Mijn leven bestaat de laatste maanden uit afscheid nemen. Niet alleen van mijn ex, maar ook van vrienden. Het leven dat wij samen hadden, kijk ik nu achteraf wat anders op terug. In die periode heb ik mensen aangetrokken die niet bij mijn persoonlijkheid passen. De laatste 2 a 3 jaar ging het ook niet zoals het hoort met mij, heel veel voor mijn kiezen gehad, daardoor in een burn out beland. Wat mij uiteindelijk heeft doen laten groeien, daar heb ik nu profijt van. In die tijd was ik wankel, ging alle kanten op met mijn gevoelens, reageerde vaak vanuit emotie, waar ik nu een stuk beter ben in rationaliseren.
Ik merk dat mijn relatie mij terug heeft doen houden, van wie en wat ik werkelijk ben. Hij hield mij klein, liet mij niet verder groeien. Nee dat zeg ik verkeerd: IK hield mij klein en liet mijzelf niet verder groeien, omdat ik in een relatie zat met een partner die zo onwijs lief was, maar die mijn groei niet bij kon benen. Daardoor deed ik automatisch heel wat stappen terug.

Nu in de afgelopen maanden, dat ik weer alleen ben, ben ik echt met 10 stappen en in sneltreinvaart vooruit gegaan. Ben weer stabiel, voel mij lekker in mijn vel, merk dat ik beter ben in mijn gevoelens onder controle te hebben. Misschien omdat ik niet meer tegen mezelf aanloop, hoogstwaarschijnlijk wel..
Ik ben mij bewust van als iemand mij begrijpt en met mij kan levelen, ik niet meer zo tegen mezelf hoef aan te schoppen. Ik weet nu dat ik tegen mezelf aanschopte, omdat ik mezelf niet zijn kon. Ik kon mijn ei niet kwijt, ik wil gesprekken voeren, iemand die mij bij kan benen, die mij begrijpt, die mij aanvoelt. Hoe heerlijk is dat?

Dat was even een zijspoor, want het ging om afscheid nemen. Mijn allerbeste vriendin, 12 jaar vriendschap, deze is helaas over gegaan. Zij gaf na maanden radiostilte en toen een mail van mijn kant wat er toch was, aan, dat zij god gevonden heeft, dat mijn leven niet meer bij die van haar past, maar ze mij nog steeds een topper vindt en veel aan mij heeft gehad als vriendin. Nog steeds zit mij dat wat dwars, want ik neem aan dat god niet bedoeld heeft om vriendschappen zonder enig woord van uitleg maanden lang te bannen. Maar ok, ik accepteer dat, ik respecteer haar keuze en neem genoegen met de uitleg die zij mij toch uiteindelijk heeft gegeven en mijn deur blijft open staan, mocht zij mij ooit gaan missen. Ik hou van die meid! Iemand die een plekje in mijn hart heeft, gaat er zomaar niet meer weg.

Daarna einde relatie met ex, mijn keus, maar toch ook weer afscheid nemen. Dit grotendeels afgesloten. Het is goed zo. Vrienden die we samen hebben opgebouwd zijn weggevallen. Ik ben naar een andere stad verhuist, dus was het voor iedereen makkelijker om de kant van mijn ex te kiezen. Prima, ben ik niet heel rouwig om, zij passen niet bij mij kom ik nu achter. Ook bij deze vrienden hield ik mijzelf klein, deed ik stappen terug.

Ook ga ik afscheid nemen van mijn werk, tijd voor een nieuwe uitdaging na 7 jaar werken daar. Spannend, leuk, maar ook moeilijk. Mijn hart ligt er, ik begeleidt een zeer complexe groep mensen, ze gaan toch een deel van je worden. Elke keer als ik ze zie en merk hoe iedereen op mij reageert, hoe ik gewaardeerd wordt door ze, hoe je ze ziet ontspannen als ze mij binnen zien lopen. Hoe zij mij hebben laten groeien, mij mezelf hebben kunnen laten zijn en dat ik als mezelf volledig gewaardeerd wordt door ze. Lastig om dat achter mij te laten, maar wel een gezonde ontwikkeling voor nu.

En vandaag, mag en wil ik weer afscheid nemen. Dan van twee vriendinnen, een tweeling wel te verstaan. Deze dames heb ik 3 jaar geleden ontmoet, heerlijk stel. Zo enthousiast, spontaan etc. Maar oh zo kritisch, tot op het punt dat ik op mijn tenen ben gaan lopen en gisteren weer een aanvaring van hun kant die totaal niet strookt met mij als persoon. Waar ik echt niks mee kan, zo vreselijk kinderlijk aangepakt. Toen besefte ik mij, ok…. Dit kost je meer dan dat je wil, dit is geen gezonde vriendschap zoals ik vriendschappen ken. Deze vriendschap is ontstaan uit behoeftes die ik nodig had vanuit mijn niet evenwichtige persoonlijkheid. Het enthousiaste dat ik niet meer had, brachten zij in mijn leven, ze waren mijn zonnetjes. Tranen met tuiten gelachen met die twee. Maar als iets meer kost, dan dat het je oplevert en het onder je huid gaat zitten, wat is een vriendschap dan nog waard?
Nu is er nog geen definitief eind, ik moest eerst mijn gevoel laten bezinken en ik ga straks reageren, al weet ik dat de felheid van deze dames, mij weer heel klein gaan krijgen. En ze waarschijnlijk niks doen of kunnen met de feedback die ik terug ga geven. Is een speculatie, zou zomaar anders kunnen uitpakken en dan ben ik bereidt om ze alsnog een kans te geven.

Wat ik wel gemerkt heb, is dat achter elk afscheid, andere deuren zich openen. Echt een verrijking. Een vriendin die terug in mijn leven is gekomen. Ben zo blij met haar!
Daarnaast andere contacten die ik op doe, ik vind ze waardevol, ook op deze site en inmiddels daarbuiten.
En in de stad waar ik nu woon en niemand kende, hier heb ik heel veel leuke nieuwe mensen leren kennen. Ik had niet verwacht dat het zo makkelijk zou kunnen gaan, maar dat gaat het dus wel. Ik merk dat ik open sta, mensen binnen laat komen die ik enorm waardeer, waar er normaal een muur stond. De muur is afgebrokkeld.
Alleen bij mensen bij wie het kan, ik voel weer aan bij wie het kan en wie ik op afstand zou moeten houden. Mijn radar was een tijdje zoek, ik ben zo blij dat deze terug is.

Wat ik mee wil geven voor iedereen die het soms zwaar heeft met afscheid nemen.
Ja afscheid nemen is zwaar. Maar sta open voor wat het je oplevert. Zolang jij open staat voor contacten en mensen bij je binnen laat komen, komen mensen die bij je passen vanzelf op je pad. Ook als het minder met je gaat, bijvoorbeeld tijdens een ldvd proces, zijn er altijd mensen die je een hand toe reiken. Pak deze, misschien zijn ze er alleen maar voor deze periode, maar deze mensen heb je nodig in die tijd. Een afscheid van een ex komt meestal nooit alleen, gaat vaak gepaard met het verlies van vrienden en kennissen. Maar de deuren die zich daarna weer openen zijn minstens zo fijn, je moet ze alleen zien en voor open staan. Al voelt het soms zo, je staat er niet alleen voor en komt steun vaak uit onverwachte hoek. Je hoeft het alleen maar te zien en te aanvaarden.

Binas