Hallo,
Het is nu sinds 2,5 maand uit met mijn vriend. Hij zegt me niet graag genoeg te zien om met mij een toekomst op te bouwen. Hiervoor hebben we al 2 breaks gehad en is het al 2 keer 'uit' geweest. Jammer genoeg zie ik hem te graag en kon ik elke keer geen 'nee' zeggen als hij terug in mijn leven wou stappen.
Als ik bij het begin begin, dan hebben we elkaar 2 jaar geleden leren kennen. Het was liefde op het eerste gezicht. Het eerste jaar was een zalig jaar. We waren dolverliefd en alles klopte gewoon. In dat jaar praatte hij heel veel over samenwonen en hij zag een toekomst met mij volledig zitten. Maar plots is dat veranderd. Plots begon hij te twijfelen aan ons en ik raakte in paniek. Ik wou altijd maar dichter komen, terwijl hij telkens verder weg liep. Ik begon aan alles te twijfelen, maar vooral aan mezelf. Ik was ervan overtuigd dat hij op zoek was naar een ander beter meisje. Door constant met die gedachte bezig te zijn, raakte ik enorm jaloers en daar kon hij absoluut niet mee om. Hij kreeg een afkeer van mij en mijn jaloezie. Op de duur liet hij me niet meer toe in bepaalde aspecten van zijn leven, waardoor ik me dan weer ging afvragen wat hij te verbergen had. We zaten constant in een spiraal van: hij twijfelde, waardoor ik onzeker werd en telkens hogere verwachtingen koesterde en hierdoor nam hij nog meer afstand omdat hij mijn verwachtingen niet kon inlossen. De grootste problemen deden zich ook telkens voor op reis, het was vooral dan dat er een rare sfeer tussen ons ontstond. Eerst wou hij een break...die heeft 3 dagen geduurd. Hij belde mij en zei dat hij me miste. Twee weken later wou hij een tweede break, die duurde dan 2 weken. Ik schreef hem in die weken een brief. Plots kreeg hij schrik dat hij me voorgoed zou verliezen en hij wou me terug. We begonnen elke keer opnieuw, maar er werd jammer genoeg nooit gepraat over de kern van de zaak. Hij vermeed het omdat hij geen zin had in confrontatie en ik vermeed het omdat ik schrik had dat hij me opnieuw zou laten staan. Zo bleven we dan maar aanmodderen...De ene dag was alles super en kon hij me niet genoeg vertellen hoe graag hij me zag en de volgende dag wist hij het allemaal niet meer. En ik was heel voorzichtig, onzeker. Ik werd gek van zijn getwijfel en zijn extreme hoogtes en laagtes. Na anderhalve maand terug samen te zijn, heeft hij de relatie opnieuw verbroken, na weer een jaloerse uitspatting van mij. Ik heb 2 maanden geen enkel contact met hem gehad. Ik wou niet achter hem aan lopen. Het waren twee heel zware maanden, want ik was niet alleen mijn vriend kwijt, maar ook een groot stuk van mijn zelfvertrouwen. Ik had wel vernomen dat hij 100% zeker was van zijn beslissing. Ik was er kapot van. Ik kon maar niet begrijpen hoe we na zo'n mooie start, in zo'n doodlopend straatje waren belandt. En het stoorde mij enorm dat hij er niet wou voor vechten en dat hij onze relatie telkens zo abrupt stopzette. We zijn een jaar lang stapelverliefd geweest op elkaar...dat betekent toch iets? Ik had dat alleszins nog nooit meegemaakt. En dan vermindert die eerste hevige verliefdheid en dan weet hij het allemaal niet meer. Na 2 maanden stilte, nam hij plots weer contact met me op. We spraken af en het was elke keer supergezellig. Hij belde mij meer en meer (ik nam geen initiatief om af te spreken, dat leek met het beste), en wou mij telkens meer en meer zien. Tot hij op een avond duidelijk maakte dat hij opnieuw voor ons wou gaan. Ik wou niks liever, maar wou wel wat zekerheid. Hij zei dat hij zeker was en dat hij niks liever wou. We begonnen dus opnieuw. Gelukkig had ik in die 2 maanden stilte mijn zelfvertrouwen terug opgekrikt en voelde ik me weer goed. Ik had me voorgenomen om me niet meer te laten wegzakken in onzekerheid en ik wou ook dat alles met hem kon bespreken, zoals vroeger, toen hij nog niet wegliep van elk moeilijker onderwerp. Alles ging supergoed tussen ons. Ik had eindelijk het gevoel dat we de negatieve spiraal hadden doorbroken. Hij voelde zich ook goed en praatte weer over samenwonen, en zelfs kinderen in de toekomst. Af en toe hadden we eens een kleine discussie, maar niks om ons zorgen over te maken. En dan ging hij op reis, een weekje zonder mij. Hij vertrok op wolkjes, want we hadden de avond ervoor een mega-gezellige avond beleefd onder ons tweetjes. In die week dat hij weg was, hebben we 2 keer gebeld. We amuseerden ons allebei, hij daar en ik hier. Op de dag dat hij terugkwam, had ik toevallig een verschrikkelijk rotdag, één van die dagen waarin niks wil lukken. Hij kwam aan bij mij thuis en ik zag in zijn ogen dat er iets niet klopte. Dat was voor mij de druppel van de dag. Ik heb hem niet met open armen ontvangen en ik deed nogal kil tov hem, omdat ik voelde dat er iets scheelde. Uiteindelijk ben ik kwaad geworden en heb ik hem gevraagd wat er scheelde. Hij wou eerst niet toegeven dat er iets was, maar na aandringen van mij zei hij dat hij plots weer niet meer wist of we wel samen hoorden. Ik vroeg hem wat dit concreet betekende want ik was het beu om niet te weten waar ik aan toe was. Hij zei dat we beter uiteen konden gaan. Hij had mij niet gemist op reis en hij vond dat niet kloppen.
En nu zijn we weer 2,5 maand verder. We vermijden alle contact, maar hopen ooit vrienden te zijn. Op bepaalde momenten voel ik me enorm schuldig omdat ik hem door mijn jaloezie en door mijn soms 'kwade dagen' heb weggejaagd. Als ik me goed en zelfzeker voel, dan wil hij niks liever dan bij mij zijn, maar als ik eens een baaldag heb of mij een periode minder goed in mijn vel voel, dan gaat hij lopen.

Wat moet ik hier allemaal van denken? Ik denk soms dat hij gewoon bindingsangst heeft, maar misschien is dat een cliché-antwoord? Waar is het allemaal zo fout gelopen?