Heb 2 helse nachten achter de rug..

Dinsdagavond had ik een slaapdienst (ik werk met verstandelijk gehandicapten). Overdag en savonds kwamen er wat smsjes en mailtjes over en weer.. Voorzichtig en op afstand, maar niet fel of hard.. Ik schreef een mailtje terug waarin ik benadrukte dat ik zo blij was dat ze er is, dat ik van haar hield, dat ik vertrouwen had in dat het allemaal zijn plek wel zou vinden en dat ik er voor haar zou blijven, hoe dingen ook zouden lopen..

Daarna volgden een paar hele lieve SMSjes.. waarin ze weer een heel stuk warmer werd..

Rond 0:30 belde ze me wakker.. Ze vroeg me: "Wat gaat er gebeuren als ik dood ga?". Ze had een slaappil op en overwoog de rest van het doosje ook naar binnen te werken. Ik bleef kalm en rustig en liet haar vooral haar gevoel uitspreken en benadrukte meerdere malen dat er heel veel mensen heel blij met haar waren en dat ze heel lief was. Dat ik me kon voorstellen dat haar gevoel heel kut en eenzaam was maar dat ik er altijd voor haar zou zijn. Ze zei dat ze haar zus ging bellen, die kon haar dan misschien op komen halen. Ik stemde in, maar vroeg haar daarna nog even terug te bellen.

Na 15 min niets gehoord. Ik belde, maar ze nam niet op. Nadat de telefoon een paar keer overging kreeg ik voicemail. Na nog 5, 10 en 15 min belde ik nog een keer. Toen begon ik me zorgen te maken. Ik moet hierbij opmerken dat ze enkele jaren geleden een aantal keer een suicide poging heeft gedaan. Elke keer met pillen, elke keer (gelukkig) niet gelukt. Ik begon hem dus flink te knijpen en zag allemaal verschrikkelijke beelden voor me. Ik zat op mijn werk, in een mini slaapkamertje, en raakte flink in paniek. Ik kon daar niet weg, want ik had de verantwoording voor 20 clienten, maar moest toch iets doen?

Ik probeerde telefoonnummers van haar familie te vinden maar aangezien we elkaar pas drie maanden kenden had ik die nog niet. Ik had het telefoonnummer van een exvriend maar zijn telefoon stond uit. Na nog vier of vijf keer haar telefoon gebeld te hebben zag ik geen andere optie dan 112.

Stotterend van zenuwen vertelde ik aan de man van de ambulance post wat er aan de hand was. Ik moest wel drie of vier keer mijn telefoonnummer herhalen, ik zei het elke keer fout. De ambulance was op weg, maar omdat mijn vriendin in een antikraakpand woont (een groot kantorencomplex) moest er een politiewagen mee.

Vijf minuten nadat ik 112 gealarmeerd belde vriendin. Ze was met haar zus aan het bellen geweest en had mijn telefoontjes niet gehoord. Kan gebeuren, maar ik was op van de zenuwen. Ik belde 112 af en belde haar terug. Ik was natuurlijk best boos! Vervolgens draaide ze de hele situatie naar mij om. Ik was weer drama aan het creeeren en had heel overdreven gereageerd. Een boze ruzie volgde. Ik voelde me intens verdrietig en moedeloos want alles wat ik aanbracht, draaide ze om. Het gesprek kalmeerde. Ik vertelde haar dat ik van haar hield, dat het een ongelukkige miscommunicatie was geweest en dat we de dag erna verder zouden praten. Inmiddels begon haar slaappil flink te werken en ze raakte steeds verder weg.

Ik heb geen oog dichtgedaan die nacht.

Na mijn werk kwam ik thuis en en hebben we nog even geSMSt en gebeld. Ze verontschuldigde ze zich direct voor alle heisa van de vorige nacht. Ik stak hand in eigen boezem. Niet voor de afgelopen nacht (ik zou het nog steeds niet anders doen) maar wel omdat ik die nacht had begrepen dat ik zelf ook een aandeel had in de gebeurtenissen van de laatste week. Ik trok het verdriet en de vermoeidheid en de depressiviteit van mijn vriendin zo aan dat ik heel graag haar wilde helpen. Daardoor richtte ik de aandacht teveel op haar klachten, wat haar rotgevoel alleen maar erger maakte en de nadruk richtte op haar problemen. Een kostbaar besef voor mij en ik sprak dit uit en bood mijn excuses daarvoor aan. Een klassieke valkuil van mij is dat ik mensen altijd heel graag wil redden. Als ik iemand zie die verdrietig is, of pijn heeft, wil ik het beter maken. Maar soms is gewoon accepteren dat het zo is, en iemand laten zijn een veel betere oplossing. Ik denk dat dat soort realisaties en lesjes horen bij het leren kennen van iemand. Ik moet die bij haar nog leren. Iedereen heeft een handleiding en ik pas mezelf heel graag aan.

Anyways. Het gesprek was verder heel fijn. Later die dag volgden nog een paar warme SMSjes. Ze sprak uit dat ze me heel erg miste. Dat ze me heel graag snel weer wilde zien. Dat ik de liefste jongen in de wereld was en dat ze zo heel erg veel van mij hield. Ze ging naar de academie en savonds belde ze. Daar ging alles mis.

Ik had die dag met haar zus gesproken. Die had mij gebeld en samen spraken we over mijn vriendin. Zij hebben door de jaren heen heel veel met haar meegemaakt en zus gaf me een aantal fijne handvaten en wist een stukje verleden uit te leggen. Het was een warm gesprek en zus beaamde dat de familie zo blij was dat ik er was. Dat ze mijn vriendin heel lang niet zo gelukkig hadden gezien en dat wij er samen ook zo gelukkig uit zagen.

Toen ik mijn vriendin sprak, kwam haar zus ten sprake. Vriendin zei dat ze het heel fijn vond om te horen dat ik de moeite nam om met haar zus te praten over haar. Dat geen enkel vriendje dat eerder had gedaan en dat het heel waardevol voor haar was. Ik heb een hele fijne klik met haar zus en toen ik uitsprak dat ik in het gesprek een beetje van haar zus was gaan houden was ze helemaal blij en zei dat ze dat zo fijn vond om te horen!

Ze vroeg wanneer we elkaar weer konden zien. Volgende week? Ik zei: graag! Ik wil je heel graag zien want ik mis je. Ik was doodmoe door 2 nachten geen slaap en stond toen ze belde net op het punt naar bed te gaan dus na een half uurtje kletsen (ik hield het bewust een beetje luchtig, en we spraken dus gewoon over haar dag en mijn dag) zei ik dat ik zo naar bed zou gaan. Ik vertelde hoe lief ik haar vond en dat ik alle vertrouwen had dat alles een plekje zou vinden. Dat mijn gevoel voor haar zo diep zat en dat ik heel blij was dat ze in mijn leven was. Ze vroeg of we nog heel even konden doorpraten want ze voelde zich zo slecht. Ik zei, natuurlijk! En we kletsten door, maar er veranderde iets..

Ze werd van het een op andere moment ineens heel hard. Ze vroeg hoe we er nu voor stonden. Toen ik zei dat ik niet kon zeggen hoe we er voor stonden, dat ik alleen kon zeggen hoe ik me voelde en over haar dacht en dat ik heel graag vriendje-vriendinnetje wilde blijven. Ze zei dat het al uit was, dus dat was naief. Ik wilde de realiteit niet accepteren. Ik zei dat het voor mij niet uitmaakte of het aan of uit was. Dat ik het heel fijn vond dat we samen zon fijne dag hadden. Ze werd heel boos en zei dat ze een enorme slechte dag had! En ik moest eens ophouden zo rustig te blijven! Voelde ik dan niets??

Ik was bewust kalm gebleven, het hele gesprek door. Zus had me geadviseerd bij mezelf te blijven, en niet teveel mee te gaan in mijn vriendins stemmingswisselingen. Vooral relatieveren. Ik probeerde dat, maar het ging compleet mis. Als ik kalm bleef, beschuldigde ze me ervan dat ik niets voelde, dat het mij allemaal niets deed. Dat ik al bezig was mijn eigen leven op te pakken en dat ik alles vergeten was.

Het ging van kwaad tot erger.

Ik zei op een gegeven moment: Lieve M, ik ben hartstikke gek op je. Ik wil niets liever dan dat jij de rest van mijn leven mijn vriendinnetje blijft en ik vertrouw er helemaal in dat alles zijn plekje vindt. Ik begrijp dat je je nu heel erg rot voelt en ik vind dat heel naar voor je maar ik ben nu echt heel erg moe en ik ga hier een grens trekken en ik ga naar bed. Morgen bellen we weer. Het was voor mij de enige optie. Het gesprek werd alleen maar erger, ik was doodmoe, en niets wat ik zei kwam binnen, maar alles werd compleet vervormd in mijn schoot teruggeworpen. Schreeuwend gooide ze de telefoon erop..

Kort daarna belde ze terug. Ze was helemaal klaar met me. Wilde me nooit meer zien, spreken of lezen. Weer gooide ze de telefoon erop.

Het uur daarna volgden wel 20 smsjes. De een nog hatelijker en gemener dan de ander. Als ik er aan terugdenk gaan de rillingen nog steeds over mijn rug. Ik durf de SMSjes niet eens terug te lezen. Alleen maar berichtjes hoe slecht en nalatig ik was. Dat ze me nodig had en helemaal niet zoveel van me vroeg. Ze had affectie nodig! Ik smste nog een keer terug: "Lieve M, ik wil echt niets liever dan je nu beethouden, lieve woordjes tegen je zeggen, je kusjes geven en vertellen hoeveel ik van je houd. Ik mis je enorm maar alles wat ik nu zeg maakt je alleen maar bozer. Je ziet mij als je tegenstander en ik ben kapot. Ik weet niet meer wat ik moet doen en daarom kies ik nu voor mezelf. Kus."

De stroom SMSjes eindigde met een aantal voicemailberichten. In het laatste voicemailtje zei ze dat ze morgen haar zus zou bellen zodat die mijn spullen kon brengen. Dat ze al mijn SMSJes (we hadden allebei onze fijnste SMSjes van elkaar van de afgelopen drie maanden bewaard) en mijn telefoonummer zou wissen en dat ze me nooit meer zou lastigvallen...

En dat is waar ik nu ben.. Intens verdrietig..

Ik kan niet begrijpen hoe het meisje wat een week geleden na een middag fijn vrijen in mijn armen lag en me vertelde dat ze zich nog nooit zo goed bij iemand had gevoeld, dat er nog nooit iemand zo lief voor haar was geweest en dat ze nog nooit eerder het gevoel had gehad dat ze in zo'n goede relatie zat, dat we zielsverbonden waren en dat ze zo uitkeek naar een leven lang liefde met mij - ZO kan omslaan in een week.. Het maakt me intens bedroefd.. Allereerst omdat ik voel alsof iets in haar erop uit is om alles kapot te maken.. Alle liefde, alle fijne momenten en herinneringen.. Maar nog het meest omdat ik haar zo ontzettend mis.. Het lijkt alsof er een compleet andere M in haar plaats is gekomen.. Ik mis haar grapjes, haar lichaam, haar warmte, haar aanwezigheid.. Ik mis haar..

Ik heb geen idee welke kant het allemaal op gaat.. Ik hoop zo dat ze over een tijdje beseft wat er aan de hand is.. Ik denk zelf dat dit een gigantische climax is van haar vermoeidheid, haar candida problemen, haar depressieve periode.. Vaak zegt ze ook: "Ik ben iemand als jou niet waard. Ik ga je alleen maar kwetsen". Ze is ook onlangs begonnen met het slikken van een nieuwe anticonceptie pil, waar ze soms ook heel heftig op kan reageren.. Ik denk dat ze hierin vastberaden is om mij weg te jagen en onze liefde te saboteren..

De vraag is natuurlijk ook: wat wil ik? Ik wil niets liever dan er voor haar zijn.. Maar ik moet ook mijn eigen grenzen in achting nemen.. Ik heb drie nachten maar een paar uurtjes geslapen, ben dood op en verdrietig.. Ik voel me uitgekauwd en uitgespuwd. Maar ik voel nog steeds dat vertrouwen, dat onze samenkomst niet voor niets is.. Dat we op een dieper zielsniveau zo verbonden zijn en dat daar niets tussenin kan komen.. We hadden allebei vlak voor we elkaar gingen ontmoeten al het idee dat we elkaar zouden gaan ontmoeten en op die manier hadden we elkaar dus ook 'besteld'. Ik geloof nog steeds dat dit niet alles is...

Als je zover bent gekomen met lezen, heel erg bedankt..