Mijn ergste vijand is twijfel. Ondertussen ben ik erachter dat de twijfel slechts een wapen is in handen van de echte vijand: perfectionisme. Ik sta niet bekend als perfectionist en dan doe je 't misschien best wel goed als je 't stiekem wel bent: het is je zelfs gelukt om je perfectionisme te verbloemen. Kennelijk. Niet alleen voor de buitenwereld, ook voor mezelf; ik ben namelijk niet bewust een perfectionist. Sterker nog, ik weet niet eens echt zeker of ik er een ben, maar sinds ik geen vriendin meer heb maar slechts een ex, heb ik wel de indruk.

De twijfel is dus een wapen in handen van het perfectionisme, want het perfectionisme zorgde er misschien voor dat de niet heel eenvoudige relatie die we hadden (eentje met veel ups en downs ook), ondanks dat we allebei erg van elkaar hielden en gek op elkaar waren, mij voorhield dat er betere, harmonieuzere, vrolijkere en minder gecompliceerde relaties mogelijk zouden zijn dan die ik had. Dus vuurde het perfectionisme een hoop twijfel op me af en de twijfel knaagde vervolgens mijn gevoel doormidden, maakte me gek zodat - in het kort - de relatie naar de haaien ging.

Er was geen redden meer aan. Alles had ervoor gezorgd dat we in een parket zaten waar we niet meer uit konden komen. Dus heb ik het uitgemaakt. Aanvankelijk dacht ik dat de twijfel mijn gevoel wel zo had opgevroten dat dat allemaal niet zo moeilijk zou zijn en dat het dan voor opluchting zou zorgen. Want eindelijk zou ik van die twijfel bevrijd zijn.

Helaas. De twijfel vond het wel prettig in mijn kop, want hij zit er nog steeds. Door alles wat er gebeurd is, doet het gevoel, wat de twijfel dacht doorgeknaagd te hebben, nogal hard van zich spreken. Weet zelfs het verstand op z'n hand te krijgen doordat het verstand het nog niet eens allemaal zo raar vindt waar dat gevoel ineens mee komt. Dat maakt dat het gevoel kan overleven. Het gevoel en het verstand zijn nu elkaars geduchte vijanden en zijn al lang weer met elkaar in een verhit debat gewikkeld. Soms wint het verstand een discussieronde, soms het gevoel, maar hoe dan ook blijft de stand eigenlijk steeds gelijk.

Dat vindt die twijfel natuurlijk prachtig. Die staat er tussenin, in z'n handjes te klappen van vreugde, dat hij niet verslagen is door de tijdelijke alliantie van het verstand en het gevoel. Lekker doorwroeten, dan het verstand weer aanmoedigen en dan het gevoel. En de verwachte opluchting? Die is dus ver te zoeken.

Door het gevecht zijn zowel het verstand als het gevoel echter wel gegroeid. Ik ben gegroeid. Een hoop dingen die ik niet of niet meer zag, zie ik wel weer. Alles is nu veel genuanceerder dan het was. Het is alleen zo, dat dat de twijfel niet uitschakelt.

Maar nu weet ik wie dus waarschijnlijk de echte vijand is. Niet de twijfel, maar het perfectionisme. Niet het mes, maar degene die 'm gebruikte om te moorden. Ik moet de strijd maar eens aangaan met dat perfectionisme. Ik moet maar eens proberen of ik niet een andere manier kan vinden om met dingen om te gaan, die het voor mij minder gecompliceerd maken allemaal. Zelf luchtiger worden en niet meer alles wegen, afwegen en analyseren.

Of het perfectionisme dood te maken is weet ik niet, maar het moet toch op z'n minst mogelijk zijn om een schild op te zetten, waardoor het z'n dodelijke wapens niet meer zomaar op mijn verstand en gevoel kan loslaten en het verstand en gevoel op een gegeven moment weer harmonieus naast elkaar kunnen bestaan.

Maar op dit moment weet ik nog steeds niet wat ik nou eigenlijk precies wil. Mijn gevoel wil dat het 'weer goedkomt' tussen mijn ex en mij, mijn verstand zegt dat het misschien beter is om dat niet te willen.

En dan heb ik het nu alleen maar over de tweestrijd in mijn kop gehad, niet eens over alle omstandigheden waarom ik er uiteindelijk een punt achter heb gezet.