Hallo iedereen,

Ook ik bemerk dat ik langzamerhand afscheid aan het nemen ben van mijn on-line leventje hier. Diegenen met wie ik heb gehuild -Jay en Berrie, Geraldine, Free Spirit- zijn ook verder gegaan, of in ieder geval heel ver in het proces. En ook ik sta op het moment dat de verhalen op deze site me pijn doen, maar ik ze liever niet meer lees omdat ze me herinneren aan mijn eigen nare tijd, toen ik hier net begon met mijn ellende van me af te schrijven.

In de afgelopen week is mijn leven nogmaals verandert. Noem het idioot, wordt kwaad, doe wat je wilt- mijn ex en ik zijn bezig echt vrienden te worden. Vorige week vrijdag heb ik hem bijna huilend opgebeld- of ik hem nog één keertje kon zien, na een desastreus etentje (dikke tranen van ons allebei) bij mij thuis. We hadden afgesproken in een restaurantje waar we vaker kwamen. Daarna besloten na een stand up comedy-show te gaan. Daarna wezen poolen. Daarna nog lang in de stad gehangen, totdat we het café werden uitgezet. Ik had een supergezellige avond gehad, hij ook. We hebben elkaar op de mond gezoend en zijn allebei naar ons eigen huis gegaan.

Vrijdag belde hij me; of ik zin had om zondag (vandaag dus) met hem te eten, en daarna naar onze studentenvereniging te gaan- die confrontatie moest hij ook nog aan. We dachten dat, als onze gezamelijke vrienden zagen dat we samen door één deur kunnen, dat zij ook wel bij zouden draaien ten opzichte van hem.

Wat dus een vergissing was; hij werd compleet genegeerd, wat mij echt heel veel pijn heeft gedaan. Ja, natuurlijk willen mijn vriendinnen niet dat ik binnen een paar maanden weer huilend op de bank zit, maar toch. Tot op zekere hoogte heb ik hem vergeven, voor zover dat nu kan. Er zitten natuurlijk nog wel scherpe kantjes in, maar die gaan hopelijk ook wel snel weg. Hij is twee jaar lang dé belangrijkste persoon in mijn leven geweest, en omgekeerd. Ik kan hem niet zomaar vergeten. Hij kent me als geen ander, en ik wil hem niet kwijt als vriend- ik mag hem nog steeds, vind hem nog steeds geweldig als persoon, ondanks de pijn die hij me heeft gedaan- sommige mensen stoppen traumatische ervaringen diep weg, en daar ben ik er één van.

Maar goed. Na een uurtje in het café had ik het wel gezien; toevallig kwam ik hem tegen bij de kapstokken, hij wou ook net vertrekken. We hebben samen nog een cola'tje gedronken in een ander café en de avond besproken. Het doet me pijn dat zijn (ex-) vrienden hem zo keihard laten vallen in het openbaar. Genegeerd, geen woord tegen gezegd, het deed mij ook pijn.

Ik ben echt de enige die hij nog over heeft in de stad waar hij woont, en dat is pijnlijk- de ex blijft vriendjes, de zogezegd echte vrienden laten hem vallen als een baksteen.

Zie dit niet verkeerd, ik probeer m'n ex niet te idealiseren, ophemelen, of goed te praten wat hij me heeft aangedaan. Ik wil hem alleen niet kwijt als vriend, zoals ik hem heb leren kennen. Ja, ik heb de macht zijn hele leven te verkloten. Nee, ik doe het niet; ik wil hem gewoon niet kwijt als vriend.

Ik zou liegen als ik niet ergens nog hoop had dat misschien, ooit...maar dat zien we later wel. Wij kunnen nou eenmaal niet in de toekomst kijken. Ja, ondanks alles blijf ik wel aan zijn zijde staan, waar iedereen hem laat vallen. Ik ben begonnen als zijn beste vriendin; dat ben ik nu weer. We zien wel wat de toekomst brengt, voorlopig ben ik hier blij mee - voorlopig hoef ik hem niet zo nodig meer in m'n bed.

Maar waar ik mee begon- ik begin door te gaan met mijn leven. Ben er weer blij mee. Alhoewel ik nog geen behoefte heb aan een andere man, komt dat ook wel weer. Ik leef weer een beetje en vooral, ik voel niet zoveel pijn meer. Ik zou liegen als ik zei dat ik geen pijn meer voelde, maar mede door deze avonden voelt het heel anders. Hij is m'n vriendje, en niet m'n geliefde (nou pleit de eerlijkheid wel te zeggen dat we alles met elkaar doen op zo'n avond, behalve zoenen en sex...dus ook knuffelen etc).

We maken zelfs weer plannen voor de toekomst- naar de dierentuin van de zomer, weekendje weg in oktober. Als vrienden.

Ik zie wel wat er gaat gebeuren. De toekomst kan je toch niet voorspellen, en alhoewel ik teleurgesteld ben in de reacties van mijn vrienden, wil ik wel doorgaan met deze vriendschap. Nee, ik ben niet bezig mijn kop in het zand te steken voor de waarheid- geloof me nou maar;-) . Die hoop is er natuurlijk altijd, maar ook maar tot op een zekere hoogte. We zien wel!

Liefs,
Janneke.