..is ze dan toch naar me toe gekomen, vond het blijkbaar toch belangrijk.
Mijn grootste angst is iig niet bewaarheid gebleken.

Nou, dat had ik beter niet kunnen vragen, kreeg ongezouten op mn flikker,
Nadat ze bedaatd was hebben we , eindelijk, een heel erg goed gesprek gevoer, 3 en een half uur zitten praten, glaasje water en een borreltje erbij.
Heb haar al mn angsten en onzekerheden verteld, ben zelf zo vreselijk onzeker, en zij zoekt iemand die stevig in zn schoenen staat.

Ik verteld wat ik gevoelsmatig wilde, dat is wat anders dan wat mn verstand zegt. Zij ook wel het een en ander verteld, en zij denkt ook na over allerlei zaken, ook weet ze niet of wel al toe is aan een nieuwe relatie, aangezien ze haar verdriet nog niet heeft kunnen verwerken.

Zaterdag samen uit eten geweest, gezellig, na die tijd nog bij mij wat gedronken, weer zitten praten, is ze toch naar huis gegaan, heel erg jammer, maar goed, zij wil het zo, vond het niet leuk, heb ik ook gezegd.

Uiteindelijk komt het er op neer dat ze afstand wil.
En ze doet bepaalde dingen niet om mij te beschermen, want ze weet niet hoe ik daar mee omga.

Morgen weer uit eten met wat vrienden erbij,is voor mijn verjaardag, ben benieuwd wat ze gaat doen.

Loslaten vind ik vreselijk moeilijk, gezien mn onzekerheid......