Good morning,

Hoewel ik me zelf nu ook in een bijzonder lastige situatie bevindt, wil ik toch met jullie delen dat gelukkig worden na een relatiebreuk toch echt kan. Ik spreek dan ook uit eigen ervaring. Het heeft bijna een half jaar geduurd voordat ik weer in contact kwam met mijn ex.
In dat half jaar ging het eigenlijk prima met me, het was me zowaar gelukt mijn angsten voor de toekomst opzij te zetten. Ik stelde mezelf vaak de vraag; Hoe gaat het nu eigenlijk met me? En ik betrapte mezelf erop dat ik elke keer tegen mezelf zei; Ja het gaat. Het gaat, is toch beter dan het gaat echt niet. Er waren zelfs momenten dat ik me zelfs gelukkig voelde. Weekenden dat ik alleen was deed ik leuke dingen en ik kon er voor het eerst ook weer echt van genieten. Ik was vaak te vinden in de sportschool en mensen merkten op dat 'de oude spontane ik' weer verscheen.

Als er één iemand is die nooit had (durven) geloven dat dit toch echt kon, ben ik het wel. Ik ben een levend bewijs dat je toch echt met een goed gevoel verder kan gaan met je eigen leven. Ja bij elk liedje dacht ik aan hem, ja bij dat ene restaurantje miste ik hem zo. MAAR.. ik had er enigszins vrede mee.

Ik realiseerde me dat er nog meer mensen op deze wereld zijn die om me geven. Bovendien geloof ik heilig dat de mensen die in je leven behoren te zijn, er zullen zijn.
"When people walk away from you, let them go. Your destiny is never tied to anyone who leaves you & it doesn't mean they are bad people. It just means their part in your story is over"

Ik wil gewoon zeggen dat het echt mogelijk is over deze pijn heen te komen. Mensen zijn ook niet gebouwd om alsmaar in misory te leven. Er zit overlevingsdrang in je, ookal voelt dit niet zo.

Nu ik dit opschrijf voel me weer een beetje als de persoon die ik ben geworden. Als mijn ex 'around' is, ben ik het kleine meisje dat altijd liefdesverdriet heeft.

Have a nice life ex.
I'm done trying to be in it.