Het is alweer 2 jaar geleden dat mijn man even bij me wegging. Er zaten dingen niet goed in onze relatie, dus leek het mij ook goed om even op adem te komen. Het zou niet lang duren, maar zoals ik al verteld heb is het al 2 jaar en nu komt het niet meer goed!

Ik ken hem nu al zo'n 15 jaar, waarvan we 7 jaar hebben samengewoond en 6 jaar getrouwd zijn geweest. Als het goed is zijn we begin volgend jaar gescheiden. Ik ben de verhalen hier al een paar maanden aan het volgen en dacht dat ik nu zelf maar even mijn verhaal moest doen.

Er is veel gebeurt en zeker in de afgelopen 6 jaar. We zijn getrouwd omdat ons 1e kindje geboren zou worden. Daarna hebben we een huis gekocht waarvoor we allebei moesten blijven werken anders konden we dit huis niet blijven bewonen. Toen we net in dit nieuwe huis zaten is ons 2e kindje geboren. Vanaf die tijd is het bergafwaarts gegaan (ipv omhoog) Toen hij wegging had ik nooit verwacht dat ik het (samen met de kinderen) alleen zou rooien. Natuurlijk kon/kan ik dat en daar ben ik best trots op.
Hij heeft echter in de afgelopen 2 jaar niet stilgezeten. Hij had in het begin woonruimte bij een vriend, wat niet altijd lekker liep. Hij is in de tussentijd iemand tegengekomen (die hij al kende, want zij werkte ook waar hij werkt). Hij is toen als het ware bij haar ingetrokken op een kamertje van 4 bij 4. Wij hadden toen bijna dagelijks contact. En daarom snapte ik niet goed wat hij wilde. (Hij wist dat wrs. zelf ook niet). Ze was een veel jonger iemand en hij veranderde zo, dat ik niet meer dezelfde man zag waar ik toen verliefd op ben geworden. Hij was altijd heel zorgzaam en zat liever thuis, maar nu was hij altijd op pad. Misschien is hij altijd al zo geweest (wel gek, want ik ken hem, of eigenlijk moet ik zeggen ik dacht dat ik hem kende, al 15 jr!) Wat ik zelf denk is dat er iets is geknapt bij hem na de geboorte van de kinderen, waar hij overigens zielsveel van houdt zegt hij. In de tussentijd heeft hij zelf woonruimte gekregen en woont daar nu dus nog. (Gek als je een huis gekocht hebt en hiervoor alletweee moest blijven werken?!) Uiteindelijk is het niet goedgegaan met deze relatie, terwijl hij toch echt dacht dat dit de liefde van zijn leven was, maar het kan verkeren (is hij niet de liefde van mijn leven als ik al die tijd aan hem ben blijven denken?) In de tijd tot nu toe hadden we goed en prettig contact, wel hadden we besloten dat we echt moesten gaan scheiden, wat mij toch wel heel veel pijn doet, want tja.... ik hou gewoon van hem, ookal is er ontzettend veel gebeurt tussen ons en zeker in de afgelopen 2 jaar.
Maar goed, nu heeft hij weer iemand anders ontmoet en notabene via deze site nog wel. Misschien kan hij niet alleen zijn. Hij is hier ook nog af en toe te vinden, maar liefdesverdriet heeft hij volgens mij niet meer.

We hebben dinsdagmiddag nog de laatste dingen moeten regelen voor de scheiding, zoals de alimentatie. De toekomst ziet er niet zo rooskleurig uit in mijn ogen, maar ik laat alles maar op me afkomen. Ik weet dat ik dinsdagmiddag heel verdrietig was en toen hij wegging gaf hij me heel koel drie kussen op m'n wang!