Lieve T,

Ik wilde vroeg gaan slapen. Doodmoe van het sporten en de voorbereidingen op de verhuizing, wilde ik niks liever dan mijn hoofd op mijn kussen leggen.
Wekker aan, lichten uit en het bed lonkte mij. Maar mijn hoofd lag nog geen seconde op mijn kussen en de tranen kwamen....
Tranen die ik zo lang niet gehad, nee het zijn niet alleen tranen, het is verdriet van diep van binnen.

Ik ben afscheid aan het nemen, van dit huis, van een fase in mijn leven, maar het voelt nog sterker als afscheid van jou.
Waarom? Ik heb je slechts een half jaar gekend, en heb hier zoveel langer gewoond. Waarom maak jij dan toch zo'n impact?
Vandaag een jaar geleden kregen wij voor het eerst contact. Een paar dagen nadat ik hier definitief de deur achter me sluit, zal het een jaar zijn dat ik je voor het eerst zag.
Ik zie me hier nog voor het raam staan, vol spanning kijkend naar de man die uit de auto zou stappen.
Toen ik je uit zag stappen, dacht ik: Dit is nou een man waar ik oud mee wil worden. Was het dan alleen je uiterlijk?? Nee, het was een gevoel, een basisgevoel: puur en diep van binnen.

Ik vind het zwaar om je nu te missen...ik vind het zwaar om aan je terug te denken. Aan jou als persoon, want je bent zo mooi. Lief, grappig, betrouwbaar en zo oprecht. Als ik kijk naar de mannen in "mijn verleden", dan ben jij degene die ik het meest had kunnen vertrouwen. Pijn doet het me dat ik dat niet deed. Niet dat ik bang was dat je voor een ander zou gaan. Maar wel dat je mij zou verlaten...dat ik niet op de eerste plek zou komen. Pijn doet het me dat ik mezelf zoveel angst heb ingepraat dat wat fictie was voor mij werkelijkheid werd. Pijn dat ik daardoor bevestiging zocht en jou daarmee wegdreef. Pijn dat jij langzaam groeide en jouw liefde niet sterk genoeg was. Vooral pijn dat ik er niet op kon vertrouwen dat de liefde tussen ons heel sterk zou worden...dat ik die eerste plek zou gaan innemen.

Lieverd, ik weet het en jij weet het: Er is geen schuldige in dit verhaal, er is geen goed of fout. En toch vliegen door mijn hoofden de "alsen". Als ik jou nou gewoon vertrouwd had, als jij nou gewoon over jouw grenzen heen kon stappen en mij tegemoet kon komen. Als ik nou geen paniek had en overzicht had kunnen houden.
Maar die alsen bestaan alleen in mijn hoofd.... in de realiteit bestaat geen als.

Donderdag krijg ik de sleutel van mijn nieuwe huis. Een nieuw begin, een nieuwe start....een onzeker begin. Want ik ken de start, de inleiding, maar wat de hoofdstukken zullen brengen en wat het einde is weet ik niet.

Ik heb al een tijd niet meer gehuild. En zoals vanavond al zeker niet. Dit lijkt wel op "oer-huilen". Want ik weet wel wat het einde is van ons....

Ik wou dat wij elkaar op een ander moment ontmoet hadden. Een moment dat ik mijn pijn uit het verleden verwerkt had. Of mss dat jij je pijn verwerkt had. In elk geval een moment waarop 1 van beiden in staat was het overzicht te bewaren en volledig de ander tegemoet te komen.

Het verdriet van vanavond verrast me wel omdat ik me verder goed voel. Maar het verrast me ook weer niet omdat ik wist dat het moeilijk zou worden. IIk denk dat ik onbewust wist dat het afscheid van jou zou betekenen.

Pipo, je zit zo ontzettend diep van binnen bij mij. De enige pijn die ik nog heb is de wetenschap dat ik dat niet bij jou zit. Helaas is een ander mij voor geweest, een ander die bij jou veel verpest heeft.

Ik gun je liefde, ik gun je geluk, want je verdient het! Je bent zo'n goed mens, ik ben jaloers op de vrouw die wél gelukkig met jou kan worden.

Ik mis je, ik denk nog zo vaak aan je. Ik ga verder en het gaat zelfs goed met me. Maar het lijkt soms bijna alsof ik dat niet wil. Ik wil niet gelukkig zijn zonder jou..... Maar ik zal!

Droom zacht, dikke kus!