.. en nog wordt de pijn niet minder.
Er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan je denk.
Het is niet dat ik je terug wil, ja ik wil je wel terug, maar niet de man die je het laatste jaar was.
Ik wil die man terug die wel liet zien dat ie om me gaf en me het gevoel had een vriendin te zijn in plaats van een soort van maatje.
5,5 jaar waren we samen. De eerste 4 jaren in een ander land, ver weg in Verweggistan. We ontmoetten mekaar al in de eerste week na onze individuele aankomst. Jij kwam er om te studeren en ik om te werken.
4 geweldige jaren vlogen om.
Tot het moment dat het telefoontje vanuit Nederland kwam dat mijn baan er niet meer zou bestaan. We zagen het als een mooie kans om dan samen naar Nederland te gaan en een nieuw bestaan samen op te bouwen. We hebben geknokt voor het visum en wekenlang in de stress gezeten of je wel een visum zou krijgen. Mijn werkgever, familie, vrienden, jouw familie.. iedereen heeft zich zo hard ingezet.
Op 1 februari 2010 leverde ik de aanvraag voor je verblijfsvergunning in in Den Bosch. Na 2 weken kregen we het goede nieuws al dat alles was goedgekeurd. Ik was door het dolle heen. Nu besef ik dat jij toen al minder enthousiast was. Nu liet je al nooit echt je gevoelens zien maar toch, ik zoek nu ook overal wat achter he.
Een dag later belde je me dat je ook een brief had gekregen van de Europese commissie voor master studies want ook daar had je je aangemeld voor het geval het Nederlandse visum niet akkoord zou komen en je zo in ieder geval in Europa kon zijn.
Ik vond het fantastisch voor je en vond echt dat je dit moest doen. Een jaar studeren in Rome en een jaar in Oslo. Prima te doen wat reizen betreft.
3 april 2010 kwam je naar Nederland, met al je spullen en liet ook jij Verweggistan voorgoed achter je.
De eerste paar weken waren leuk maar niet bijzonder geweldig want je deed niets uit jezelf, zat altijd maar in slobberbroek thuis en deed alleen als ik iets vroeg. Ik werkte me uit de naad en zorgde daarna voor het eten en de rest thuis. Ik wil je niet helemaal zwart maken want als ik het je vroeg, deed je het wel.
Wat me wel opbrak, is dat ik op vrijwel iedere vrije dag iets voor je moest regelen.... voor die nieuwe studie in Rome. Ik was altijd maar bezig met je te helpen om mij te verlaten, zo voelt dit nu.
3 september 2010 vertrok je. Ik heb zo veel tranen gelaten die dag. Gelukkig kwamen mijn vriendinnen de volgende dag mij opvrolijken.
Ik vond een ander huisje, dichter bij ouders en vrienden en mijn werk, en kon er heen verhuizen op 1 oktober.
Een paar dagen later was mijn eerste tripje om jou te zien en velen zouden er nog volgen maar ook nu weer besef ik weer dat dit altijd vanuit mij kwam. Jij toonde nooit initiatief om mekaar te zien.
Ik deed het echter altijd met plezier en leefde altijd enorm toe naar deze weekendjes. De 2e keer dat ik naar Rome kwam, kwam ik aan op de luchthaven en kreeg ik een voorzichtig kusje en ik mocht je niet zo strak knuffelen. We liepen naar de trein, er kon nog geen hand of arm vanaf. We namen plaats op een bankje en jij deed je cappucion op en deed je handen in je zak. Ik voelde me vreselijk dom en zo niet welkom. Ik stond op en zei dat ik ging kijken of ik het vliegtuig nog kon halen. Toen schrok je en zei je dat je moe was.
Nu wil ik wel schreeuwen tegen je dat het niet uitmaakt dat je moe bent, ik ben er maar 3 dagen in 6 weken....
Ik neem al die moeite om je te zien.
Met kerst kwam je naar Nederland maar met oud en nieuw wilde je in Rome zijn...
De zomer van 2011 kwam je weer voor een paar weekjes naar Nederland. Ik werkte me weer uit de naad want de zomer is het drukste seizoen en weer had je nergens zin in terwijl familie en vrienden zelfs aanbood om wat leuks te gaan doen met je terwijl ik aan het werk was.
Alles was te veel moeite en het kwam je wel mooi uit, die paar weken even 'in een hotel'.
Je ging 2 weken op vakantie om je ouders te zien en ik kon weer even ademhalen.
Vervolgens ging je naar Oslo. Het eerste weekend daar was erg leuk.
Het 2e weekend was een verassing voor je. Je was jarig en ik organiseerde een suprise party met je klasgenoten met mij als kado.
Het was fantastisch, alleen jammer dat je op de volgende dag ruimschoots de tijd nam om iedereen een facebook bericht te sturen en ze te bedanken terwijl ze niets hadden gedaan en ik zat te wachten tot ik wat aandacht kreeg gezien het feit ik de volgende dag weer weer weg ging.
Eind november 2011: je kwam naar Nederland want Oma werd 80.
Ik was de hele dag weer nerveus... het voelde altijd zo goed om je te zien na een poos.
Je kwam aan op Schiphol, keek erg kwaad, gaf een luchtig kusje en wilde direct gaan. Geen woorden verder, geen arm, niets!!
We kwamen thuis en hij duikt direct een hoek in de bank.
IK ontplofte uiteraard na een tijdje maar zijn excuus was dat hij erg moe was en een kater had van een avondje stappen er voor!!!!

Dat weekend vertel je me ook dat je strax na de studie nog niet wil samenwonen.... na al die jaren dat ik op je wacht, krijg ik dit als kado.
Ik voelde me verraden en verloren maar kon het ergens nog wel begrijpen omdat hij ook 30 is en nog steeds studeerde en hij wilde ook eens op eigen benen staan.
Dus ik accepteerde het maar vervolgens geen teken meer van liefde.
Met oud en nieuw naar Oslo, met pa en ma, ik ging er al heen met lood in mijn schoenen omdat het zo moeilijk is om naar iemand toe te gaan die eigenlijk niet 100% graag bij jou wil zijn.
Was een helse week omdat ik probeerde een brug te zijn tussen mijn ouders en pa en ma want je was zo sjaggerijnig, je wilde niets en zei niets. Ik kreeg weer geen kus, geen arm en geen hand.
En je zei dat ik niet mijn leven om hem moest laten draaien en mijn eigen ding moest doen.
Ik besloot dat ik een stapje terug zou nemen en hem aan zet zou laten en hem niet meer zou vragen wanneer we mekaar zouden zien.
Uiteraard vraag ik het later, als ik weer in Nederland ben, of hij naar mijn verjaardag komt.
Ik vergeet een detail dat ik toen ook een huis heb gekocht. Ik voelde blijkbaar al aan dat er iets mis zou gaan.
Ik kon niet meer afwachten in dat rot hok van me en kreeg een geweldige kans om een nieuw appartement te kopen en jij bleef maar aandringen dat ik het moest doen.
Ik vroeg je dus of je rond mijn verjaardag, de eerste week van april, naar Nederland kwam voor mijn verjaardag en om 'ons' nieuwe huis te zien.
Je zei 'okay' met een hele vervelende blik. Ik vertelde je dat ik dat erg jammer vond dat ie zo reageerde waarop jij zei dat ik je niet zo moest commanderen en je moest vertellen wanneer je naar NL moest komen.
Dat was de druppel en heb ik een paar dagen later op Skype laten weten dat ik het niet meer wil en heb ik een eind aan de relatie gemaakt.
Je hebt een uur gehuild en herhaaldelijk aangegeven dat je alleen maar wat meer tijd nodig had.
Geen enkele weerstand of overtuigig of reden kon je me geven wat me van gedachten moest brengen. Je deed er niets aan.
De helse weken startten dat ik echt niet meer wilde leven. Ik krabbelde overeind dankzij vriendinnen en ouders.
Ik heb je er van beschuldigd dat je er zelf op hebt aangestuurd dat ik het uit zou maken maar dat ontkende jij. Jij zei dat je altijd wist dat je oud met me zou worden. WAAROM MERKTE IK DAT DAN NIET en heb je zo makkelijk geaccepteerd dat het uit is?
Nu weet ik, ik zal niet bekennen hoe, dat je aan het solliciteren bent naar banen overal op de wereld behalve in Nederland.
Ik wil je niet terug maar ik begrijp echt niet hoe dit allemaal heeft kunnen gebeuren.
Waarom, waarom, waarom heb je niet wat vaker aan mij laten zien dat je van me houdt/hield. Ik heb zo veel voor je gedaan.
IK heb nu wel meer rust. Nog lang niet afgesloten maar ik doe mijn uiterste best. Ik zoek nog een manier om van die woede af te komen maar ik kom er wel.
Bedankt voor het aanhoren....