Inmiddels is de relatie 7 weken over, pak 'm beet.
Mijn ex wilde niet meer, en hoewel ik het onbewust al een tijdje voelde aankomen heb ik me nog nooit zo verscheurd gevoeld. Ik was zo verdrietig, ik wilde niet meer. Ik viel 6 kilo af, at niet meer, begon veel te drinken en het leven interesseerde me niet meer. Ik dacht serieus dat ik hier nooit meer uit zou komen.

Na ongeveer twee weken begon ik de boel te relativeren. Ik werd me ervan bewust dat ik het afgelopen jaar(!) al behoorlijk ongelukkig was, en dat ik daar ook grote schuld in had. Ik had hem leren kennen toen ik 17 was en het duurde me bijna een half jaar voordat ik me emotioneel aan hem durfde te geven. Helaas heeft dit ook een keerzijde gehad, want daardoor kon ik ook minder goed afstand van hem nemen. Ik ben zelf een lastig persoon, een echte denker, analyticus, maar tegelijkertijd ben ik impulsief en gevoelig. Afijn, complex dus. Mijn ex daarentegen weet plat gezegd niet eens dat hij gevoelens heeft, en hij weet al helemaal niet hoe hij met die van anderen om moet gaan. Helaas ben ik teveel in het 'wij' gaan denken en geloven. Ik zag het plaatje voor me (terwijl ik altijd een vrije vogel was!) en ik DACHT dat ik wist wat ik wilde. Mijn ex zelf gaf mij weinig zekerheid, terwijl ik erg onzeker kan zijn (ook al ziet niemand dat natuurlijk) en ik begon aan hem te trekken. Een vicieuze cirkel ontstond, hij nam afstand, ik werd onzekerder en begon meer aan hem te hangen etc.
Achteraf ben ik dit pas gaan inzien en weet ik dat ik sterk moet worden zonder man, en dat ik ook mijn zekerheid niet van een man moet afhangen. Maar ja, denken is makkelijker dan doen niet waar?
Ook zag ik pas achteraf dat ik al zo lang ongelukkig was, hij was duidelijk niet toe aan een volwassen relatie, terwijl hij al behoorlijk in de 20 is, en ik inmiddels ook. Zijn vrienden zijn (sorry jongens) allemaal simpele zielen, zonder vriendin. Tja, daar moest hij bij horen en hij begon steeds vaker uit te gaan, toonde weinig interesse en deed zijn best niet meer.

Ik had de alarmbellen moeten horen, ik had moeten luisteren, maar onbewust deed het zoiets raars met me, ik wilde hem steeds liever bij me houden terwijl ik wist dat ik NOOIT gelukkig zal kunnen zijn.

En toen hakte hij 7 weken geleden de knoop door. Daar stond ik dan, alleen. Gelukkig heb ik enorm veel vriendinnen en lieve familie om me heen. En ook het mannelijk geslacht die inmiddels gehoord hadden dat ik niet langer bezet was begon zijn best voor mij te doen. Iedereen was heel lief voor me, alleen 1 ding vond ik erg vervelend. Ik weet dat ik er mag zijn maar iedereen zei telkens tegen me: Hij is gek dat hij zo'n meisje laat gaan, ik had zoiets nooit gedaan, zo'n mooi meisje daar moet je alles voor over hebben. Misschien lag/ligt het aan mijn gemoedstoestand want ik WEET wel dat men het lief bedoeld, maar stel dat ik dat nou zou zijn, dan zou mijn innerlijk wel extra kut moeten zijn toch? Aangezien mijn ex me verlaten heeft!

Ik was verscheurd, wiegde mezelf met slaappillen en tranen in slaap en smorgens werd ik brullend van verdriet wakker.. Ik droomde over hem, dacht aan hem, dacht dat ik hem overal zag lopen en uiteraard hield ik hem via de computer en andere social media goed in de gaten.

Na anderhalve week merkte ik dat het beter ging, en na 2/3 weken dacht ik dat ik erover heen was. DACHT IK...
Ik ging in zee met een veel te foute, knappe, mooie en veel te zelfverzekerde man, en zo zijn er meer mannen langsgekomen. ..

Nu ben ik twee weken geleden mijn ex tegen gekomen met uitgaan en hebben we gezoend...
Daarbij weet ik dat hij met een nieuw, veel te jong meisje zit.

Afijn, mijn punt is dat ik dacht dat ik erover heen was maar dat ik me momenteel erg rot en alleen voel. Het liefst denk ik nergens aan. Ik neem slaappillen, neem zodra ik thuiskom al een wijntje en ik probeer zo veel mogelijk bezig te zijn, geen tijd over te hebben om te denken. Het valt me zo tegen van mezelf, ik voelde me twee weken geleden euforisch! Ik was nog nooit zo gelukkig geweest. Ik kwam er achter dat ik zelf mijn keuzes kon maken, voor mezelf, dat ik kon doen wat ik wilde, wanneer en waar, het leven lachte me toe..

Ik word hier onzeker van, ik wil sterk zijn, sterker dan hem, maar het doet me zo'n pijn dat hij lekker door gaat, nergens last van heeft en dat ik denk 'van mij hoeft het allemaal niet meer'. Ik begrijp mezelf ook totaal niet meer...
Ik wil hem niet terug, ik zal nooit een relatie meer met hem willen want ik was echt ongelukkig.
Maar waarom kan ik dan niet doorgaan? Als ik toen ongelukkig was dan is het nu toch beter? En waarom wil ik hem niet terug maar kan ik het niet aan om iets van hem te horen of te zien, en wil ik wel dat hij mij wil?
Vragen die door mijn hoofd blijven spoken, en gedachtes die in de knoop raken...

Wanneer houdt dat op?