Hallo Allemaal
Ik ben nieuw op dit forum, maar ik wil ontzettend graag mijn verhaal kwijt. Ik ben een 40 plus vrouw met een puber dochter. 7 jaar geleden kwam ik de liefde van mijn leven tegen. Ik was net 2 jaar daarvoor gescheiden zonder problemen en zonder verdriet. Mijn liefde woonde met zijn 2 zoontjes waar hij een co - ouderschap mee heeft in een andere stad, kilometers ver van ons vandaan. In het begin natuurlijk enorm veel vlinders tussen ons beide en er werd gesproken over samen wonen. Dit is van mijn kant niet genomen, omdat ik geen keuze kon maken tussen mijn dochter en hem. Mijn dochter heeft namelijk aangeven niet mee te willen verhuizen, en dan bij haar vader zou blijven. De structuur bij haar vader was alles behalve goed. Dus mijn probleem ontstond. 2 en half jaar na dat we elkaar tegen zijn gekomen kon ik dus melden niet te gaan verhuizen. Maar het vrat mij van binnen op. Het leefstijds verschil van zijn kinderen en mijn dochter is groot zij zijn een stuk jonger, vandaar ook haar angst en haar tegenwerking. We zijn blijven latten. Dat was de enige optie, maar langzaam aan werd onze communicatie minder. Hij is niet de man van uren aan de telefoon, of internet, maar via internet zelf had hij vele vrienden waar wel enorm veel tijd en energie in gestoken werd. Maar mij hield hij steeds meer op afstand. Dit jaar zijn we met zijn allen op vakantie geweest, gewoon vanuit een nul situatie ineens alle kinderen bijelkaar, inclusief de vriend van mijn dochter die meeging. De kinderen hebben zich enorm vermaakt, maar wij stonden ineens enorm ver van elkaar vandaan, het was net of ik dicht sloeg. Was al uitgeput voor ik op vakantie ging, maar in de vakantie werd dit erger. We zijn na 2 weken terug gereden naar huis. De hele vakantie was er geen intimiteit tussen ons. Wat normaal als we elkaar om de 14 dagen zagen wel het geval was. Nog steeds na 7 jaar verlangde ik iedere keer weer opnieuw naar dat weekend waarin wij elkaar eens om de 2 weken zagen. Duidelijk een lat- relatie die ik niet meer volhield, maar waarin hij steeds meer zijn eigen vrijheid kreeg en het wel best vond. Mijn dochter gaat studeren en de kans om eindelijk voor mij wat meer tijd met elkaar door te brengen en met zijn kinderen, werd dus alleen maar makkelijker. Maar hij liet me na de vakantie weten, dat het over is. Hij hield van me, zei hij. Maar hij zag ons niet meer samen. Mijn leven viel totaal omver. 7 jaar lang heb ik me alleen staande gehouden. Met steeds in mijn achterhoofd en denkwijze het samen zijn in de toekomst. En nu maakt hij er een eind aan. Totaal verbijsterd blijf je dan achter. Heb hem wanhopig wat mails verstuurd, met daarin mijn gevoelens en gemis. ben er zelfs naar toe gereden om hem duidelijk te maken dat vreselijk veel van hem houd.Het is nu 13 weken geleden en nog steeds sta ik iedere ochtend op met pijn in mijn hart. Mijn dochter kan mijn verdriet niet meer zien. En snapt ook niet dat ik er verdriet om heb. Hij heeft op geen enkele mail meer gereageerd. Als ik bel wordt er niet opgenomen. En voor wat? omdat ik moe en uitgeput was. Ik snap het niet, nog steeds niet. Mijn liefde voor hem is heel erg sterk. Hij liet weten gewoon verder te gaan met zijn leven, en is ook niet treurig of verdrietig. Ongelofelijk voor mij want iedere keer als we elkaar zagen de laatste 7 jaar lang was er liefde, geborgenheid en genegenheid genoeg. Ik vindt hem nog steeds helemaal het einde. Maar hij negeert compleet ieder contact. Heb dit werkelijk nog nooit meegemaakt, een maatje, liefde van je leven die ineens er niet meer is. Ik wens anderen in een dergelijke situatie ontzettend veel strekte toe, want voor mij is iedere dag werkelijk overleven.
groetjes Samantha