In oktober ken ik hem 8 jaar. Met ups en downs maak je bijzondere, emotionele, gelukkige en soms depressieve tijden mee. Je overleeft dit alles en hoopt dat je relatie sterker wordt en gezond blijft.

We hebben veel meegemaakt en doorstaan. Je bent verliefd en uiteindelijk houd je zoveel van elkaar dat loslaten onmogelijk lijkt.

Samen hebben we een zoontje van vier jaar. Zielsveel houden we van hem. Weg met die vervelende gevoelens: hij is op dit moment belangrijk!

Je denkt, je piekert, slaapt slecht... Ook al wil je dit niet. Onverwachts zijn er momenten dat je er weer aan denkt. Je verwaarloost jezelf en kampt met schuldgevoelens.

Is er medicatie die mijn pijn weg kan nemen?

Twee jaar geleden ben ik vreemd gegaan. Uit frustratie en wanhoop. Mijn ex kon mijn gevoelens niet beantwoorden of was niet bereidt om mij te geven wat ik verlangde. Hij heeft me twee jaar verwaarloost. Ik bleef bij hem, ik hield van hem. We hadden een kind samen, je denkt heel vaak na voordat je iets in je hoofd haalt. Ik ben een monogame persoon, echter mijn gevoelens had ik niet onder controle. Met dit gevoel ben ik naar de huisarts gegaan. 'Kunt u mij misschien medicijnen voorschrijven, die dit opgekropte gevoel uit mij wegneemt?' was mijn vraag aan hem. Na mijn verhaal, concludeerde hij dat dit volkomen normaal is. Hij kan dit gevoel niet met medicijnen wegnemen. Praat met je partner, was zijn antwoord. 'Probeer er samen uit te komen. Voor de zekerheid, wil ik je over een week weer zien, om te kijken of er iets verbetert is.' Zo gezegt, zo gedaan. Ik, die avond met hem gepraat, verteld over mijn seksuele frustratie. Hij nam het serieus en wildde het probleem aanpakken. Nou, die nacht was de seks goddelijk echter de dagen en de week die volgde was het weer hetzelfde en keerde het gevoel weer terug. Hij weigerde mee te werken. Of wat al meer dan een jaar speelde, schrik niet: 'Hij liet mij liggen, na vijf minuten seks, nadat hij klaargekomen was.' Vervolgens zei hij: 'Zullen we zo nog een ronde doen?' Tuurlijk, wil ik dat! Wat daarna volgde is dat ik me uiteindelijk moest helpen met een vib. en hij doodleuk lag te slapen. Je frustratie wordt groter en groter en mijn vervolgafspraak bij de huisarts kondigde zich aan.
In vertrouwen vertel ik hem, dat ik op het punt sta om vreemd te gaan. Ik zeg er tevens bij dat dit niet aangetekend mag worden in mijn dossier. Dit respecteert hij. Ik sta machteloos en heb voor mijn gevoel geen ander keus. We hebben een kleine van twee en mijn vriend kijkt niet om naar mij. We zijn samen, maar de intimiteit is ver te zoeken. Opnieuw proeft de arts mijn frustratie en trekt de conclusie dat ik mijn probleem met een deskundige moet bespreken. Hij had geen kennis in huis om mijn probleem aan te pakken.
Er wordt een seksuologe ingeschakeld, hopelijk brengt zij meer duidelijkheid in mijn gevoelens. Helaas... ook zij had haar antwoorden niet in een van haar lades van haar bureau liggen... Na 7-8 behandelingen, had ik zoiets van... Dit trekt uit op niets en de kosten waren ook voor mijn eigen rekening. Ik heb de laatste afspraak afgezegd en heb mijn eigen plan getrokken. Dit was een keuze die heel mijn leven op de kop zette. Een half jaar later nadat ik vreemd was gegaan, kwam mijn ex erachter.

Hij verliet mij en we troffen een regeling dat we de zorg van ons zoontje om de week zouden overdragen aan elkaar. We zijn beide verhuist uit onze gezamelijke woning en de relatie die we hadden werd een vriendschap. Een vriendschap zonder boosheid en negatieve gevoelens. Het loslaten was moelijk voor hem en het schuldgevoel had de overhand bij mij. Over alles voelde ik me schuldig, omdat ik de boosdoener was. Ik had onze relatie kapot gemaakt. Ik strafte mezelf, door niet te eten. De omgeving zag dat het niet goed ging met me, ook hij zag het. Hij zocht toenadering en ik was kapot.

Na drie maanden dat het uit was wildde hij onze relatie een nieuwe kans geven. Ik heb mijn ziel bloot gelegd en hem alles verteld wat er gezegd moest worden. We zouden een nieuwe start maken. Uit schuldgevoel tegenover mijn zoontje kon ik niet weigeren en gaf ik toe. Ik had hem immers ook iets ontnomen. Dat besef kwam veel te laat! Als ik vantevoren aan hem gedacht zou hebben, dan had ik het nooit gedaan. Ik was egoïstisch op een bepaald moment en dat heeft zijn tol geëist

Vorig jaar juli zijn we opnieuw gestart samen en een kleine maand geleden hebben we er een definitieve punt achter gezet.

Ik had mezelf voorgenomen om onze relatie een jaar de tijd te geven.

Binnen een jaar wilde ik verandering zien, dit is nooit gebeurd. We boekte geen vooruitgang. Ik gaf, maar kreeg niets terug. Liefde moet toch van twee kanten komen... Bij ons was het eenrichtingsverkeer.

We wonen al een jaar niet samen. Hij woonde om de week bij mij en ons kind. Iedere week omschakelen was erg lastig voor mij, ik moest me steeds aanpassen. Ik zat met een schuldgevoel en stond klaar voor hem. Erg lastig was dit.

Ik gaf en kreeg er niets voor terug. Hij gaf zichzelf niet. Misschien omdat hij gekwetst was... het is mogelijk maar ik weet het niet. Ik wist dat deze strijd lastig zou zijn. Maar dat dit een jaar zou duren zonder doel, daar had ik geen idee van. Hij heeft mij dit afgelopen jaar geen duidelijkheid kunnen geven, waar onze relatie naar toe zou leiden. Hij vertrouwde me en wist dat ik niet nog een keer dezelfde fout zou maken. Hij verstopte mij voor zijn vrienden en familie. Ik was onzichtbaar voor hen. Zijn ouders en zus wisten wel van onze relatie af.

Dit jaar gaan er een heleboel vrienden van hem trouwen en ik hoor er niet bij, omdat het zogenaamd al een jaar uit is. Ik voel me buitengesloten en vraag waarom het zo is? Hij durft er niet voor uit te komen, dat we samen zijn? Die L*L heeft vorig jaar op hyves gezet, dat ik vreemd ben gegaan. Dit is de reden dat het uit is tussen ons. Dat hij ons privéleven (uit boosheid/ frustratie) op Hyves heeft gezet, daar ben ik pas drie maanden geleden achter gekomen. Het kwam ter sprake doordat ik vroeg, waarom ik niet mee mocht naar een housewarming-party van zijn neefje. Toen vertelde hij, dat hij vorig jaar op Hyves had gezet, dat de reden dat onze relatie over is omdat ik vreemd ben gegaan. Iedereen is zijn directe omgeving wist het. Hij schaamt zich dood, voor mij en voor zichzelf (dat hij mij weer terug genomen heeft!)

Ik schaam me ook en vind het niet erg om me zo te voelen. Ik verdien het om pijn te hebben. Wat hij vergat is dat ik niet alleen zijn vriendin was maar dat ik ook nog een moeder ben! Hij maakt de moeder van zijn eigen kind belachelijk! Ik was daar erg boos om (En nog steeds, de hele stad weet wat ik heb gedaan en waarom het uit is. Hij had het net zo goed in de krant kunnen zetten!) uiteindelijk heeft hij natuurlijk alleen het recht om boos te zijn, omdat ik vr... Moet ik dit de rest van mijn leven blijven horen? Een daad maakt van mij geen slecht mens. Iedereen maakt fouten. Ik realiseerde het te laat. En hij heeft ook een bijdrage geleverd aan mijn daad. Als hij zijn plicht was nagekomen, dan was het niet zo ver gekomen. Ik weet het. Ik had eerst moeten breken met hem en dan die stap moeten nemen. Ik besef maar al te goed dat ik verkeerd ben geweest! Ik praat mezelf niet goed en zie mijn fouten. Al blijft dit laatste lastig: veranderen zal ik het verleden niet kunnen. Het enige wat ik kan: is accepteren.

Hetgeen wat je probeert te laten rusten krijgt geen plek op de manier hoe wij met elkaar om gingen. Je probeert voorzichtige stappen te nemen om voorruit te gaan. Heb je eindelijk die stap gezet: dan ga je keihard weer op je bek!

Een jaar is genoeg geweest. Ik kies nu voor mezelf en voor mijn kind.

Ook al ben je vreemd geweest, vergeef, accepteer en laat het verleden rusten. Probeer iets op te bouwen en ga er helemaal voor. Ben wel eerlijk, niet alleen tegenover je partner maar vooral tegen jezelf! Als je niet kunt vergeven of loslaten stop er dan mee!

Mijn ex heeft mij vergeven, omdat hij wist in welke situatie ik op dat moment verkeerde. Dat zegt ook iets over zijn persoonlijkheid. Het is een goed mens met een zachte persoonlijkheid. Hij is ook een lieve vader.

Vaak zijn woorden alleen niet genoeg. Het is ook het gevoel dat ermee gepaard gaat. Als het gevoel niet goed zit, dan hebben woorden geen waarde ondanks dat je ze uitspreekt!

Ik weet dat ik gevochten heb in deze strijd. Ik heb mijn best gedaan, maar ik heb niet meer kunnen geven. Ik laat het verleden rusten en denk aan de toekomst. Het kost allemaal tijd en de pijn zal op en duur wel verzachten en verdwijnen. Daar geloof ik in.

Ik ben zeer gelukkig met mijn zoontje, echter het loslaten van mijn ex is lastiger hierdoor. Je bent verplicht om contact te houden en blijft gebonden met elkaar.

Gek en pijnlijk zou het zijn als ik hem met een ander zou zien. We zijn bevriend omwille van ons kind. We willen het beste voor hem. Goede ouders zijn, een juiste voorbeeld geven en klaar staan waar nodig, zijn onze verplichtingen tegenover ons zoontje. Hoe lastig en vervelend de situatie ook is, ik zal steeds mijn best doen om de band gezond te houden.

Het zou makkelijker geweest zijn als je elkaar uitzwaaide en elkaar de rug zou toekeren. Nu ben je genoodzaakt om steeds terug te keren, dat blijven pijnlijke momenten.

Op die momenten zou zo'n pilletje wel handig zijn.

Liefs,
Miss Tyque