Ik ben gewoon bang dat ik ga huilen. Als ik hem zie en hij is aardig en lacht naar me, dan ga ik huilen. Als ik alleen maar aan die mogelijkheid denk, ga ik al huilen. Shit, dan schaam ik me. Had ik die afspraak maar niet gemaakt. Maar ik wil hier doorheen, ik kan toch niet weg blijven lopen. Het is al een jaar geleden. Het moet nu maar eens klaar zijn. Ik neem wel zakdoekjes mee. Ik ben bang dat als ik ga huilen, hij zich weer terugtrekt en dan begint al het moeilijke gedoe weer. Terwijl ik juist zo graag weer vrij met hem om zou willen gaan, zoals vroeger.

O nee, net belde hij op dat hij wat eerder komt. Dus over een paar uur zie ik hem. Ik ben zo verschrikkelijk zenuwachtig, mijn darmen zijn van de kook en hoe ik in godsnaam rustig moet blijven, ik weet het niet. Het is toch anders, zijn stem horen voor werk of voor een afspraak met zijn tweeen. Goede genade, wat ben ik zenuwachtig. Ik weet straks waarschijnlijk geen woord uit te brengen. Zo zal het wel gaan: dat ik daar zit met een hoofd als een boei, buikpijn en geen stom woord kan zeggen. Tja, dat zou echt wat voor mij zijn. Volslagen verknalde avond. Ooooh ik moet rustig blijven. Duimen jul

Toen het uit was had ik mezelf voorgenomen hem te vergeten en verder te gaan met mijn leven....Mar zoals jullie weten uit vorige dagboekberichten lukt dat niet zo goed.
Ben namelijk vorige week tot de absolute conclusie gekomen dat ik hem graag zie en hem mis!Hem terugwillen? Daar ben ik nog niet zeker van....Ik heb bewust een tijdje niet op deze site geschreven om te zien of ik ook zonder kon en het antwoord is NEEN....Ik kan nog vertellen erover als ik wil tegen vrienden en ze mogen nog zoveel goede raad geven..Ze weten niet hoe het is...ik heb de raad van jullie ook nodig!!!
Ik heb dus zojuist weer dikke ruzie met hem gehad!Ik heb bepaalde dings gezegd die allang op mijn maag lagen...ik heb natuurlijk niet alles verteld. Ik vind hem een heel ongevoelig persoon geworden, hij weet het van da ik hem mis en hij zegt er gewoon nix van, ik kan daar zo onzeker van worden!!!!!!Zei gij er maar iets van, maakt niet uit wat...ik heb toch recht te weten hoe hij ertegen over staat!! Of was het voor hem allemaal maar een spelletje toen op vakantie met de vrienden??? Was ik voor hem toen niet meer dan een speeltje?Betekende het voor hem echt niets????? Na de ruzie heb ik alle hoop verloren...

Ik heb 2 weken geen contact gehad. Toen een brief geschreven over wat er van mij kant fout was en dat ik er aan werk, voor mezelf. En gepost. Week later gebeld, en......... Te laat, ze gaat met een ander om (1 deur verder, lekker makkelijk) en het klikte. En dat na enkele weken. Ok, zoek het dan maar uit. Ik probeer niet te denken aan het feit dat ze nu dingen doet met die ander ipv met mij. Ze zei wel dat wat er in de brief stond klopte, dus weet ik dat ik mezelf redelijk kan begrijpen en aan die bepaalde slechte eigenschappen kan werken. Maar zij zegt niets over wat er van haar kant niet goed was.

Ik wist niet dat het feit dat ik hem weer ga zien zoveel bij me op zou roepen. Hoe boos ik ben geweest, met name. Omdat hij niet helemaal voor me ging. En hoe ontzettend verdrietig, omdat ik moest leven zonder hem. Hoe verraden en verloochend ik me heb gevoeld. Ik begrijp niet hoe het kan dat ik daar door heen ben gekomen. Ik was laaiend. Ik vraag me af of anderen dat niet aan me gezien hebben, want ik realiseer me nu hoe kwaad ik was. Ik heb al twee keer gedacht om het misschien af te zeggen. Maar ik wil niet slap zijn en hier doorheen. Ik wil het ook niet over mijn boosheid hebben, die was immers mooi weggezakt. Ik wil een leuke avond met hem, waar we met plezier op terug kunnen kijken. En dan, tja, wie weet zie ik hem deze ene keer en daarna nooit meer. Dat is mijn gevoel nu een beetje, want opeens krijg ik helemaal geen mails meer van hem als ik hem voor werk even nodig heb. Dus ik vraag me af of hij niet met iets vergelijkbaars zit en vreselijk opziet tegen ons weerzien.

heyhey

Was vandaag in de buurt van het werk van mijn ex-schoonmoeder. Ben even binnengesprongen om goeiendag te zeggen. Zo emotioneel moment, amai, ik zat te wachten en toen ze me zag, zag ik in haar ogen daze zo blij was maar tevens knapte er iets in haar, van mij was dit net hetzelfde... . We vertelden over vanalles tot opeens over de relatie van ik en mijn ex. Ze vroeg me of ik wist van het nieuwe meisje, dat ze me zo miste, heel de familie mist me zo. Ze vertelde me dat ze voelde dat het dat nie was tussen Nele en X. Maar ik zei: kan groeien, zal zien met tijd, zolang hij gelukkig is.

Lange tijd praatten we over hoe ik nu was en dat mijn ex thuis soms zei van, waarom deed ze dit nie toen we nog samen waren, waarom...?