Ik wilde even reageren omdat ik het verschijnsel eenzaamheid een 'interessant' gegeven vind. Tevens een van de ergste dingen die je kan voelen, ernstige ziektes daargelaten natuurlijk. Wil zeker niet chargeren. Laat ik het bij mijzelf houden dus. Eenzaam voelen is iets dat ik zelf al mij hele leven met mij mee draag. In relaties, in vriendschappen. Tuurlijk is het als de zee, het komt en gaat. Maar onder de oppervlakte is het altijd daar.
Ik ben hier beland na een relatiebreuk met iemand die ik wat betreft gevoel nog steeds zie als mijn grootste liefde. Een van de dingen die ik constateerde in samenzijn met haar, was dat die inherente eenzaamheid plots verdwenen was. Ik voelde me zoveel lichter dan ik me ooit heb gevoeld. Voor zover ik me kan herinneren natuurlijk.
Des te groter was de klap toen die eenzaamheid zich weer aandiende na de breuk en ze woog zwaarder dan ooit. Ik heb nu 5 jaar een andere relatie, iemand die goed bij mij past (en andersom geloof ik ook) maar het gevoel is er. Naar mate het weer mooier wordt, krijg ik er ook meer last van.

Persoonlijk geloof ik er niet in dat je dit gevoel kan helen. Ik denk dat het een vroeg besef is geweest dat we in feite allemaal alleen zijn in dit leven. Wat een zeer onheilspellende gedachte is natuurlijk. Een van de dingen die het leven draaglijker maken is contact met andere mensen. Ik geloof er ook niet in dat je zelf gelukkig kan worden/zijn. Niet in die zin dat je eerst zelf gelukkig moet worden voordat je een relatie aangaat. Dan ga je er namelijk vanuit dat een potentieel ander zijn zaken wel op een rijtje heeft en zelf ook gelukkig is. Dit is vaker niet zo dan wel. En juist dan krijg je wrijving. Jij hebt zo hard aan jezelf gewerkt dat je een verwachting hebt voor de ander. Dat zie je zoveel in profielen op datingsites. Meeste mensen geven aan dat ze iemand zoeken die positief in het leven staat. Ik heb geen idee wat dat is, dus voor mij werkten dat soort oppervlakkige termen niet.

Ik heb binnen mijn beperkingen geleerd om mensen meer te nemen zoals ze zijn en voor mij werkt dat beter. Ook mijzelf neem ik nu veel meer zoals ik ben, de ontevredenheid over bepaalde dingen van mijzelf daarbij inbegrepen:-)
Ik besefte me dat ik het leven niet als licht zie en elke dag een feest. En dat is ok. Ik maak er hoe dan ook wel t beste van, of althans zal ik dat zeker proberen. Geen woorden maar daden dus.

Maar genoeg gefilosofeer. Ik zou zeggen, vanuit mijn perspectief gezien, wees niet te streng voor jezelf. Je hebt behoefte aan menselijk contact en daarin sta je niet alleen. Ik werk niet goed alleen, maar kan wel heel goed alleen zijn. Alleen voelen is daarentegen klote. Of je nu gaat sporten, internetten, daten, stappen, of een relatie hebt, ik denk dat al deze zaken in zekere mate een afleiding zijn voor de leegte.
Ik hoop voor je dat je er vanaf komt, maar misschien dat je de eenzaamheid moet omarmen. Een onwelkome vriend, maar een vriend niettemin...

Waaruit maar weer geconcludeerd mag worden dat ik de waarheid zeker niet in pacht heb. Maar we doen ons best:-)
Sterkte!

Mooie plannen maken, om je goed te voelen.
Actie ondernomen voor jezelf, mooi!

Delete

Sorry voor de dubbele posts maar mijn post wordt telkens maar voor een gedeelte weergegeven. Hele stukken tekst missen gewoon. Hoe komt dat?

Daarom ik hou het kort: ik ken het gevoel. Ik wil een stuk van mij zelf geven aan anderen. Voel mij de laatste tijd ook eenzaam. En dat is heel bizar. Ik die vroeger zo op het single leven was gesteld. Ik ben op een jaar tijd een hele transformatie ondergaan. Ik ken mezelf niet meer.
Succes

Het lijkt wel alsof je over mij schrijft, ik herken echt ieder woord die jij hier neer hebt gezet. Ik voel me ook regelmatig er niet meer tussen passen, iedereen om mij heen loopt 10 stappen op mij voor.. qua relaties en gezin. Niet dat zij per definitie gelukkiger zijn dan ik.

Voor mijn laatste relatie was ik 5 jaar vrijgezel, bewust overigens. Even mijn eigen plan trekken, mijn eigen ding doen, concentreren op mijn werk en het leven van een vrijgezel leven "mijn wilde haren kwijt raken"
Ik mij opengesteld voor een eventuele relatie, en dan kom je iemand tegen waar je op slag verliefd op wordt en je daar een mooie toekomst mee ziet. Tja, dan komt er op een gegeven moment een punt dat je weer alleen bent.

Wat Dirk zegt, heb ik zelf ook ervaren. Ik ben altijd iemand geweest die genoot van het vrijgezellen leven, feestje hier of een drankje daar! Maakte mij niet uit, ik was altijd overal voor in. Alleen zijn vond ik fijn, de rust en stilte in mijn huis als ik na een drukke dag thuis kwam. En nu? Nu vind ik het vreselijk. Het alleen thuis komen in een stil huis, het alleen een kopje van je katten krijgen en vaak in de weekenden alleen op de bank zitten.

We worden ouder, dat snap ik. Iedereen om mij heen wordt ouder, bouwt iets op met iemand en of heeft al iets opgebouwd. Zit ik dan, Claudia de eeuwige vrijgezel.. het kattenvrouwtje! Ik probeer er zo vaak mogelijk op uit te gaan en dingen te ondernemen, maar dan heb je het volgende struikelblok; vrienden die gebonden zijn aan een relatie en of kinderen kunnen niet zomaar onverwachts weg. Dus moet er een gepland worden! oh oh oh, wat mis ik die tijden van vroeger dat iedereen vrijgezel was en we zomaar de hort op konden gaan.

Kunnen we niet een LDVD clubje oprichten om gezellig te gaan borrelen, stappen en eten met elkaar? HAHA!