Ik ben mijn relatie van 5 jaar kwijt geraakt.
Nadat we een half jaar samen woonden heb ik veel problemen met haar meegemaakt, een ongeluk waarna ze weken niet kon lopen en ik in mn pauzes naar haar toe ging om met de hond te wandelen en wat te eten te maken voor haar, paniek aanvallen en nachtmerries, keer op keer 's nachts naar de eerste hulp omdat ze helemaal in paniek was en dacht dat ze dood ging, allerlei pijn problemen die ze had steeds maar ziekenhuis in en uit om uit te zoeken wat er aan de hand was, haar steunen met alles wat er gebeurde, haar troost en toeverlaat zijn voor al haar problemen, al haar ellende proberen te verzachten...
We verhuisden omdat ze zich niet veilig voelde in onze toenmalige woning, en omdat we toekomst plannen aan het maken waren. Huisje boompje beestje wilde ze, en kinderen... dat was haar grootste wens.
Ik raakte het contact met familie en vrienden steeds meer kwijt, had er geen tijd voor want zij slokte alle tijd op met al haar problemen, maar ik hield zo veel van haar dat ik alles voor haar gedaan zou hebben in die tijd.
We zijn na 3 jaar uit elkaar gegaan, ze werd heel negatief en afstandelijk, steeds maar vitten en ruzie maken, en toen zijn we na 4 maanden weer bij elkaar gekomen, ze had het zelf uitgemaakt en had spijt van alles en ze was er achter gekomen dat ze toch nog heel veel van me hield, ze was depressief geworden waardoor alles om haar heen inclusief ik waardeloos werd en kreeg nu medicatie en was naar een psycholoog geweest, daarom was alles terug gekomen bij het oude.
Ik had geen vertrouwen meer want er was bij mij het vermoeden dat ze een ander had leren kennen in die tijd, maar ik gaf haar toch een kans want ik gaf nog steeds om haar, we deden het rustig aan en na ongeveer een half jaar waren we weer echt helemaal bij elkaar. Het leek goed te gaan en ze begon weer over haar kinderwens, het huisje boompje beestje verhaal, maar ongeveer een half jaar daarna heeft ze kennelijk weer twijfels gekregen maar niets gezegd. Ik merkte te laat dat ze weer met van alles in haar bol liep maar merkte wel dat het minder goed ging. Ik weet het aan het niet kunnen vinden van een baan en geen uitkering meer hebben, ze ging ook steeds minder in huis doen en ik begon dingen op te vangen buiten mn drukke baan want ik had zo'n medelijden met haar dacht dat ze weer depressief werd en probeerde haar naar de huisarts te krijgen. Ook betaalde ik alles zelfs haar rekeningen want zij had immers geen inkomen meer. En maar steeds vitten en moeilijk doen als iets niet ging zoals ze voor ogen had... mij van van alles beschuldigen waarvan ik dacht 'waar komt dat nou weer vandaan?' want wat ze zei herkende ik niet bij mezelf.. ik werd er echt fysiek en psychisch moe van, was helemaal uitgeput.
Financieel ging het ook niet lekker want alles bij elkaar was een grote lasten post en ookal heb ik geen slecht salaris met 2 mensen er van leven zoals je gewend bent te leven gaat nou eenmaal niet. Een paar tegenvallers en we hadden schulden. Nou ja, alles stond op mijn naam dus ik heb schulden...
En ineens kwam ze uit de hoek met 'ik heb een jongen leren kennen, hij is heel leuk en heeft gevraagd of ik met hem en zn vrienden mee ga poolen vanavond, je hoeft niet bang te zijn hoor hij is homo! Heb altijd al een gay best friend willen hebben en nu heb ik er 1 gevonden!'.
Ik protesteerde maar ze werd kwaad en ik kreeg naar mn hoofd dat ik super jaloers was, een controle freak, en dat ze toch ook dr eigen vrienden mocht hebben... ik gaf toe dat ze natuurlijk vrienden mocht hebben, ik ben geen tiran... maar wel wilde ik ze ook leren kennen. Ik leek wel een soort kluizenaar volgens haar die z'n huis bijna niet uit kwam buiten om te gaan werken. Daar snapte ikm niks van, 's avonds door de weeks was het thuis komen, hond uit laten, afwassen en/of koken, en dan was het tegen 9 uur klaar en was ik blij dat ik ff rustig kon zitten voor ik weer naar mn bed moest om de volgende dag er weer op tijd uit te kunnen zijn om de hond uit te laten en te gaan werken.
Ze mocht toch ook wel leuke dingen gaan doen, als ik was werken zat ze hier maar weg te kwijnen opgesloten tussen 4 muren met de hond. Ja natuurlijk kun je iets gaan ondernemen, ik juichte het toe dat ze uit haar isolement kwam.. maar niet op deze manier. Als ze weg zou willen zou ze al gegaan zijn zei ze, ze wilde me niet kwijt en ons leven ook niet anders was ze al lang weg geweest. Ik moest me niet zo druk maken, het was niet nodig. Hij was gewoon een vriend, ik moest niet zo jaloers zijn, ik moest anders maar eens naar een psychiater want het was niet normaal dat ik zo moeilijk deed. Het liep uit op een veel te intense vriendschap iedere keer als ik was werken zag ze hem met regelmaat, gingen ze samen leuke dingen doen zoals winkelen, ergens wat drinken, en films kijken bij hem thuis. Ze was veel te veel met hem bezig en ik kreeg steeds minder aandacht, ook 's avonds zat ze met hem te kletsen via het internet of via haar mobieltje. Ik zag het niet meer zitten en na een paar keer te hebben geprobeerd om met haar te praten over dat dit zo niet kon was ik het zat. Ik heb haar een laatste gesprekskans gegeven en gezegd dat ze moest kiezen... ze kon het niet, ze had een dubbel gevoel en wilde met mij verder en huisje boompje beestje ja dat had ze altijd gewild maar ze was er niet zo zeker meer van, maar ze wilde ook hem blijven zien want ze deden zo'n leuke dingen samen of met zijn vrienden en vriendinnen en ik was de hele dag maar steeds weg naar mn stressvolle kutbaan... waar wel alles van betaald werd natuurlijk maar dat vergat ze voor het gemak. Tranen met tuiten huilen en niet weten wat ze wilde... het was maar een fase met die jongen, het ging niet om hem maar om het uit huis zijn en leuke dingen ondernemen, nieuwe mensen leren kennen en leuke dingen gaan doen. Ik zei nog dat ik dat ook wel wilde, maar dat ik hele dagen werkte en dat het financieel ook moeilijk was.. er was geen geld om maar steeds van alles te gaan doen, de rekeningen moesten toch ook betaald worden... en er waren dingen die we deden die niet veel kosten, familie opzoeken, met de hond lekker gaan wandelen in de bossen of in de buurt, kastanjes hazelnoten bramen zoeken en daar van alles van maken, bij vrienden op bezoek gaan, af en toe een beetje sparen en iets leuks voor in huis kopen, nieuwe hobby's uitproberen... maar het was allemaal niet goed genoeg, ze wilde meer en ik had niet meer...
Ik vroeg haar om te kiezen, ik wilde met haar samen zijn en die toekomst opbouwen waar we zo veel over gedroomd hadden maar ik kon er niet alleen voor vechten dat moest samen anders had het geen nut. Ze kon zelf kiezen om er mee te stoppen dan zou ik dat accepteren, maar ze zou het wel eerlijk moeten zeggen als ze niet meer met me samen wou zijn. Huilen en nog meer huilen, ze wist het allemaal niet meer... ze wilde me niet kwijt maar ook leuke dingen blijven doen met haar nieuwe vrienden.
Ik kon het niet meer aan, heb het beeindigd, ik ging er kapot aan. Ik heb haar gezegd dat ze moest gaan. Ze ging... naar hem toe. Enkele dagen later kwam ze nog wat kleren halen en omarmde ze me en huilde ze, 'ik hou nog zo veel van jou maar het gaat niet met ons!' zei ze. Haar situatie was niet goed en ze sliep op zolder, het was een puinhoop daar en ze kon er niet blijven maar voorlopig had ze een plek om te wonen. Hij woonde nog bij zijn ouders en die negeerden elkaar de hele dag en de spanning was daar te snijden vertelde ze.
Twee weken later moet ik via via horen dat ze op facebook ineens meld dat ze een relatie met die jongen heeft. Heel mn huis stond nog vol met haar spullen, ze was druk met werk en een woning zoeken en kon dus zgn niet hier komen om haar spullen in te pakken. Wel wilde ze overdag langs komen als ik was werken want dan kon ze meteen de hond uitlaten dus moest ik haar maar de sleutel geven van het huis. Niet gedaan natuurlijk, ik vertrouwde haar helemaal niet meer na alles wat er gebeurd was.
Ze meldde zich dezelfde dag dat ik lucht van haar nieuwe relatie kreeg nog voor meer kleren, ik was door het dolle heen en zei dat ik van dr nieuwe relatie wist en dat ze me dus gewoon weken lang bedrogen had achter mn rug om met die leugenaar... gaf haar 2 weken om zich uit te schrijven van mn adres en haar spullen op te halen. Ze bleef volhouden dat het zo niet was, ze waren naar elkaar toe gegroeid in de afgelopen weken omdat ze daar zat en hij had toegegeven dat hij geen homo was maar bi.
Ik geloof ik niks van, ze heeft mij gewoon bedrogen en voorgelogen met die jongen.
Via haar moeder heb ik kunnen regelen dat ze inderdaad langs kwam met haar moeder samen om haar spullen in te pakken, weg is het nog niet... ze moeten dat nog regelen. Ik wil alles zsm weg hebben... ze was heel vrolijk toen ze in kwam pakken, ik wist niet wat ik er van moest denken. Waar ik nog veel moeite heb met alles lijkt zij er niks meer van te merken, ze is kennelijk gelukkig met haar nieuwe vriend en is mij en onze 5 jaar lange relatie totaal vergeten.
Daar heb ik dan 5 jaar van mn leven in gestoken, samen gaan wonen, een hond aangeschaft omdat ze part time werkte en ze zich soms alleen voelde thuis als ik was werken, verhuisd naar een betere woning, toekomstplannen gemaakt en begonnen om ze te verwezenlijken, alles voor haar gedaan... en nu zit ik hier in het huis waar we samen woonden tot 5 weken terug, ik heb schulden die ik nog een half jaar moet aflossen voornamelijk dankzij haar, het huis waar te veel herinneringen aan zitten, en de hond natuurlijk.
Ik heb woede aanvallen gehad de laatste weken, blijf met alles in m kop rondlopen, heb moeite om alleen te zijn en ga er steeds op uit om maar mensen op te zoeken, het is ineens zo leeg en zo stil om me heen... ik bruis weer van de energie, dat was snel terug nadat ik haar er uit had gezet. De eerste week at en sliep ik niet, maar de week er op dwong ik mezelf om in ieder geval 1 keer per dag te eten en ik had slaap tabletjes van de huisarts gekregen zodat ik in ieder geval een paar uurtjes per nacht kon slapen. Binnen een paar dagen voelde ik me beter, ik was niet meer steeds moe.
Ik weet dat ik beter af ben zonder haar... maar zo voelt het nog niet. Ergens mis ik haar, alhoewel de professionals zeggen dat ik de stress, spanning, en druk die nu uit mn leven zijn mis. Ik weet me vaak geen raad met m'n tijd 's avonds, ik had geen hobby's meer want was 's avonds steeds bezig met het huishouden en met voor haar zorgen...
Ik herinner me haar in onze goede tijden, vrolijk, creatief, lief en gezellig, aanhankelijk, erg rustig en een beetje een huismus. Nu gaat ze kennelijk veel uit, drinken, lol maken, poolen, uit eten, naar shows... ze is in korte tijd totaal iemand anders geworden. Ze leeft van dag tot dag, denkt niet meer over de toekomst na. Huisje boompje beestje en kinderen is helemaal verdwenen. Alles wat ze vroeger als verkeerd beschouwde doet ze nu zelf...
Hoe kan iemand waar je zo van houd, die zei zo veel van jou te houden, je dit aan doen... ik voel me leeg, kapot... Ik dacht dat ik er goed aan deed om er zo hard voor te vechten, om al mn energie te steken in het opbouwen van die toekomst die we voor ogen hadden... ik zie niet meer waar mijn eigen toekomst heen lijd. Ik weet zelf niet meer wie ik ben, waar ik sta in het leven. Ze heeft me totaal kapot gemaakt...