Ik begrijp het wel een beetje. Het gaat gewoon niet goed met mijn vriendin. Alleen het moeilijk is dat ze mijn hulp niet aanvaart en eigenlijk alleen maar aangeeft dat ik het haar moeilijker maak. En zij maakt het mij moeilijk. Ik ben een (te) lieve persoon, toon veel begrip en wil luisteren en als ze het wil, wil ik haar helpen. Maar als iemand alles wat je zegt verdraait naar iets negatiefs dan verlies ik soms mijn geduld. En dan is er echt iets om me mee te slaan.

De relatie is niet gezond meer. Al tijden niet. Maar ik hou wel heel veel van haar en zei schrijft soms zulke lieve dingen dat ik denk dat het wel goed komt. Ik hou echt heel veel van haar. En ik denk vaak licht te zien, verbetering, nieuwe levenslust. Maar zoals vannochtend, dan ben ik mezelf kapot aan het maken. Dan kost het te veel energie. Waarom niet opzoek naar iemand waarvoor ik hetzelfde voel maar zonder deze depressies. Ik loop op eieren. Hoe is haar stemming? Is dit een dip tussen twee depressies in? Ik weet het niet.

Eerst was het anders. Ze vertelde me veel. Ik kon haar maar af en toe over mijn gevoelens vertellen maar verder was het goed. Ze heeft een angst als ik vertel wat ik voel. Dan draait ze het snel naar haar eigen gevoelens. Maar eerste was het dus anders. We waren echt samen, fijn samen dingen doen en genieten van elk uurtje samen. Nu is er strijd, wie doet wat voor de ander? En ik zit steeds vaker moe op mijn werk, dat ik niet weet hoe het verder moet.

Nee, ik weet dat het ergens klaar is met dit. Maar ik blijf hopen op mooiere tijden omdat ik zo veel van haar voel. Ik kan haar niet in de steek laten nu het zo slecht gaat. Of laat ik nu mezelf in de steek? Ik weet het niet.