Beste allemaal,

3 Maanden geleden zijn we uit elkaar gegaan. Ze twijfelde over onze relatie en heeft na twee weken twijfel toch gekozen voor een leven zonder mij na 10 jaar relatie. Ze is tot over haar oren verliefd op de collega met wie ze nu samen is. Ons huis, dat we samen gekocht hebben, gaat zij overnemen.

De financiering heeft ze zo goed als rond en gisteren hadden we afgesproken om mijn verhuizing en de verdeling van de inboedel te regelen. We hebben elkaar in de afgelopen 3 maanden twee keer gezien. De afgelopen periode is voor mij een hel geweest; aangetast in mijn eer, verlaten, vernederd en zo'n godsgruwelijk alleen gevoel. Ik houd helaas nog steeds van haar.

Toch had ik het gevoel dat ik steeds meer aan de situatie begon te wennen. Het is niet anders en ik had me enigszins erbij neer gelegd. Het gesprek van gisteren verliep dan ook in eerste instantie kalm. Na de zakelijke afhandelingen vroeg ze ineens naar mijn situatie. Mijn situatie is dat ik, door allerlei gebeurtenissen in de periode dat we nog samen waren, kamp met een depressie die zijn dieptepunt (of hoogtepunt) bereikte na de breuk en waar ik toen ook direct hulp voor ben gaan zoeken (op aanraden van mijn vader een afspraak bij de dokter gemaakt). Ik heb haar verteld dat het goed ging en dat ik eindelijk over alles wat ik weggestopt had heb kunnen praten. sommige zaken dateerden van 3 jaar geleden, dus we spreken over een hele tijd dat ik me ontzettend ka-u-tee gevoeld heb. Dat deze periode voor haar ook niet gemakkelijk is geweest begrijp ik en dat heeft ze me nogmaals in geuren en kleuren verteld. Ik kreeg allemaal verwijten. Ze vroeg of ik haar ook iets kwalijk nam. Ik heb toen geantwoord dat een goed gesprek misschien wel op zijn plaats was geweest. Ook verbaast het me, als ik erop terug kijk, dat ze niet zag dat ik jaren een vrolijke, spontane, ondernemende jongen was die langzaamaan in een wrak veranderde. Haar antwoord waren wederom verwijten. Ik heb haar klein gemaakt, we ondernamen niets meer, ik deed alleen aardig als andere mensen erbij waren etc.

Voor ons beiden was de situatie niet prettig. Als ik had geweten wat er aan de hand was, was ik direct hulp gaan zoeken. Dit was immers ook niet wat ik wilde. Ik heb haar verteld dat ik altijd zielsveel van haar ben blijven houden en dat zij de enige persoon was die ik 100% vertrouwde. Mijn driftbuien (iets waar ik eerder nooit last van had) waren een schreeuw om hulp, maar hulp kwam maar niet. Mijn ex werd emotioneel tijdens ons gesprek. Volgens haar heeft ze geprobeerd om te praten, maar als ik dan vraag hoe krijg ik geen antwoord. Zij is een erg gesloten persoon en naar eigen zeggen bot (ze werkt in een mannenwereld).

Na ons gesprek bleef ik vertwijfeld achter. Meer dan voorheen voelde ik het verlangen om haar weer bij me te hebben. Een goed gesprek als dit had ons van de problemen kunnen verlossen. Iets in mij verteld me dat zij dat ook zo voelt. Alleen ben ik bang dat dit vermoeden niet juist is. Ze is immers zo verliefd op haar nieuwe vriend, maar van de andere kant heeft ze wel twee weken over ons getwijfeld. Ik ben radeloos en voel me weer verloren. Ik heb erover gedacht om haar een e-mail te sturen, zodat ik duidelijkheid krijg. Maar ik heb inmiddels zo veel verwijten gekregen dat ik klaar ben met de softe opstelling. Zij heeft mij besodemieterd met een collega en toch heb ik medelijden met haar en zou ik nu nog voor haar door het vuur gaan. Wat moet ik doen om duidelijkheid te krijgen en me toch sterk op te stellen?

Gum