Een jaar geleden een man ontmoet. Meteen helemaal goed: hij SMS-te me dagelijks dat hij me wilde zien, we konden met elkaar lachen, vonden elkaar vreselijk aantrekkelijk, etc.
Hij wist niet hoe vaak hij me moest vragen om elkaar te zien. ZOveel, dat ik zelfs even dacht: Tjee...maar ik ging hem daardoor ook wel leuker vinden omdat ik mijn hart openstelde en dacht: het is wederzijds, hij is de man met wie ik 100 wil worden.

Na 2 weken echter als donderslag bij heldere hemel: "Ik ben niet verliefd". Ik was helemaal van de kaart,huilde maar zei: OK, nou, dat was het dan. Maar daar wilde hij niets van weten. Hij wilde me gewoon blijven zien. En, verliefd als ik inmiddels was, wilde ik dat natuurlijk ook. En dat gebeurde. Maar, hij bleef steeds aangeven dat ik niet de vrouw van zijn dromen was, dat hij niet verliefd was, etc. Hij begon me ook steeds meer de grond in te boren. Niks wat ik deed was goed, ik was maar een nul, hij deed precies wat hij wilde als ik er was en hij kwam nooit meer naar mij toe. Ook liet hij altijd in gezelschap weten dat ik absoluut zijn vriendin niet was, maar gewoon "EEN vriendin".

Wat is iedereen toch lief voor je hier...dat helpt in ieder geval zeker.
Ik weet ook wel dat het helemaal weer goed gaat komen met mij, maar zie dat nu even niet in. Op zich ging best goed vandaag, maar zat net een uur lang alleen in de trein....aaargh te veel tijd om te piekeren...ga nu maar slapen denk ik. Morgen te vroeg op om te werken, maar ja das wel weer afleiding

Het lucht op om hier mijn verhaal te doen, maar stiekem gaat het gevoel niet weg. Het gevoel dat ik hem kwijt ben. Ik was nog lang niet klaar met hem. Ook al ging het de laatst tijd niet goed. Ik wil nog zoveel van hem weten en met hem delen....en hij is zomaar ineens verdwenen uit mijn leven. Het liefst zou ik hem bellen, opzoeken enzo. Ik wil zo graag een knuffel van hem...maar het kan niet, dat weet ik.

Ik mag het mezelf niet afvragen, dat weet ik. Met deze vraag kom je toch niet verder, het is nu eenmaal zo en ik moet er maar over heen zien te komen. Maar hoe....

Afgelopen week was het ineens over. Nou ja ineens, het liep niet lekker de laatste weken. En we wisten allebei dat het zo niet langer kon. We werden er allebei ongelukkig van. Ik heb zelf een paar weken geleden er ook over gedacht om het uit te maken, maar ik kon het niet, ik hield nog te vele van hem. En ik hoopte dat er snel een moment zou komen, waarop we konden praten en we het allemaal op zouden lossen. Maar helaas, ik heb gehoopt tot het moment dat ie de deur uit liep dat het goed kwam, maar er leek geen andere oplossing dan deze.

Waarom voel ik mij zo rot? Het is al drie maand gedaan met mijn ex, en ik mis hem! Van jongen A heb ik niks meer gehoord ik doe geen moeite meer als hij mij echt graag ziet doet hij wel de moeite hoop ik. Ik voel me zo eenzaam, ik heb mijn vrienden wel om mij en ik ga uit maar toch. Zou zo nog is graag een avondje rustig thuis zitte met mijn vriendje. Lachen om en met elkaar...pfff voel me echt rot...maar ik zal niet de enigste zijn zekers? Das raar dat het zo kan omslagen want ik dacht echt dat het beter met mij ging...pppffffff

Het is nu 1.5 week uit met mijn vriend (ex). Het zat er eigenlijk al een tijdje aan te komen dat hij het uit zou maken, aangezien ik last heb van depessieve buien. Maar aangezien we 2.5 jaar wat hadden had ik niet verwacht dat hij me zo ineens in de steek zou laten. Ik woonde daar ook nog eens en moest dus meteen verhuizen. We hadden vaak ruzie. Dat weet ik nog wel, maar als ik aan de relatie terug denk, dan zie ik alleen de positieve herinneringen! Zo vervelend. Het doet zo'n pijn dat hij me niet meer wilt, terwijl hij wel van me houdt. Hij kan gewoon niet leven met mijn buien. En terecht.
Nou begon ik bijna uit de depressie te komen... en nu kan ik weer van voor af aan beginnen :s