Maanden opgestaan met hem in gedachten en gaan slapen met hem in gedachten. 't is zijn verjaardag volgende week, ik ben daar natuurlijk mee bezig maar zal toch niets ondernemen, hij is het verleden, ik hoef daar niet meer aan te denken. Tot voor 2 weken twijfelde ik nog, echter sinds donderdag, kan ik het min of meer loslaten.

Ik denk dat ik nog vaak aan hem zal denken.
Echter nu voelt het anders, er is geen pijn, geen spijt, geen woede, geen angst, dat maakt het draagelijk, nu moet het slijten en dan verdwijnt hij wel vanzelf uit m'n gedachten.

Sinds enkele weken is m'n leven algemeen ook verandert, ik denk dat mijn vrienden merken dat ik anders ben, weer open voor leuke dingen, en dat resluteert in vele uitnodigingen voor allehande activiteiten, en da's echt leuk. De laatste maand heb ik me meer geamuseerd dan in m'n voorbije relatie, dat zegt al iets neen.

Vreemd toch, je komt iemand tegen, wordt ontzettend verliefd, denkt dat het de liefde is van je leven, je soulmate en dan opeens, niets meer, gedaaan, geen soulmate meer, je merkt hoe verschillend jullie waren....;

Heb ik schrik, ja, heel erg maar dat hoort bij het leven, als alles maar evident zou zijn, zou het leven bijlange niet zo leuk zijn. Ik heb veel over mezelf geleerd het voorbije jaar, ik weet wat ik wil, ik weet wie ik zoek en ik zal geduld hebben maar vooral, ik kijk er naar uit om terug iemand te ontmoeten(wie, waar hoe?), verliefd te zijn, plannen te maken en als die relatie dan ook afbreekt en ik weer in de put zit, dan zal ik aan het voorbije jaar denken en weten dat ik daar ook bovenopkom.