, afhankelijk, eenzaam. Zijn dat eigenschappen die je graag toevoegt aan je identiteit? Denk het niet!
Echter ben jij de enige die dit kan veranderen.
Ik denk dat je het beste van start kunt gaan met het bewust loslaten van het verleden en je meer richten op het nu.

Het spijt me om dit te zeggen, maar hoe mooi de herinneringen ook zijn je hebt er geen zak aan. Die tijd is voorbij. Je kunt je niet voorstellen dat je hetzelfde ooit voor iemand anders zult voelen? Dat is dan dikke pech, je zult het ermee moeten doen...

Ja, je bent afgewezen, je was blijkbaar niet meer goed genoeg voor hem. En dat kun je als oneerlijk beschouwen en jezelf vervolgens als slachtoffer zien, maar het verandert slechts jouw perspectief op het leven, niet die van hem en zijn nieuwe vriendin. Zoals je zegt, zij gaan door. Je kunt daarentegen ook jouw perspectief aanpassen en tegen jezelf zeggen: 'Hij was me blijkbaar niet waard'. Ik begrijp dat het makkelijk praten is als buitenstaander en 't Is klote, maar het leven is simpelweg niet altijd even eerlijk in het uitdelen van geluk. Doch, je hebt een keuze, om jezelf bij de kladden te pakken en iets van je eigen dagelijkse leven te maken/openstaan voor nieuwe kansen/mensen of om jezelf te blijven wentelen in 'iets wat is geweest', jezelf kleden met zelfmedelijden.
Heb je overigens weleens met een psycholoog gepraat over je gevoel van afwijzing en dat je hier slecht mee om kan gaan?

Tot zover mijn harde woorden, hoop dat je me kunt vergeven. Het is niet zo dat ik een expert ben op het gebied van loslaten, maar besef me wel dat het verleden me niet helpt in het heden, ofwel dat ik geen keus heb. Deze 'oneerlijke' strijd kan ik nooit winnen omdat Zij niet aan mijn zijde staat, acceptatie is het enige waarmee ik zonder al teveel schade en met opgeheven hoofd de toekomst tegemoet kan treden....

Het wordt nog een stevige wandeling over het ldvd-pad, maar ik zie voor ons allemaal in de verte een bord staan:

Veel liefs en sterkte,

de dromer

De stap van geen contact is genomen, nu twee maanden geleden. Gezien de fases van rouw/ldvd (ontkenning, verdriet, weet de rest ff niet meer en dan komt loslaten), heb je lang in de ontkenning gezeten. Erachteraan rennen, hopende dat je nog iets kon veranderen. Nu is de stop in het contact gekomen en kan de echte verwerking beginnen. Kijk dus niet naar het jaar wat achter je ligt maar na het jaar dat voor je ligt. En nee, ik ga nu geen opbeurende woorden hierneer zetten of zeggen dat je moet loslaten of iets dergelijks. Heftig liefdesverdriet doet pijn en kan lang duren. Maar het gaat voorbij, hoe dan ook. Naar mezelf kijkende: soms vecht ik ertegen, soms drijf ik er op, soms verzuip ik er in. Het zal er wel allemaal bij horen en iedereen doet het op zijn eigen manier. Het jaar dat voor je ligt is die van verwerking. Ik denk dat je daar afgelopen jaar niet aan toe gekomen bent, vanwege de obsessie. Obsessie is geen verwerken, daar is geen ruimte voor dan. Die ruimte gaat nu wel komen. Of je dat nu wil of niet. Acceptatie komt uiteindelijk ook. Dat kan niet anders. Het gaat misschien heel traag maar het gààt. Dus over een jaar denk je er weer anders over. En zal je minder aan hem denken. Gebruik de tijd die komt om jezelf op te bouwen, om aan te sterken want obsessies kosten enorm veel energie. En als je het nodig hebt om te huilen, om te rouwen - doe dat dan. Geef jezelf ook andere dingen die je nodig hebt. Zoals afleiding. Sport (geluksstofjes). Goed eten. En lieve dingen doen voor jezelf.
Afgewezen voelen op die manier is heel pijnlijk! Uiteindelijk zal jij ook doorgaan, echt! Je schrijft dat je veranderd bent. In de negatieve zin. Komende jaar werken aan de opbouw in positieve zin. Elk mini stapje is er een, ook al lijkt het soms of je kilometer lange benen hebt waarmee je 1000 stappen terug doet. Zo is het niet!

Zoiets...

Jullie reacties en adviezen doen me goed. Misschien wel harde woorden, maar dat heb ik denk ik ook wel nodig. Ik moet mezelf niet teveel in de 'slachtofferrol' plaatsen. En inderdaad het heeft geen zin om steeds naar het verleden te kijken, ik leef in het nu en ik moet er nu iets van maken. Ik voel me door jullie begrepen!!