22 jaar. Alsof dat niets is geweest. Weg!!!!Was 15 dat ik hem ben tegengekomen en daarna dikke verkering. Na 6 jaar gaan samenwonen. Geprobeerd om een kindje samen te krijgen. Na 3 ivf pogingen ons erbij neergelegd dat we met z'n tweetjes verder gaan en in 2007 getrouwd. Nu ben ik in 2010 en sinds een maand alleen. Weet niet goed hoe het moet. Wil zo graag bellen met hem praten maar hij zegt niets. Krijg alleen antwoord op praktische vragen. Verkoop huis etc. En o ja....sinds kort, 2 maanden gaat hij op de koffie bij een andere vrouw. Hij drinkt geneens koffie. Er is niets gebeurd en op een rare manier geloof ik het.....of misschien wil ik het wel geloven.
Nooit gedacht dat ik zo'n pijn kon voelen. Maar had ook nooit gedacht dat ik door kon gaan wanneer ik hem kwijt zou zijn. Ben dus gelukkig sterker dan ik dacht. Ik wordt heen en weer geslingerd in mijn gedachten. Het ene moment voel ik me goed en weet ik dat het beter zo is maar dan slaat het gevoel weer toe dat ik hem mis. Misschien moet ik mezelf de tijd gunnen en hem voorlopig niet te zien en spreken. Kan ik wat sterker worden.