Allereerst wil ik beginnen met onderstrepen, dat je jezelf mag prijzen met je sterke inzicht (“…daarnaast, ik wil hem niet meer. Iemand die zo hard kan zijn, zal dat weer doen later”). Je mag inderdaad aannemen dat wanneer iemand de keuze maakt om zonder bericht of uitleg, afstand te laten groeien in een contact (jou daarmee door de stilte in het ongewisse laat), dit toch wel een bewijs levert waar iemand toe in staat is (en juist niet).

Zelfs al zou je proberen de motieven van zijn keuzes in te gaan vullen, dan nog zul je tot de conclusie moeten komen dat er geen enkele valide reden is waarom iemand je zo in deze oorverdovende stilte laat bungelen. Niet communiceert. Zeker niet, zoals je beschreef, na jullie innige samenzijn en de investeringen die hij op zijn beurt deed. Je ‘bespreekt’ niet de mogelijkheid om samen naar New York te gaan als je geen ‘morgen’ ziet in een samenzijn—tenzij je iemand bent die makkelijk meebuigt in wat als wenselijk wordt geacht.

Aangenomen dat hij je nummer ook heeft, waren er genoeg manieren voor hem geweest om je op de hoogte te stellen. Het is niet dat we van postduif-berichten of een trom-trom boodschap afhankelijk zijn. Mail. WhatsApp. SMS. Belletje. Helemaal niets laten horen en de communicatie abrupt stopzetten, is onacceptabel. Tenzij hij aan een machine ligt op de IC. Of dood in een greppel. Maar van die scenario’s zou ik vooralsnog niet van uitgaan.

Je verhaal gaat me aan het hart omdat ik in een ver verleden ook iets soortgelijks heb meegemaakt. Een eerste date die bij ons beiden zoveel teweeg bracht, dat hij me de avond daarop weer opzocht en we tussen ons werk door een samenzijn beleefde van 6 aaneengesloten intensieve dagen. Toen we op de ochtend van de 6e dag van elkaar weggingen om te gaan werken, zei hij nog: ‘hou er maar rekening mee dat ik vanavond weer bij je wil gaan zijn.”

Hij kwam niet. Dat er ‘even’ geen contact was, zag ik niet als alarmerend. Ik paniek niet zo snel. Voor mij werkt het, om de ruimte te hebben/nemen mijn belevingen te laten bezinken, om het eigen te maken, te ‘voelen’. Maar in de stille dagen die daarop volgden, begon ik wel vraagtekens te zetten bij zijn betrokkenheid. Of het aan mij lag. Of ik iets niet had opgepikt. Op een berichtje van mij, de 3e dag, reageerde hij lauwtjes--en besloot ik niet meer te reageren.

Pas na een week nam hij weer zelf contact op. Allerlei excuses en uiteenzetting waarom hij niet eerder iets had laten horen. Enkele zelfs best begrijpelijk, hoewel geen van allen echt antwoord gaf op mijn vraag waarom de communicatie zo abrupt was stilgezet. Waar ik toen echter aan voorbij ben gegaan, is dat ik, in plaats van de keuze van het ‘niet communiceren erover’ aan de kaak te stellen, me liet leiden door de aannemelijkheid van zijn excuses en het weer een kans gaf. Daarom vind ik het sterk dat je de veronderstelling al hebt binnengelaten, dat de kans groot is dat ‘hij het weer zal doen’.

Ik heb dat in de praktijk moeten leren. Met regelmaat bleef hij weg, zonder tegenbericht of uitleg, ook niet bereikbaar. Niet communicatief erover. Behalve dan, pas achteraf. Het effect dat het op mij had, was dat ik gewend raakte aan dat gedrag. Er ook niet meer op anticipeerde door middel van berichtjes & vragen. Ik was als het ware ‘getraind’ en ‘fijn getuned’ in de verwachting dat er zich ergens wel weer zo’n periode zou aandienen. Not healthy.

Verplicht voel ik me om te zeggen dat mijn ervaring met ‘ (tijdelijke) verdwijningen’, niet betekent dat het in het geval van deze jongen ook een patroon zal gaan worden. Het is moeilijk inschatten, ik ken hem niet, geen idee hoe hij zit in zijn beleving en het uiten daarvan, weet niets van de details in jullie samenzijn. Maar vanuit eigen ervaring in ieder geval een kanttekening dat, mocht je hem toch weer toelaten, je goed in de gaten moet houden of je een patroon gaat ontdekken.

Als ik op mijn ervaring terugkijk, legt het gedrag van ‘afstand nemen, zonder uitleg erover’, voor mij ook iets anders bloot. Alsof er vanuit hem de veronderstelling bestaat, dat jij ‘heus wel’ met die abrupte en plotselinge stilte en/of afstand om kan gaan. Er ‘ok’ mee zal zijn. Jij kennelijk geen uitleg behoeft. Je het wel begrijpen zal wanneer hij het je later, wanneer het hem uitkomt, pas uitlegt. Plaatst zijn behoeftes dus voorop—en niet in samenspraak. En dat jij in de tussentijd geplaagd zal worden door een vragenvuur zonder antwoorden, ach. Dat dát door een ander zo wordt ingevuld, voelt (althans voor mij) bijzonder respectloos. Alsof jij er even niet meer toedoet. Het wekt de indruk dat er geen enkel besef bestaat dat een mogelijke gevoels-verandering in een ontstane verwachting (waar hij, gezien de plannen voor New York, ook aan meewerkte) ook aan jouw beleving teruggekoppeld behoort te worden.

Mijn ervaring met een twijfelaar (en wegrenner) is dat er over het algemeen altijd een commitment-issue speelt. In eerste instantie, lijken zij een duidelijke keuze te maken. Maar al gauw bespringt hen de paniek—en nemen afstand om de angsten te bedwingen. Let wel: bedwingen, niet ‘oplossen’. Dan, wanneer de kalmte is wedergekeerd en er geen druk mee voelbaar is, ontstaan er weer twijfels over deze nieuwe beslissing, waarbij zij paniek ervaren door het mogelijke gemis en de eenzaamheid, en zich dan weer afvragen of *dit* wel de goede keuze is geweest.

En dan zijn ze er weer. Totdat ze er weer niet meer zijn. En round & round they go. Patroonmatig. Het is maar waar je zin in hebt…

Ik hoop dat je inziet dat dit niets over jou zegt. In onwetendheid bungelend aan het eindje van iemand’s besluiteloosheid & vertwijfeling, heeft z’n weerslag op je zelfwaarde/zelfbeeld. De kans is groot dat je het bij jezelf gaat zoeken. Want: “als het niet aan mij lag, had hij het wel met me besproken”, dus: weer terug bij jou en wat je mogelijk ‘verkeerd’ hebt gedaan. Probeer jezelf niet door deze ‘David Copperfield’ in dat gedachtendoosje te duwen. Hij heeft niets over jou gezegd, dus vul het ook niet zelf in. Niet doen, hoor! Wat ter discussie staat, is dat hij je niet betrekt bij de redenen van deze stilte. Hij is met zichzelf bezig en op zichzelf gericht.

Laat de betekenissen bij hem liggen…