Wellicht dat sommigen van jullie mijn verhaal zich nog weten te herinneren, voor anderen is het misschien nieuw... Ik ben 4 weken verder na de vorige keer, hieronder eerst het verhaal...

In maart leerde ik haar kennen. Zij (29) heeft een zoontje van 3, 5 en ik (30) ben alleen en we wonen 80 km uit elkaar. Zij benaderde mij via internet. De 1e date was gezellig en ik zat lekker ongedwongen er in (ik ging er immers vanuit dat het toch niets zou worden, doordat zij een zoontje heeft wat mijn voorkeur totaal niet had). De volgende morgen kreeg ik een smsje van haar dat ze me een leuke en spontane vent vond, maar dat ze begreep dat het feit dat zij een kind had mij in de weg kon staan. Op dat moment dacht ik er zelf ook zo over. Toch hebben we een 2e en 3e date gehad, waarbij we op de derde date gezoend hadden. Het was ondertussen duidelijk dat zij wel meer gevoelens voor mij had en naarmate we vaker afspraken (en intiemer werden) begon zij steeds naar mijn gevoelens te hengelen en of we al iets hadden ja of nee. Ik heb het bewust een paar weken afgehouden, omdat ik zowel voor haar als mijzelf het gevoel wilde hebben dat ik er (juist vanwege haar zoontje) 100% voor zou willen gaan. Uiteindelijk werd ik dan ook stapelverliefd op haar en zij was dat dus al op mij.

In april kregen we dus iets, ik leerde haar zoontje kennen en vanaf dat moment was het geweldig. Het klikte enorm tussen ons en het ging ook super met haar zoontje. Ook zij vond het geweldig hoe ik met hem omging. In mei zijn we samen (zonder haar zoontje) al een weekje naar Frankrijk geweest, juist doordat we in Nederland samen maar weinig leuke dingen konden doen. Het was heerlijk! We hebben echt een week alleen maar van elkaar genoten. Ook de maand erop (juni) was geweldig, we zagen elkaar 3-4 keer per week en voelden beiden gevoelens die we nog nooit voor een ander hadden gevoel, we hadden elkaar 10 jaar eerder moeten leren kennen, we zouden al die tijd inhalen, hadden het soms al over (meer) kinderen, samenwonen etc, maar dan met name uit enthousiasme en fantaseren. Ik werd in juni 30 en ze had echt moeite gestoken in het cadeau, allerlei fotolijstjes met foto’s van ons, van haar zoontje en ik, van haar zoontje en zij, een foto van waar we elkaar leerden kennen, een foto van de snelweg (omdat we immers zoveel op en neer reden) etc. Ook een hele lieve kaart erbij waarop stond dat dit mijn eerste verjaardag samen was en dat er nog velen zouden volgen als het aan haar lag. Daarnaast schreef ze dat ik zo speciaal voor hen was. Kortom; we waren samen zo gelukkig!

Maar toen... 2 dagen na mijn verjaardag gingen we (met haar zoontje) een weekje op vakantie. We keken er onwijs naar uit. De eerste paar dagen waren ook heerlijk, helaas werd zij wat ziekjes na een paar dagen en vanaf dat moment begon alles te veranderen. In eerste instantie dacht ik dat het kwam (minder intimiteit etc.) doordat ze ziekjes was en kon ik dat wel begrijpen, maar ze werd ook steeds afstandelijker. Op een gegeven moment vroeg ik haar of ze er, zodra we terug zouden zijn, een punt achter zou zetten omdat ze ineens zo anders deed. Natuurlijk niet zei ze, maar ze gaf wel aan dat de vakantie haar over een aantal zaken had laten denken. Dat ze wat meer tijd voor haar eigen dingen/vriendinnen wilde inruimen, omdat ze daar steeds minder aan toekwam. Ik vond dat prima, want ik kan best begrijpen dat je na een maand of 3 even weer pas op de plaats maakt en wat meer in een stabiele relatie komt (de eerste vlinders zijn er dan wel vanaf). Zo gezegd, zo gedaan. We zagen elkaar de eerste weken na de vakantie wat minder, maar als we elkaar zagen was alles gewoon goed en als we elkaar niet zagen, gaven we toe elkaar te missen, smste ze dat ze van me hield etc. Echter, in die tijd gebeurden er een aantal dingen; haar paard werd ziek (waardoor ze daar dagelijks 2 x heen moest, haar ex begon te zeuren dat ie het idee had dat ie zijn zoontje minder zag, haar vriendinnen zeiden dat ze nooit meer thuis was etc.).

Je raadt het al; ze begon te twijfelen… Over of ze dit wel wilde/kon, of ze haar leventje wel wilde delen, of ze haar zoontje wel kon ‘loslaten’ richting mij, of ze mijn geluk niet in de weg zou staan (ik had immers nooit gedacht een relatie met iemand met een kind te krijgen), dat ik beter kon krijgen, of ze niet eeuwig vrijgezel wilde blijven, of ze op termijn niet een lat-relatie wilde hebben etc. Ze draaide in alles ineens 180 graden!

Haar twijfels over ons bleven bestaan en na elkaar 2 weken niet gezien te hebben (terwijl ik amper besefte wat er gebeurde, behalve dat ze aangaf tijd en ruimte te willen hebben), was ik het beu en belde ik haar op dat ik met haar wilde praten omdat het voor mij zo niet ging. Zij gaf toen ik dat zei, meteen aan dat haar gevoelens weg waren voor mij. Ineens! Het kwam als een mokerslag aan. De volgende dag ben ik naar hoe toe gegaan en ze was zo kil en afstandelijk. Ik herkende haar totaal niet. We hebben nog wel even gepraat en ineens leek ik de schuld van van alles te krijgen. Ik kon er niet bij! Uiteindelijk ben ik emotioneel vertrokken en draaide ze nog wel iets bij en gaf ze gewoon aan dat ik haar tijd en ruimte moest geven en dat ze wellicht nog wel in zou zien dat ze de grootste fout van haar leven maakte.

Ik was nog niet eens in de buurt van huis en had al een smsje van haar; of ik veilig thuis was, dat ze zich zorgen maakte, dat ze het moeilijk vond om me zo verdrietig te zien, maar dat ze besefte dat zij er niets aan kon doen, dat ik een kanjer was en het beste verdiende. Ik stuurde terug ‘ben thuis’. Later in de week had ik nog een heel lief kaartje naar haar zoontje gestuurd (ik had immers van hem geen afscheid kunnen nemen), en daarop stuurde ze o.a. dat ze het met tranen in haar ogen had zitten lezen, waarop ik enkel reageerde met ‘graag gedaan!’. Ik was ondertussen 100% overtuigd van het feit dat ik haar terug wilde en bedacht me dat ik haar toch eerst vooral met rust moest laten. Ik hield het een week goed vol, enerzijds omdat ik wist dat ik haar met rust moest laten (zodat ze me kon missen), maar ook dat ik voor mezelf wist dat als ik haar niet terugkreeg het ook niet zou helpen als ik contact bleef houden.

Na een week had ik toch een terugval moment (eerste weekend alleen, verdrietig) en stuurde ik haar een sms dat ze moest weten dat ze nooit mijn geluk in de weg zou staan, dat ik haar twijfels begreep en dat ik er alles voor over zou hebben om ze samen met haar aan te gaan. Ze reageerde met ‘lieve X, laat het even rusten, met twijfels kom je ook nergens’. Ik stuurde hierop terug dat ik dat besefte, maar dat ik zo bang was dat, als het haar niet met mij lukte, dat het dan wellicht in de toekomst ook niet met anderen zou lukken. Dit kon allemaal nog wel, maar toen heb ik haar een linkje gemaild over bindingsangst waarbij ik zei dat ze het eens rustig moest lezen, niet te letterlijk moest nemen etc. Goed bedoeld natuurlijk, maar ik kon me een paar uur later wel voor mijn kop slaan. Heb haar ook gesmst nog dat ik twijfelde of het wel slim van me was om dat te sturen en ging me uiteindelijk alleen maar beroerder voelen. ’s Avonds voelde ik me zo beroerd dat ik haar nog gebeld heb. Uiteindelijk hebben we nog een uurtje gesproken, maar zij gaf natuurlijk aan dat dit haar alleen maar verder wegdreef en dat ze het idee had dat ik meteen een stempel op haar hoofd plakte. Uiteindelijk nog wel het een en ander besproken, maar natuurlijk niet wat ik wilde horen.

Ik heb haar telefoonnummer daarna uit mijn telefoon gegooid en sindsdien hebben we nu al 4 weken geen contact meer gehad. Ik ben er echter bijna heilig van overtuigd dat ze bindingsangst heeft (hier heb ik ook op gezocht en bijna alles lijkt te kloppen in ons verhaal) of dat ze inderdaad gewoon moeite had om haar zoontje los te laten, omdat ze de opvoeding eigenlijk 3 jaar lang alleen had gedaan en wellicht wat jaloers was op de aandacht die ik kreeg van haar zoontje.

Ik wil haar heel graag terug, al merk ik wel dat ik mezelf steeds beter ga voelen. Maar ondanks dat het een korte relatie was, was het wel heel heftig en intensief. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat zij het allemaal al vergeten is?

Ik vind het alleen heel moeilijk om haar los te laten, omdat ik er zo bang voor ben dat ze me inderdaad niet gaat missen of dat ze het niet durft toe te geven (ze is nogal koppig). Wat is wijsheid?

Sorry voor het lange verhaal! Maar zoals de vorige blogster schreef; ook prille liefde kan zeer doen, alleen zit ik aan de andere kant en heb ik onwijs veel energie gestoken in het opbouwen van een goede band met haar zoontje, maar ben ik gedumpt!