Nietsvermoedend stond ik meer dan een jaar geleden (mei 2013) met vriendinnen in de stad van mijn toenmalige woonplaats, totdat ik ineens oog in oog stond met A.. Wat een aantrekkingskracht.. Wat een energie.. Het was echt in een klap thuis komen.. Ik was in een overdonderd.. vanaf het eerste moment verliefd..

De energie was zo sterk dat ik er een beetje brutaal van werd.. Er was lang oogcontact.. Maar op me afstappen deed hij niet.. Ik trok de stoute schoenen aan.. Kon dit niet laten gaan.. en stapte op hem af. In de eerste paar zinnen vertelde hij het.. Hij had een vriendin en twee kinderen.. Oef.. Ik had er blijkbaar flink naast gezeten met leeftijd (ik was toen 23, hij 38, terwijl ik hem begin 30 had ingeschat). Ik wilde het gesprek afkappen: ik was onder de indruk, maar een bezette man was in mijn wereld nog altijd iets waar je vanaf blijft.. En dus zelfs ook niet de spanning mee op zoekt.. Op het moment dat ik het af wilde kappen zei hij: "Hee! Maar we kunnen toch wel gewoon even praten?".

Ja.. dat hadden we natuurlijk niet moeten doen. En waarschijnlijk was het al te laat geweest. We praatten.. Wat was ik onder de indruk. Ik haalde me echter niets in mijn hoofd. Hij had een vriendin (ook de moeder van de kinderen) en we hadden een leeftijdsverschil van 15 jaar. Dus dat was het.

Zonder verder al te veel in detail te treden zijn we elkaar daarna een aantal keer onder bizar toevallige omstandigheden tegen gekomen. Vanaf toen was er geen weg meer terug. Er was zoveel gevoel, het was zo extreem. We begonnen een affaire. Het besef was er. Het besef dat dit te extreem was, nauwelijks te bevatten. We konden niet meer zonder elkaar. Het voelde letterlijk alsof we niet meer normaal konden nadenken, alsof we niet meer konden functioneren. We konden elkaar niet meer loslaten.

Een aantal heftige maanden volgden. Waarin ik probeerde enigszins afstand te houden. Gedurende 2 maanden hadden we wel contact, maar spraken we niet af. Dat kwam te dichtbij. In die tijd spraken we wel over de toekomst. Hij wist eerst niet wat hem over kwam: hij was in de war. Hij vroeg zich af of dit overstijgend was tot wat hij eerder had ervaren. Achteraf denk ik dat hij het lang niet heeft willen zien. Hij wilde het aankijken, wilde het een jaar de tijd geven om te kijken of de extreme gevoelens zouden afnemen. Ik was ergens in de war. Dit leek zo duidelijk, het leek alsof hij bij mij hoorde. Ik wilde op het ene moment wel met hem erin meegaan (dat maar keihard onderuit), op andere momenten kon ik er simpelweg niet in meegaan. Hadden we discussies.

In december kwam er ineens een baan in het buitenland op mijn pad en werd binnen enkele weken concreet. Dit deed de spanning verder oplopen. Begin dit jaar zat hij nog steeds in twijfels over wat hij met de situatie aan moest. Een gesprek met een psycholoog stond in de planning. Totdat gebeurde waar we eigenlijk niet meer op hadden gerekend: zijn vriendin kwam erachter.

Heftige weken volgden. Hij sprak af om afstand te nemen van alles om na te denken. Ondertussen hadden we in overleg besloten dat ik de baan in het buitenland (binnen Europa) zou aannemen. Het zou beter zijn voor ons als we de afstand zouden hebben zodat we ofwel elkaar zouden kunnen loslaten, ofwel met wat meer afstand dingen rustig zouden kunnen opbouwen. Na enkele weken gaf hij aan voor mij te kiezen. Een dag later kreeg hij een paniek-aanval: had hij wel genoeg gevochten voor zijn kinderen? Had hij er wel alles aan gedaan? En dus wilde hij toch de relatie-therapie proberen met z'n vriendin. Een week later kwam hij erop terug: het had geen zin. Hij koos voor mij. Hij wist het nu zeker. Enkele weken zijn we samen geweest. Achteraf voelde het toch ergens niet goed. Het kwam er toch weer uit; de twijfel of dat hij voor z'n kinderen moest vechten. We hadden veel discussies en dat voelde verschrikkelijk.

Uiteindelijk zette ik hem onder druk. Bij mij was er onbegrip. Niet zozeer over zijn gevoel om het voor de kinderen opnieuw te proberen. Maar meer de vraag wat hij daar nog in zag? Hoe kon hij nou ooit nog bij iemand anders zijn? Ook al zijn er kinderen in het spel.. Rationeel was er begrip, qua gevoel totaal niet. Het is een enorm moeilijke situatie maar ik zag niet waar hij zich nog aan vast hield. Hij zei letterlijk dat hij genoegen zou nemen met minder, maar dan wel zijn kinderen continu om zich heen zou hebben. Nou dat begrijp ik wel. Maar meer dat hij dat nog zou kunnen. Daadwerkelijk met iemand anders zijn. Hij gaf aan dat ook niet direct te zien hoe dat zou kunnen.

Inmiddels zijn we enkele maanden verder en ben ik naar het buitenland verhuisd. A. weet nog steeds niet wat hij met de situatie aan moet. Inmiddels is de frustratie bij mij heel hoog opgelopen: ik ken hem nu al meer dan een jaar. Dit is al tien maanden aan de gang en nog lijkt hij niet de keuze voor mij te kunnen maken. Dat doet zo verschrikkelijk veel pijn dat ik letterlijk het idee heb dat ik langzaam gek word. Zit helemaal aan de grond. Ik wil los van hem komen maar dat lijkt niet te gaan.

Ik heb advies nodig over hoe hier mee om te gaan. Wat is hier aan de hand? Zou hij nooit de keuze voor mij hebben gemaakt? Kan hij dat gewoon simpelweg niet? Ben ik gek geworden dat ik niet begrijp dat hij nog met z'n vriendin kan zijn? Ik zou graag willen weten hoe jullie hier tegenaan kijken, omdat ik natuurlijk alleen mijn eigen gevoel heb en de mening van mijn omgeving (dat hij mij aan het lijntje houdt & nooit zelf de keuze voor mij had gemaakt). Ik twijfel niet aan zijn gevoelens voor mij en weet dat hij daar nooit over heeft gelogen. Ik weet dat hij juist dezelfde extreme gevoelens voor mij heeft. Maar des te groter is het onbegrip.

Ik stel het enorm op prijs als jullie hier je visie eens op zouden willen laten horen. Wellicht dat het me een nieuw perspectief geeft. Alvast enorm bedankt.