Vanochtend een zeer emotionele gesprek gehad, ze was gisternacht laat aangekomen, wilde haar mijn gevoelens kwijt, wilde haar begrijpen, er was nog zoveel onuitgesproken, voordat ze weer naar die ander gaat. Ik heb een slecht geheugen, kan soms slecht luisteren, en kan moeilijk accepteren, maar ze vertelde vanochtend nog eens dat ze op dit moment niet meer aan ons huwelijk wil werken, voor die ander gaat, dat ze nu leeft bij de dag, nog geen toekomstplannen met die ander heeft. Zo is de situatie nu. Ik zag namelijk al dat die 2 gewoon verder gaan zonder met mij goed af te sluiten en goed te praten. Nu uiteindelijk voluit gesproken, haar flink de waarheid verteld, dat ik maar niet kan geloven dat ze dit doet, op haar geweten proberen in te spelen, we werden allebei heel emotioneel door, zij helemaal overstuur. Voor het eerst heb ik haar mijn gevoelens echt kunnen uiten, mijn boosheid kunnen uiten bij haar zonder bang te zijn dat ze boos wordt. De opgekropte gevoelens bij haar gedumpt, heeft me enorm opgelucht. Maar ook een aantal dingen zijn voor mij duidelijker, ze weet het op dit moment nog niet, maar voorlopig kiest ze voor hem. Ik moet geen valse hoop hebben, de harde waarheid die ik eerst niet wilde horen of geloven, maar ze heeft dit al eerder verteld. Voor het eerst is dat tot me doorgedrongen, ik heb haar ook van mijn angst kunnen vertellen dat ik bang ben haar te verliezen niet alleen als geliefde, maar ook als vriendin en familie, ik had zulke dramatische denkbeelden bij een scheiding dat de pijn nog onverdraaglijker is geworden. Maar dat is nooit haar intentie geweest, ze blijft familie, alles blijft zoals het is, behalve haar liefde voor mij, is anders geworden. Ik begreep dat niet, vooral omdat ze een tijdje koelbloedig tegen mee deed. Ik heb verteld dat ik daardoor extra moeite mee heb, dat ik het gevoel heb haar ook nog als vriendin/familie/moeder van mijn kinderen moet verliezen. Maar ze deed koelbloedig omdat ze me geen valse hoop wilde geven. Ik ben blij dat dit uitgesproken is, dat ze toch niet dat monster is zoals ik haar heb voorgesteld, maar veel op misverstand is berust. Maar 1 ding is wel duidelijk, ze kiest voor die ander, dat is niet koosjer van haar, dat is wel duidelijk, daar heeft ze ook moeite mee, heeft ze uiteindelijk met tranen me verteld, ik wilde gewoon bevestiging dat ik wel iets voor haar heb betekend als haar geliefde. Wat ik eerst ook niet begreep dat ze nog steeds van me kan houden, ik wilde dat niet geloven. Maar langzamerhand na de ruzie is het kwartje gevallen, ze houdt nog steeds van me als ex geliefde, als vader van onze kinderen, als familie, als vriend, maar niet meer als geliefde. Voor het eerst heb ik het gevoel dat ik dit goed voor me kan afsluiten, geen valse hoop of twijfels meer heb. Voor de rest blijft al onze familie en vrienden nog hetzelfde, ik word niet buitengesloten, ze doet niet meer koelbloedig tegen me, ik hoef niet in 1 keer alle banden door te snijden, want dat beeld had ik voor ogen. Nee, nadat de sfeer wat bedaard is hebben we duidelijk onze wensen, behoeften, angsten nog uitgesproken die voor nu gelden:
- we kunnen nog steeds met elkaar omgaan als vrienden, ik wil naast een geliefde niet nog eens een vriendin en/of familie verliezen
- is zowel goed voor mij als voor de kinderen, dat we nog respect tonen voor elkaar, en nog steeds van elkaar kunnen houden, alleen niet meer als geliefden
- dat ik meer tijd nodig heb voor mezelf om eerst order op zaken te stellen, zowel voor mijn zaak als de rest
- dat we met elkaar kunnen blijven omgaan, ik wil naast haar ook niet mijn kinderen, familie en gezamenlijke vrienden verliezen, dat ik die basis nog enorm nodig heb
- dat ik voorlopig in de buurt blijf, eerst nog in onze huis, daarna als we gaan scheiden wil ik niet te ver wonen van haar, de kinderen en familie, dat we nog familie kunnen blijven
- dat ruzie het laatste is wat ik wil, is slecht voor ons allemaal, dat ik daar ook niet mee kan leven
- dat ik zo emotioneel was omdat ik nog veel niet heb uitgesproken, we hadden de tijd niet echt genomen, of ik durfde veel niet te zeggen.

Nu we heel veel hebben gepraat en ik haar en mezelf beter begrijp kan ik echt beginnen met verwerken. En dat ik het dramatische beeld dat ik haar, de kinderen en de rest in 1 keer verlies niet klopt, het is natuurlijk al pijnlijk genoeg dat ik haar als geliefde verlies, maar het beeld van verlies van alles in 1 keer was onverdraaglijk.

Ik ben zo blij en opgelucht, ook na al jullie steun en adviezen, dat ik mezelf nu veel beter begrijp, dat ik de pijn durfde te beleven, dat ik nu op een rijtje heb wat ik zelf wil en waar ik zo in paniek door raakte. Ik was in de veronderstelling dat ik alles in 1 keer ga verliezen, maar ik kan nog steeds mee leven dat ik niet in 1 klap zonder familie en vrienden zit, dat ik nog van haar kan houden als de moeder van mijn kinderen en als een vriendin. We hebben samen al zoveel meegemaakt. Ze beaamt dat ook, heeft me dit al eerder verteld, maar ik kon haar niet horen door de angst, paniek en emoties.

We hebben nu rustig alles kunnen uitpraten, kunnen voorlopig respect voor elkaar opbrengen, de liefde is er nog, alleen niet meer als geliefden. Dat begreep ik eerst niet, of wilde niet begrijpen, had nog zoveel pijn, twijfels en ongeloof. En dat we een tijdje mee wachten totdat ik mijn zaak op orde heb, dan zien we wel verder, hoe we dan verder gaan beslissen over ons huwelijk, we weten allebei op dit moment niet. Ze is daar altijd eerlijk in geweest, maar ik wilde en kon het niet horen, maar nu berust ik in haar keuze en kan haar nog steeds respecteren en van haar houden als de moeder van mijn kinderen en mijn maatje.
Ik voel me enorm opgelucht, ik begrijp haar nu veel beter (voor het eerst?) en zij mij, alle misverstanden uit de wereld geholpen, we kunnen allebei verder en ik voel nu voor het eerst dat ik ook van haar kan houden zonder verwachtingen van haar als geliefde en haar als geliefde kan loslaten. Ik voel na een ellendige diepe dal weer hoop op een betere toekomst, hoe het met het huwelijk ook mag verlopen. Ik kan het huwelijk meer loslaten, niet meer krampachtig haar vast houden, maar toch van haar houden. Klinkt raar, maar ik kan weer liefhebben, de zon schijnt weer, de toekomst ziet er weer zonnig uit, ondanks het verlies van een geliefde en kapotte huwelijk, maar misschien hebben we veel meer respect voor elkaar dan eerst?

Ik zie een nieuwe fase ingaan in onze relatie, los van het huwelijk, ik kan haar voor het eerst loslaten. Ik kan dan beginnen met rouwen, had ik al voor een groot deel gedaan, had dramatische beelden erbij, dat ik haar en de kinderen nooit meer op dezelfde manier kan zien. Dus relatief gezien valt de schade wel mee, ik had ook enorm veel pijn dat ik haar haatte, kon dat niet vereenzelvigen met haar lieve, warme en sociale karakter, wil het niet goedpraten, ze heeft mij nog steeds veel pijn bezorgd, maar ik kan het nu beter een plek geven. En heb geen twijfels meer, ze is duidelijk geweest, en heeft met tranen min of meer het gesprek goed afgesloten.

Yes, zo kan het ook, zoveel van elkaar houden dat we nog steeds elkaar in onze waarde laten, nog steeds van elkaar kunnen houden, maar dan op een andere manier, niet meer als geliefden, maar ondanks dat zijn we nu allebei gelukkig en kunnen verder met ons leven.

Enige wat mij nog wat zorgen baart is hoe en wanneer we dit tegen de kinderen gaan vertellen. De situatie is wat onstabiel om al definitief te scheiden, we denken daar allebei nog niet aan. Maar de kinderen vertellen over haar nieuwe liefde wil ik ook nog niet, daarvoor is haar relatie met die ander nog te prematuur. We hebben voorlopig besloten dat we het een paar maanden zo laten, haar relatie nog geheim, pas als we definitief een beslissing hebben genomen en alles veel duidelijker is geworden wil ik pas de kinderen op de hoogte stellen. Wat zeker pijn gaat doen, maar ze hebben recht op de waarheid, maar ze hebben ook recht op stabiliteit, dus voorlopig afwachten.

Voorlopig ga ik mij richten op de kinderen en mijn bedrijf, voorlopig moet ik het verlies van mijn geliefde een plek geven, maar ik zie de toekomst met veel kansen, voor mij, voor de kinderen, mijn familie en vrienden. En voorlopig heb ik nog geen behoefte aan een nieuwe relatie, maar ik denk dat ik over een tijdje daar wel rijp voor ben, als alles in een rustiger vaarwater is beland, dus wie weet, want tenslotte heb ik moeite met alleen zijn, en heb uiteindelijk behoefte aan een soulmate.

Hugo, vooral jouw tip over tweelingzielen heeft mij veel rust bezorgd, de site bezocht waar veel wordt uitgelegd over liefde en tweelingzielen, heeft mijn ogen geopend, mij veel duidelijk gemaakt wat echte Liefde is. Heeft mij veel veel geholpen om met mijn vrouw een openhartig gesprek aan te gaan, heeft bij mij enorme angst en paniekgevoel weg kunnen nemen. En dat ik nu meer aan mezelf kan werken, dat is nu zeker.

Thanks allen, voor al jullie steun, adviezen en tijd. Zonder deze site was ik denk ik allang onderdoor gegaan, gek geworden, in paniek misschien domme dingen gedaan? Ik had nooit geweten dat ik dit zo snel zou gaan, mijn gevoelens en gedachten in een stroomversnelling, de situatie is nu niet ideaal, maar het leven biedt weer perspectieven.

Nooit gedacht dat het ook zo kon, in hart gescheiden maar toch nog verder van elkaar kunnen houden op een andere manier, maar dan allebei verder met een andere partner, zonder veel ruzie en doemscenario's, hoogstens met veel misverstanden, pijn, emoties, tranen en woorden elkaar uiteindelijk toch los kunnen laten met nog genoeg respect voor elkaar.

Wordt uiteraard nog vervolgd.