Ik heb hem een sms gestuurd dat ik zijn mail had gekregen, dat ik nadenk en dat ik hem terug zal mailen. En ik ga maar eens rustig denken, en misschien schrijf ik hem een brief want dit geharrewar, ik vind niet dat dit kan. Maar ik moet beter op een rijtje krijgen hoe het dan wel moet. Dat weet ik nog niet goed. Bedankt voor jullie steun, dat helpt om bij te komen van de schrik.

Wat is dit een moeilijke dag die zondag.
Slecht slapen. Vroeg uit bed.
Niet samen wakker worden. Niet samen vrijen. Niet samen broodjes bakken. Niet samen ontbijten. Niet samen plannen maken voor de dag.
Een uitzichtloze dag. Wachten op maandag.

Het is defenitief gedaan en hij heeft al een ander. Morgen kan ik alles gaan halen want naar het schijnt zou zijn moeder alles al hebben klaar gezet. Men woede is op dit moment wat gezakt maar echt tevreden ben ik nog steeds niet. Ik heb nog eens gevraagd of hij het zeker geen tweede kans wou geven en (zoals ik vermoedde) wil hij het niet want we zouden dan veel te hard op elkaars fouten zitten te kijken en dat zou toch mis lopen. Langs de ene kant ja hij heeft gelijk maar langs de andere als je niet probeerd dan weet je het ook niet en je zou dan normaal gezien aan je fouten werken. maar ja een mens verandert niet zomaar. Hij zei ook als we misschien een paar jaar later zijn dan weet je nooit maar dat vind ik dus een klassiek antwoord.

Hallo, ik ben nieuw hier en ik heb het een en ander rondgelezen en ik dacht dat ik hier wel op mijn plaats zou zijn met mijn verhaal.

Ik zal proberen van voren af aan te beginnen en zo duidelijk mogelijk te zijn. Mochten er naderhand nog vragen dringen zal ik ze met alle liefde beantwoorden.

Ik was 15 jaar oud toen ik mijn man leerde kennen.
We kwamen allebei uit een moeilijke thuissituatie en waren blij dat we bij elkaar terecht konden.
We deelden lief en leed met elkaar, we waren echte zielemaatjes.
Zo voelden wij dat echt.
Een jaar daarna raakte ik per on geluk zwanger maar we besloten ervoor te gaan.

Heb een hele slechte nacht achter de rug, dus daarom maar even wat schrijven, miscchien helpt het met wat steun van jullie!
Ik moet weer zoveel aan mijn ex denken dat het weer drama is met de gevoelens, huilen en de halve nacht wakker gelegen. Mis haar zoveel.....vreselijk gewoon.
Ben zo moe als een hond! Verdorie, wanneer houd het nare gevoel eens op?
En het vreemde is.......op werkdagen gaat het redelijk maar de weekenden zijn vreselijk!
Hebben jullie dat ook?
Leuke dingen gaan doen kan wel, maar kan er geen plezier aan beleven en thuis komen de muren op me af. Kortom, kan geen kant op.

Het is nu alweer bijna een paar weken geleden dat ik hem gezien heb en gesproken heb. Zoals ik al eerder heb geschreven staan er op dit moment heel wat nieuwe dingen op mij te wachten. Afgelopen maandag heb ik te horen gekregen dat ik ben aangenomen voor de baan waarvoor ik gesolliciteerd heb en kan in januari beginnen . Nu ben ik me aan het concentreren op mijn scriptie, want die moet natuurlijk af, en ben ik hard op zoek naar een nieuw appartement. Ja, ik ben echt verder aan het gaan. Soms betrap ik mezelf erop dat er bijna een hele dag voorbij gaat dat ik niet aan hem denk.
En nu....nu zoekt hij dus weer contact. Niet opdringerig ofzo maar hij smst me geregeld en mailt me. Vraagt dan hoe het met me gaat en wenst me veel succes bij de dingen die ik doe. Vertelt ook dat hij heel trots op me is dat ik ben aangenomen enzo. Maar wat wil hij nou van me? De eerste smsjes/mailtjes heb ik niet beantwoord of heel kort beantwoord. Maar hij blijft contact zoeken. Wel ben ik erachter dat hij nu echt niet meer samen is met haar en dat ze echt alleen maar vrienden zijn en ook zo op vakantie zijn gegaan. Maar het grappige is, ik denk niet meer dat ik met hem verder wil. Ik weet niet of dat komt omdat ik er echt overheen ben of omdat ik bang ben om weer gekwetst te worden. Ook omdat hij heel onduidelijk is en altijd tegenstrijdige gebaren geeft. Ik heb voor mezelf bedacht dat ik er niets mee ga doen. Hij moet maar doen wat hij niet laten kan en als ik zin heb reageer ik op wat hij zegt. Maar het zal MIJN keus zijn en NIET meer die van hem. Bevrijdend is dit gevoel.....

Ik kreeg een mail van hem waarin hij schreef dat hij me niet meer wil zien. Ik schrok er van omdat ik onze afspraak vorige week als zo positief had ervaren en nu begin ik te beseffen dat hij er misschien veel meer moeite mee had dan ik dacht. Ik had gehoopt dat we een soort vriendschap konden houden. Dat kan dus niet. Ik zal hem dus moeten mijden, en dat is heel moeilijk want ik zie hem voor mijn werk geregeld. God wat een ellende, wat moet ik nu doen? Ik ben verschrikt gaan huilen toen ik het las en blijf steeds huilen nu. Ik dacht dat als we elkaar af en toe konden zien, dat een oplossing zou zijn. Wat je dwars zit kan je bespreken en het is ook wel leuk elkaar te zien, op het werk kan je dan normaal tegen elkaar doen. Maar hij wil dat dus niet. Hij denkt dat dat niet goed gaat. Misschien heeft hij wel gelijk, want het was mij zonneklaar dat ik in elk geval gewoon nog van hem hou. En nu vraag ik me af of hij dat niet ook heeft.