Tranen in mijn ogen. Ik heb weer een dip. Hoe kan ik nou verder gaan zonder hem? Moet ik hem binnenkort een keer bellen of mailen? Het is nu 9 maanden geleden. Ik kan toch niet zomaar nooit meer wat van me laten horen? Na 6 jaar. Ik wil hem zien, horen. Weten of het goed gaat. Maar eigenlijk wil ik ook niks van me laten horen want dan ben ik bang dat ik weer zo verdrietig wordt. En wat heb ik eraan? Met hem gaat het wel goed. Het ging bij hem al heel snel goed... En als ik mezelf afvraag waarom ik dit precies wil...Ik vind het gewoon raar om niks van me te laten horen. Ben bang dat hij denkt dat het niks voor mij betekende, dat ik hem vergeten ben. Ach, denk ik dan hij weet heel goed hoeveel ik van hem hield. Ik heb duidelijk gezegd geen contact te willen omdat het erg pijn zal doen om hem een andere weg in te zien slaan. Ik heb ook nagedacht om een brief te schrijven, maar ik ben bang voor(gevoeloos) tegenbericht.

Hij heeft vast een geweldig leven met zijn geweldige baan en zijn vast weer geweldige snelle nieuwe pc met harde schijf, Proxiserver, HTML,C++,Linux, ping,twiek, regeddit defragm.config. reet 1 of reet 5! Eh, woede zit er dus nog... Herkent iemand dit? Wat hebben jullie gedaan met deze gevoelens? contact opgenomen of toch maar niet?

In juli gingen we uit elkaar, pas in november heb ik mijn spullen opgehaald. Damn! Wat een berg. Wist niet dat er zoveel lag. Gelukkig was ik met de auto. Alles er in gepropt.
Tijdens het afscheid kwamen er veel emoties los zowel bij mij als bij hem. We hebben gepraat wat we moeilijk vonden gaan in onze relatie en wat onze gedachten waren. Samen huilden we en we hielden elkaar vast. En ja, nu ook werd er op zijn deur geklopt, terwijl zijn huisgenoten wisten dat ik er was. Zo irritant en onbeschoft. Hij kreeg alleen maar herhaling van mij te horen.
Ik lul altijd veel. En van zijn kant kwam er niks zinnigs uit. Net of hij niet had nagedacht over ons of iets had geleerd van onze relatie. Dat kwam best hard aan. Maar het deed hem wel wat, hij huilde ook.

Ik voelde me wel rustiger toen ik alles voor de laatste keer had uitgesproken. Ik ben wel 2,5 uur geweest.
Ik moest ook nog even naar zijn nieuwe speeltje kijken. Hij had net een nintendo DS en nu weer een PSP gekocht. Speciaal laten overvliegen uit verweggistan omdat hij het ding in metallic wilde hebben. Voor de laatste keer bewondering gegeven. Oh, wat mooi en geweldig leuk. En ondertussen walgde ik van hem, hij was net een klein kind met zijn rijke ouders. Ook zo erg, (nu ik toch aan het klagen en zeuren ben), hij heeft een mooie zwarte motor, met een stil motor geluid. Hij vertelde mij dat hij het kleine paarse streepje op de zijkant van de motor, zwart wilde spuiten. En ook iets met de motor zodat tie meer lawaai zal maken met optrekken... En maar sigarretjes roken achter elkaar terwijl ik al een jaar was gestopt van alle stress.

Hij gaat gewoon verder, dat liet hij mij weten. Slapen, werken, eten, feesten. En natuurlijk gamen. Bah, ik dacht dat ik die woede fase voorbij was! dus niet. Ik mis het motor rijden(achterop) ook erg. Ik sta stil en hij rent door zonder aan mij te denken. (zo voelt het) Hij zag er ook beter en verzorgder uit. Naar de kapper geweest, nieuwe kleding, kamer opgeruimd(vaak deed ik dat)en redelijk schoon. Hij zat zelfs nog op een sport. Zonder mij was alles beter en goed. Ja, dacht ik bij mezelf, ik kan geen excuus meer zijn dat je niet bij je vrienden kan gamen.nu moet je je werk de schuld geven en daar balen zij van. Ik heb je wakker gemaakt. Hij had een schop onder zijn kont gekregen van een vriend en nu leek het erop dat deze workaholic weer ging leven. Ik voelde me mooi klote. Waarom nu pas? Waarom niet met mij?

Ik ben hem 2 keer in Tivoli tegengekomen. Zijn vrienden en huisgenoten waren er ook. Ik vond het erg prettig dat de meeesten mij gewoon gedag zeiden en vroegen hoe het met mij ging. De eerste keer kwam er een huisgenootje van hem, een jong meisje naar mij toe. Ze vertelde dat ze het rot vond, maar ja het moet wel van 2 kanten komen zei ze. Ze had het ook meegemaakt zei ze. Ik werd erg boos de tranen sprongen in mijn ogen. Ik kende haar amper, nooit echt met haar gepraat ik wil dit echt niet van haar horen. Wie is zij om zich over mijn relatie te buigen? Ik vertelde dat ik niet kon geloven dat ze wist wat ik doormaakte. Ze zag mijn tranen,ik zei dat ik even terug naar mijn vrienden moest. Mijn buurjongen, die ook mee was, zag mijn tranen,vroeg of ik naar huis wilde. Hij steunde mij enorm. Mijn vriendin was te druk met dansen en flirten dat ze mijn verdriet niet zag. We hadden zoveel plezier toen ik niet wist dat hij er was, ik dacht ik moet hier doorheen, we gaan er gewoon een leuke avond van maken. Maar mijn ex zag me en liep naar mij toe. Tja hoe zeg je elkaar gedag? we gaven elkaar een kus en een knuffel. Hij zag er zo goed uit, lekker fris geen zombie meer.Ik moest huilen en het was te pijnlijk om te praten. De rest van de avond was nog wel leuk. Veel gedronken. 's morgens brak.En ziek van de sigaretten.

De tweede keer in dezelfde tent zag mijn zus hem staan. Hij keek heel zielig zei ze. Ik zag hem al een tijd staan maar ik durfde niet gedag te zeggen omdat hij met allemaal bekenden van mij stond. Te pijnlijk en te eng. Later op de avond kwam hij naar mij toe. Ik vroeg hoe het ging. Hij was inderdaad verdrietig want zijn beste vriendin, BESTE VRIENDIN!!had een vriendin plotseling verloren. Ik schrok en vroeg wie was overleden. Oh, zei hij, haar ken je niet. Welke vriendin vroeg ik? Hij had haar een paar weken geleden ontmoet en sindsdien contact. Ik was bang dat ik dood neer zou vallen. Ik voelde me helemaal licht in mijn hoofd worden en kreeg gelijk buikpijn. Hoe kon hij er al aan toe zijn? Ze waren uit eten geweest en ze hadden gezoend maar het was toch niks. Ik kon het niet begrijpen, ik voelde me waardeloos.6 jaar, verdomme...En hij gaat uit en eten en zoent. Hoe kan hij intiem zijn met een ander? Sindsdien ben ik nooit meer in tivoli geweest. Ik ga naar tenten waarvan ik weet waar hij niet te vinden is.

En toen na het afscheid in november begon de echte ellende pas.Ik had het gewoon weggestopt. Ik zei tegen iedereen dat het goed ging toen in juli net na de breuk. Ik zei dat er een last van mij was gevallen. De pijn hield ik geborgen. Ik vond het ook raar dat ik niet zoveel voelde, want normaal moet ik altijd mijn gevoelens uiten en kan ik niks opkroppen. Toen ik al mijn tranen liet stromen in november en alleen nog maar mooie rock ballads luisterde en meeschreeuwde, vertelde mijn zus dat ze heel blij was om mij te zien huilen. Want ze maakte zich zorgen om mij dat ik er zo weinig over sprak. Nu moet ik erover ophouden. Ik merk vauit mijn omgeving, dat iedereen mijn ldvd een beetje zat is. en nu hier op deze site. Het zijn wel lange verhalen...

Ik denk dat het toch verstandig is om niks van me te laten horen. Ik moet het verdriet verwerken en achter mij laten.
Zo weer iets van me afgeschreven.

'Er wordt teveel abstract gedingest' Loesje.

Faylinn