heej,

Na veel omzwervingen, ong 7 maand, ben ik vnvd de laatste keer nr d'r toe gegaan. De laatste keer, damn dit klinkt zo onwaar, maar ga het proberen volhouden. Ergens hoop ik nog, maar het besef dat dit me zo aan het beperken is erzo voor zorgt da ik met de handrem op leef, maakt me sterk. Hbe drnet gehuild, geschreeuwd en ook wel gelachen. Gelachen om het feit dat dit alles, haar laten gaan, zo onrealistisch en niet waar voelt.

't Was een leuke avond, samen gekookt en veel gebabbeld maar niet over ons want ons is er niet meer. Ze voelt zich niet echt goed in d'r vel, ze huilde, ziet alles niet meer zo rooskluerig als voorheen. Kort gezegd ze zit erdoor. Niet zozeer door de breuk, eigenlijk totaal niet, maar door hoe alles nu gaat in d'r leven. Man 't is f$cking nie te doen iemand waar je zoveel van houd, zien huilen. 'k Wil d'r zo graag helpen er zijn voor haar, maar dat kan niet meer. Dat kan niet meer als ik zelf wil groeien en hieruit wil raken. Weet echt niet wat te doen, ik kan ze nu toch niet de ruf toe keren, ik weet het moet. Ik geraak er niet uit, voelt echt zwaar kl%te. Weet je ik heb ooit gezegd dat ik er altijd ging zijn en nu moet ik gewoon weggaan voor mezelf. Damn this feels weird.

grtz