hallo mensen
Ik ben nieuw hier om familie reden toon ik mijn naam liever niet.
Ik begin hier ik heb een hele moeilijke jeugd gehad iets wat je echt niemand toewenst maar omdat hier allemaal te vertellen dat word heel lang en om familie redenen je weet het niet als ze dit lezen maar het ging van schopen en slaan tot bijna geen opvoeding gekregen en laten liegen tegenover iedereen tevens opsluiten en een groot gedeelte van mijn loon opmaken etc.
toen ontmoete ik een heel lief meisje popje noem ik haar ik was door de eerst 18 jaar van mijn leven toen totaal verpest terwel ik diep van binnen toch behulpzaam ben en een gezellig iemand denk ik.
Dat meisje was intens lief en haar hele familie ook ze zagen natuurlijk wel wat aan mij maar ik durfde er nooit over te praten ik schaam me ervoor. Ik heb dit in 11 jaar totaal verpest door teveel geld uit te geven waardoor ik in de moeilijkheden kwam en zij gaf me telkens advies overal in, maar ik woonde ondertussen op mezelf want dat vonden we toen allebei beter en ik had verder nooit wat gehad want dat mocht niet ik moest kostgeld betalen en andere zaken thuis. Ze kwam heel vaak bij mij en dat vond ik fijn maar omdat ik thuis zo'n beroerde jeugd heb gehad was ik gewoon niet te handhaven in bijna geen enkel opzicht maar toch diep van binnen begon het steeds meer te knagen aan mij ik heb toen een aantal ongelukken gehad en zij stond altijd voor mij klaar ik begon het meer en meer te waarderen ik had wel af en toe een terugval maar probeerde het. Zij steunde me in elk geval en toonde alleen maar liefde dat kende ik van huis uit niet maar dat begon ik na een jaar of 8 in te zien kan ook 9 wezen ze heeft me altijd geholpen en steun gegeven ze is een vaste waarde in mijn leven geworden ze begon mijn leidraad te worden maar al die jaren ervoor deed ik veel fout heb haar zelfs wel eens geslagen ik kan mezelf nou wel wat aandoen ik heb er zo'n spijt van en heb haar eigenlijk over mijn jeugd nooi in vertrouwen genomen daar ben ik zelf altijd geslagen mocht bijna nooit buiten spelen als kind zakgeld was er nooit bij nooit eens trakteren op school als ik jarig was ik moest zelfs door een woedeuitbarsting op school toen eens naar een psychiater ik mocht niks vertellen over thuis de woorden werden mij in de mond gelegd. nu de laatste 1,5 jaar zie ik het einde van de tunnel ik zag licht door de steun van mijn popje de vruchten begonnen zich af te werpen van waar zij al die tijd mee bezig was maar eigenlijk nooit wist wat er nou gebeurd was met mij Nu 11 jaar later ben ik totaal door het proces heen van mijn jeugd en begon zowaar gelukkig te worden begon een heleboel te waarderen zij zag dat ook dat vertelde ze teminste in onze kennisenkring hoor ik nou ik probeerde haar ook gelukkig te maken en zette mijn schouders eronder om haar de liefde te geven die zij verdiend heeft want ze is de liefste op de wereld daar kan voor mij geen vrouw tegen op of wat dan ook ik vroeg vaak aan haar hou je van mij dat had ik niet hoeven vragen dat wist ik ook wel achteraf maar ze zij ik hou van je het ging zo goed de laatste tijd een mooi huis in huis alles mooi om huis ook ik zag dat eerst niet zo ben alles gaan waarderen en nu nu ik uit dat diepe dal ben gekomen met alle hulp van haar en haar familie zegt ze nou ik wil niet meer ik wil stoppen ik ben zo intens kapot nou ik heb haar nou alles verteld van mijn jeugd ik kon het eindelijk nou maar ik ben gebroken nou mijn popje is weg hoe of wat moet ik nou ik wil niet en kan niet meer zonder haar ze houd nog wel van me maar ik ben zo alleen ik jank de hele dag, ik eet niet, slaap niet, zoek naar haar sta 's avonds vlakbij haar ouderlijk huis om te kijken of ik haar zie ik mis haar zo vrienden blijven weg wil ze ook niet zien ze kwamen toch maar alleen voor het geld wat ze konden lenen bij mijn familie wil ik ook niet komen want daar is het begonnen ik was net uit een diep dal gekomen en val zo weer helemaal terug
Ik ben zo vaak gevallen
kei hard naar beneden
ik was mijn leven aan het verknallen
door de intense pijn van het verleden
maar ik stond op elke keer
liep weer een paar stapjes naar voor
en dan opeens wilde mijn benen niet meer
en ging ik er weer aan onderdoor
ik bouwde een muur om me heen
zat vast in mijn depressiviteit
leefde in mijn eigen wereldje alleen
jullie raakten mij kwijt
maar ik stond op langzaamaan
zocht een uitweg naar het leven
mijn muur brak en ik
klopte bij jullie aan
of jullie me aljeblief nog een kans wilde geven
ik kroop moeizaam weg uit mijn verleden
zoekend naar en leven zonder pijn
terugvallen wilde ik niet
hopend dat jullie nu eens trots op me konden zijn
groet en een x
Edwin-ad
Knok voor je leven!!
Voel met je mee.
Ik herken wel wat in je verhaal!
Je verleden raak je niet kwijt,maar je kunt er wel mee leren leven!
Suc6,
Hmvrpm78
maar hoe
ik vind het fijn dat iemand hier op reageerd weet je wat het is. het verwerkings proces is zo lang voor wat je vroeger hebt meegemaakt en eigenlijk mag je het verleden de schuld niet geven maar zo ben ik gevormd en praten kun je er niet over je schaamt je ervoor dat proces heeft zij zonder het te weten heel erg versneld duurde nou 10 jaar zeg maar inplaats van 30 of 40 jaar of dat je voor altijd zo blijft ik was er bovenop ik werd een stabiel iemand eindelijk door haar goede zorgen en bedoelingen ik heb een tijd gehad dat ik teveel dronk en dan komt alles naar boven he wat je dwars zit drinken doe ik zowat niet meer daar heeft zij voor gezorgd zij heeft voorkomen dat ik misschien wel een alcoholist zou worden die waren er ook wel bij ons in de familie niet in het gezin maar in de familie en nou is het haar allemaal teveel geworden mijn levensmaatje is weg zonder eigemlijk de reden te weten hoe en waarom ik zo was nu weet ze het wel heb het haar in een brief geschreven we hebben geen ruzie of wat dan ook we hebben allebei veel verdriet ze houd van me zegt ze maar de liefde is op dit moment te klein om door te gaan ze zit echt heel erg in de shit en nu wil ik haar helpen maar die kans krijg ik niet ze wil voor haarzelf alles op een rijtje zetten en haarzelf terug vinden ik heb er veel verdriet om en zit alleen in een groot huis geen afleiding kan ik me ook zowat niet tot zetten zij zit op dit moment bij haar ouders zij heeft een lief gezin om haar heen om haar te steunen ik kan haar niet laten gaan dat meisje is zo intens lief en goed voor iedereen maar ze is haarzelf niet meer ik kan haar niet dwingen om bij mij te komen dat zou niet echt wezen wat moet ik nou doen haar de rust geven help ik haar daar mee want zij verdient alleen het allerbeste ik ga in elk geval steun bij de kerk zoeken om mij weer op het rechte en goede pad te krijgen en voor haar klaar te staan als ze dat ooit nog wil
Als hij maar gelukkig is
if roses are ment to be red and violets to be blue why isn"t my hart not ment for you
Dat is een boek waarin wordt uitgelegd dat er vrouwen (en mannen) zijn die een partner kiezen juist om zijn "slechte gedrag" ze willen hem iets leren en veranderen en dat heeft met de liefde die ze thuis kregen (of in hun directe omgeving) en hoe ze die interpreteerden te maken. ( vaak is daar iets een depressieve pa of ma, eenalco in de familie een moeder die nooit wat ei of leed onder de druk van haar man of omgekeerd) . Kinderen betrekken dat op zichzelf en als ze groter worden willen ze hun schuld zo afkopen of zijn ze zo gewend dat liefde pijn doet. Ze gaan een nog te redden partner zoeken. Maar als het redden lukt is het doel van de relatie of het respect weg en dan zal zij opnieuw aan haar "nieuwe " man moeten wennen. Vaak moet zij dan ook in therapie om liefde anders te interpreteren...
Ik vat het samen lees dat boek van Norwood
Eeffie
maar zij had dat thuis niet
het wil dus zeggen dat zij een man heeft uitgekozen met een slecht gedrag mij dus. Maar is dit boek dan voor mij bedoeld of eigenlijk voor haar zij kreeg alle liefde van de wereld thuis en heeft die problemen thuis nooit meegemaakt verder ik lees nu veel in de bijbel en daar vindt je een hoop terug en dat er altijd hoop is voor iedereen.
Natuurlijk is er altijd hoop voor iedereen
Maar dat wil niet zeggen dat hetgeen je hoopt uitkomt. Maar hoop is er.
Dat boek zou dingen op kunnen helderen voor jullie beiden.
Want het gegeven dat zij en redder is, blijft, en misschien is de uitdaging nu weg. Wat ook kan is dat ze echt op is, haar taak zit er ahw op.....hoe het dan verder gaat weet alleen god
Gr Eeffie
positief
Je kunt het ook allemaal van de positieve kant zien.Je (ex)vriendin
heeft van jou gemaakt hoe je nu bent!(en natuurlijk ook je eigen positieve instelling!).Hiermee kun je verder!Een nieuw begin van een nieuwe toekomst!Gun haar de tijd om tot rust te komen.Ga voor jezelf leuke dingen doen ter afleiding.Ooit
zal ze vragen hoe het met je gaat!
En als jij dan kan zeggen "oké",dan zullen jullie beiden gelukkiger zijn dan ooit!!
Hmvrpm78
dar ben ik eens met jullie
ik wil haar alle tijd van de wereld geven en rust voor mij zal er nooit een andere vrouw zijn als zij ik kan wachten zij is samen met god mijn reding geweest ik dacht vanavond ik ga even de stad in elburg waar zij woont ik heb haar vanmorgen nog even uitgezwaaid op de boot en ze zwaaide lief terug zo lief als ze is ze is een engel. maar vanavond kwam ik in de kroeg en daar vind je niks zoals dat in de bijbel al stond ze vroegen aan mij ben je alleen ik begon zo raar gevoel te krijgen ik dacht ik moet weg hier je bent alleen en waarom zou je daar toch komen als je er niks vind ik dacht ik ga een rondje lopen zo gezegd zo gedaan toen zie ik haar zitten bij een collega in huis ik kwam daar langs okee ze hadden het gezellig volgens mij dat kan en mag.
alleen maar beter toch ze heeft de tijd nodig voor haarzelf. ik heb een paar rondjes gelopen en dacht ik ga aan het water zitten ik met een hangend hoofd naar het water toe en ga zitten. ik zit daar zo een tijdje en draai me eens om zie ik haar en haar collegas zitten okee gezellig toch je relatie voorbij en net een begravenis achter de rug gister dat dacht ik. maar een tien minuten verder kijk ik nog eens zie ik dat een collega met zijn benen om haar zit ik dacht nou nou het zal wel ik dacht bij mezelf is onschuldig denk ik nou nog steeds hoor want ik vertrouw haar maar jullie snappen het al kijk ik weer ik kan mijn ogen niet van haar afhouden en zie ik dat die man haar de hele tijd over haar rug aait ik stond op heel verdrietig en liep naar haar toe ze zat op het terras bij een restaurant en aaide haar met mijn grote handen over haar rug ze voelde dat ik het was denk ik is vertrouwd he en vroeg haar gaat het volgens mij schrok maar ze zei ja hoor even later kwam haar collega naar mij toe ik was toen ondertussen binnen gaan zitten en zei tegen mij dat ik afstand moest gaan houden ik denk waarom wat doe ik nou ik zit daar maar alleen verdrietig niemand om me heen mijn ouders gaan uit elkaar 10kg afgevallen in een week tijd waarom nou zo dan ik heb door mijn verleden ook niemand meer of ooit gehad
kwam haar tegen
ik kwam haar net tegen ze was zo koel en koud ze was samen met haar schoonzusje ze waren even aan het stappen geweest we stonden even te praten ik weet het niet maar volgens mij voelt ze niks meer nou snap ik 1 ding niet zij heeft gekozen om alleen te zijn maar zij laat mij alleen achter in ons grote huis ik wil hier weg zij wou alleen zijn ik niet nou zegt ze dat ze hier niet wil zitten en dus zit ze bij haar ouders ik snap het niet ze heeft geen vertrouwen meer in mij zo komt ze over omdat ik altijd zoveel fouten heb gemaakt wat langzaam aan toch beter ging en na zoveel jaar was ik er en nou laat ze me vallen waarom al die moeite ik vlieg tegen de muren op haar schoonzusje heeft zoveel goede raad ze weten het allemaal zo mooi te brengen maar ze kennen mijn gevoel niet zij is de ware en ik ben haar kwijt
De ware???
Sorry Edwin-ad!
Ik betwijfel het.De ware laat je niet zomaar in de steek!De ware zou bij je blijven.Óf ze is zélf in de war.
Laat het even rusten(ja,weet dat dat moeilijk is),maar ik denk dat je nu meer stuk maakt dan je zou willen!Concentreer je nu even op jezélf!Geniet van de mooie dingen van het leven.En die zijn er écht!!
Probeer je zinnen te verzetten in het
heden en de toekomst en niet in het verleden!Het leven gaat door en dus jouw leven óók!De tijd heelt alle wonden,al moet ik zelf erkennen dat dat een lange weg zal zijn!!Lees mijn blogs er eens op ná.
Echter begrijp me goed ik weet heel goed wat je doormaakt!Ik ken de angst de onzekerheid en de twijffels maar al te goed!
Maar desondanks put ik energie in het leven dat ik voor geen goud zou willen missen!
Hmvrpm78
ik hoorde zoveel en durfde er niet over te praten
.
De ware???
Sorry Edwin-ad!
Ik betwijfel het.De ware laat je niet zomaar in de steek!De ware zou bij je blijven.Óf ze is zélf in de war.
Laat het even rusten(ja,weet dat dat moeilijk is),maar ik denk dat je nu meer stuk maakt dan je zou willen!Concentreer je nu even op jezélf!Geniet van de mooie dingen van het leven.En die zijn er écht!!
Probeer je zinnen te verzetten in het
heden en de toekomst en niet in het verleden!Het leven gaat door en dus jouw leven óók!De tijd heelt alle wonden,al moet ik zelf erkennen dat dat een lange weg zal zijn!!Lees mijn blogs er eens op ná.
Echter begrijp me goed ik weet heel goed wat je doormaakt!Ik ken de angst de onzekerheid en de twijffels maar al te goed!
Maar desondanks put ik energie in het leven dat ik voor geen goud zou willen missen!
Hmvrpm78