Een half jaar geleden kwam de twijfel naar voren... Na twee jaar samen had hij niet het idee dat hij er nog 100% voor kon gaan. Door onder andere de afstand (hij studeerde sinds een half jaar aan de andere kant van NL). Maar toch hadden we het zo leuk, veel lol, grote aantrekkingskracht, goede gesprekken... Nooit ruzie. Dus we trokken weer naar elkaar toe en we gingen door. Echte liefde dacht ik!

En dat idee heeft hij ook, maar ...
Vorige week maandag heeft hij toch de knoop door gehakt. Hij kon het niet meer.
Hij heeft het idee dat hij op dit moment in zijn leven (24 jaar, student) alleen moet zijn, zijn eigen dingen moet doen. Mij los moet laten.
Ik wéét dat hij het niet doet voor de meisjes, echt niet. Opmerkingen uit mijn omgeving 'oh dan kan hij lekker los in de studentenstad', vind ik eigenlijk een beetje respectloos. We zijn altijd met respect met elkaar om gegaan en ook hij heeft het er heel moeilijk mee om mij te laten gaan, maar hij heeft het idee dat het niet anders kan. Dat hij voor zichzelf moet kiezen nu en zich moet richten op zijn studie en zichzelf.

Hij geeft zelf aan met zijn beste vrienden te hebben gepraat en ook te hebben gezegd: "Ik ben nog steeds verliefd en vond het zo chil met haar, wat als ik over een tijd spijt heb en denk 'shit met haar was het echt wel heel chil'. Maarja dat is dan iets waar ik mee moet leven, want ik heb het idee dat ik het nu zo moet doen."

Dit maakt het voor mij zoooooooo verschrikkelijk lastig om hem los te laten. Die constante hoop dat hij na een tijd nadenken er toch achter komt hoe leuk het met mij was. Nee, ik ga niet op hem zitten wachten en thuis zitten hopen. Ik doe het nu wel rustig aan, ik werk en ben veel buiten aan het sporten en ben af en toe met vriendinnen weg (maar stappen, ho maar, want als ik ergens geen zin in heb is het een jankbui in een club door alcohol of een liedje die me aan hem doet denken ). Over 6,5 week vertrek ik voor 6 weken naar Thailand! Daar ga ik backpacken met een oude studiegenoot. Dit alles doe ik voor mezelf en om me alleen weer beter te voelen en gewoon zelf avonturen te beleven en ervaringen op te doen.

Diep van binnen wéét ik ook heus wel dat ik straks weer gelukkig ben alleen en misschien na een tijd weer met iemand anders. Ik wéét dat dit niet het einde van de wereld is en ik wéét ook dat ik belangrijk voor hem blijf op een andere manier. Maar toch blijft het zo moeilijk om hem te laten gaan... Ik kan geen boterham eten of geen tv programma kijken zonder aan hem te denken. De hele dag door denk ik aan hem. Niet altijd met tranen, soms zelfs met een glimlach, maar 9 van de 10 keer wel met een brok in mijn keel. Al die leuke herinneringen en lach- en liefdemomenten, hoe kan het nou beter zijn om dat te laten gaan? Waarom kunnen we niet vrolijk samen verder?

Ik heb daarnet na 1,5 week nog bijna elke dag contact voor het 'laatst' (in ieder geval voorlopig) met hem gebeld en het contact verbroken... Ik moet alles voor mezelf op een rijtje krijgen en verder gaan. Ik moet hem uit mijn gedachten krijgen en mijn liefde moet slijten, want ik trek het zo niet meer. Ik heb het idee dat ik zo over 2 jaar nog verliefd op hem ben. Alle telefoonnummers (mobiel, thuis, zijn ouders, broer) uit mijn mobiel verwijderd. Om er niet meer aan herinnerd te worden en te willen bellen (wat dan ook weer nergens op slaat, want ook zonder die telefoonnummers denk ik heus aan hem en zijn mobiele nummer weet ik uit mijn hoofd... maar ik hoop dat dit helpt om uiteindelijk geen contact te zoeken!).

Pfffffff, wat is liefdesverdriet moeilijk! Ik mis hem verschrikkelijk!