Hoi doubts77, de bekende fasen van ldvd:ontkenning, boosheid, hoop, verdriet en berusting.
Boosheid hoort er ook bij. Ik heb er zelf ook moeite mee, ben nooit lang boos op iemand geweest, van nature ben ik altijd positief, ik onthou het ook niet zo lang. Maar die boosheid, daar moet je er doorheen, laat het komen, je verwerking, je verdriet, je pijn. Blokkeren heeft geen zin, maar probeer ondertussen af en toe wel pauze te nemen, afleiding te zoeken, vergeet niet te leven. Achteraf zal blijken dat het wel meevalt. Maar uit je boosheid, schrijf het van je weg, en die moodswings, die zijn normaal bij ldvd, vooral in het begin. Ik stuiterde op en neer in het begin, bijna tegen het plafond aan! De ene keer probeer ik begripvol en lief te doen tegen mijn ex, de andere keer werd ik boos en vertelde haar flink de waarheid. Dat moest eruit, ik kon het niet tegenhouden. Ik denk ook niet dat dat gezond is. Schaam je er niet voor, al die emoties, ook de negatieve, die horen bij het leven. Het leven bestaat eenmaal niet alleen uit goede en mooie dingen, het is relatief, die mooie dingen zijn juist mooi omdat er ook slechte dingen bestaan. Accepteer ook de negatieve, slechte gevoelens in je, negeer ze niet, ze zijn ook een deel van jou. Na verloop van tijd slijt dat allemaal, zullen de golven wel terugkomen, maar niet meer zo hoog en heftig.
Je hoeft totaal geen toneelstuk te spelen, wees jezelf, wees dichtbij je hart en ziel, leef zoals je wilt leven, dan zit je het dichts bij geluk. Ook al betekent het dat je soms je negatieve kant moet laten zien, so what? Zet je masker af, het lucht op.

Veel sterkte en succes!

Mr Bean

Zo, ik ben gisteravond lekker vroeg naar bed gegaan, was zo moe dat ik binnen een paar minuten vertrokken was. Hadden/hebben jullie dat ook, dat je zo moe blijft? Ik eet best gezond, heb m'n beweging en m'n afleiding, maar ik sta gebroken op, en blijf moe!

Nu heb ik het geluk dat het op mijn werk wegens de vakantie erg rustig is, zodat ik op mijn gemak jullie reacties eens na kan lezen en het op me in kan laten werken.

Van 2 fases van ldvd heb ik geen last meer: ontkenning en hoop, die ontkenning heeft bij mij maar een paar uur geduurd en hoop heb ik vanaf het begin niet meer gehad. Na die ontkenning zag ik in dat ik mezelf voor de gek hield. De relatie was al jaren slecht, en ik denk dat als we nog een paar jaar hadden doorgemodderd, ik zonder dollen in het Delta (een inrichting) gezeten had. Dus dat de relatie over is, is alleen maar goed voor me, en ik ben hem zelfs dankbaar voor het feit dat hij het heeft uitgemaakt. Ik was ondertussen zo zwak, klein, minderwaardig en ga zo maar door dat ik niet eens het lef had om het uit te maken. Vroeger begreep ik nooit dat vrouwen bij hun partner bleven die hen mishandelden. Nu snap ik dat wel, ik ben niet fysiek mishandeld, maar geestelijk. En toch bleef ik bij hem. Deels ben ik dus ook boos op mezelf dat ik me zo heb laten behandelen.
Ik wil mijn boosheid graag uiten, en heb dat richting mijn ex totaal niet kunnen doen. Door een beetje bijzondere situatie, die ik hier niet helemaal wil beschrijven omdat hij me hierin zou kunnen herkennen, en dat wil ik niet. Laten we het er op houden dat ik mijn minderwaardige positie, nadat hij het had uitgemaakt, moest blijven 'spelen' omdat er bepaalde dingen op het spel stonden, dit heb ik zo'n twee maanden moeten volhouden. Daarna, toen die dingen geregeld waren sneed hij me in één keer af, nou eigenlijk had hij dat al gedaan vijf minuten nadat hij het uitmaakte. Jelle, zoals ik in mijn pm al aan jou schreef: hij had het uitgemaakt dus hoefde niet meer met me te praten. Punt. Toen ik naar mijn huidige huisje ging verhuizen was hij voor zijn werk in het buitenland. We hadden afgesproken dat als hij thuis zou komen we een laatste ronde door het huis zouden maken (om te checken of ik niets had gesloopt!!) en ik zou dan de sleutel inleveren. Dat ging mooi niet door, hij wilde naar mij toekomen. Ik legde hem uit dat ik dit niet wilde omdat ik in mijn oude huis wilde afsluiten, zoals we hadden afgesproken. Meneer besloot hier niet aan mee te werken en zei me dat ik dan de sleutel maar door de brievenbus kon gooien. AUW! Dus, zoals het altijd in de relatie ging, hij bepaalde wat er gebeurde.
Natuurlijk kan ik er nu voor kiezen om alsnog mijn boosheid richting hem te uiten. Maar ik ken hem, ik weet dat hij alles weer bij mij neerlegt, zoals altijd het geval is geweest. Het is een narcist, er is niet doorheen te komen, wat hij zegt is waar, en niet anders. Dus die boosheid die ik heb blijft borrelen, ik kan het niet kwijt. Ook heb ik niets meer van mijn schoonfamilie gehoord, na acht jaar! Ik was hun vierde kind zeiden ze altijd. Zit ik er op te wachten, op contact? Nee, absoluut niet, maar het is onwijs hard om van de een op de andere dag als oud vuil aan de kant te worden geschopt.

Jelle, inderdaad zou ik het af en toe wel eens uit willen brullen!!! Maar het lukt me niet! Als ik alleen in de auto zit probeer ik het wel eens, maar het lukt me niet, het lijkt wel of er een slot op zit. Gisteravond had ik een gesprek met mijn vader, dat me weer een nieuw inzicht gaf. Hij zei dat mijn trots me ook in de weg zit, dat heb ik van hem geërfd. Eigenlijk ben ik misschien wel te trots om al mijn verdriet en boosheid te laten zien. Dit gesprek moet ik ook nog een beetje laten bezinken, misschien wordt het dan ook wat helderder, waar dat vandaan komt en zo, en wat ik er mee moet. Ik voel me inderdaad wel in mijn eer aangetast. Heb vanaf jongs af aan hard geknokt voor mezelf, alles goed op een rijtje, was vroeg zelfstandig. Onder het mom van liefde heb ik mezelf altijd weggecijferd voor mijn ex. Hij trok bij me in, ging een avondstudie doen, deed zijn hobby's en ik kwam altijd om de tweede of soms zelfs derde plek. Hoe ik ook mijn best deed om hem duidelijk te maken dat ik ook bestond, hij veranderde niet. Uiteindelijk zit hij in een groot koophuis, met een dik salaris en een dikke auto onder zijn kont, en helemaal gelukkig met zijn nieuwe 'meissie'. Geef ik om geld? Nope, absoluut niet, maar het contrast doet zeer. Ik moet mezelf weer helemaal opbouwen, en dat kost tijd. Ook ben ik boos om het feit dat ik misschien door hem kinderloos blijf. Natuurlijk, ik heb nog wel tijd, ben 32, maar ik heb zo'n deuk opgelopen dat ik betwijfel of ik ooit nog in een relatie stap.

Mr bean, ik doe heel erg hard mijn best om dicht bij mezelf te blijven, maar als je eigenlijk niet meer weet wie je nou eigenlijk bent, is dat erg moeilijk. En dicht bij mezelf blijven is niet altijd handig, ik geef teveel, en neem veeeeel te weinig. En dan ga je meerdere malen op je plaat waardoor je rugzak soms overloopt.

Jelle, ik ben inderdaad heel erg blij met het feit dat ik werk heb, en m'n activiteiten ernaast. Als ik die niet zou hebben denk ik niet dat het zo goed met me zou gaan.
Want, op zich gaat het best goed hoor. Ik ga gewoon naar m'n werk (ben 2 dagen thuisgebleven toen hij het heeft uitgemaakt, denk als overlevingsmechanisme hoor), doe leuke dingen, zie ook echt wel veel lichtpuntjes, maar af en toe dat verzuipen he, die woede en het moeten accepteren dat je ALLEEN bent.

Nou, pfff, twas een hele lap, en kan nog wel uren zo doorgaan, maar moet echt ff werken nu!

Jullie ook sterkte, hoop dat ik binnenkort ook wat anderen kan steunen!

Doubts77

Hi Doubts,

Boosheid, haat en wrok zijn verschillende dingen. Boos is iedereen regelmatig. Dat is een vergrote vorm van irritatie. Je bent dan boos om hoe iemand handelt, je kan diegene wel flink de achterste van je tong laten zien, maar je zet je er makkelijk overheen. Wrok is wanneer je iemand echt pijn wil doen uit een gevoel dat je iets aangedaan is. Haat kennen maar weinig mensen. Mensen die in staat zijn iemand te vermoorden of het leven kapot te maken kunnen dat uit haat doen.

Wrok en haat zijn wel heel erg. Ik heb zelf tot mijn 18e op een christelijke school gezeten, en ik ben van mening dat wrok en haat niet kan volgens het geloof, omdat dat het houden van je naaste in de weg zit. Maar je kunt wel boos zijn op iemand terwijl je tegelijkertijd nog om diegene geeft (als mens, als naaste).

Jelle

Hoi Doubts,

je had het in een eerder blog ook over een burn-out? want daar past dit ook heel erg bij. En burn-out trekt zich weinig aan van rationalisaties en geloof. tenminste, voor mij betekende de burn-out het niet meer in staat zijn me aan opgelegde regels te houden waar ik instinctief niet achter stond.

dus manisch depressief, of nog een beetje aan het nabranden? kan het natuurlijk niet voor jou beoordelen, maar wie weet heb je ook iets aan deze suggestie. Hoe dan ook, vecht niet teveel tegen jezelf, want daar wordt het vast enkel erger van. Je hebt al die gevoelens niet voor niets, geef ze ruimte en lucht.

Sterkte!

L

Hey allemaal, kan vandaag niet reageren, heb het enorm druk en wil echt op mn gemak op jullie reacties reageren. Tzit allemaal in mn koppie, morgen heb ik er fijn de tijd voor. Dus niet dat jullie denken dat ik er niet mee bezig ben !! Groeten, doubts77