Já,dat gevoel ken ik!
Maar je bent héél goed bezig.Volhouden!!
ptm(hmvrpm78)

Haha, ja, ook bij mij is dat een bekend gevoel. Ik ben 29 en heb het gevoel in de afgelopen drie jaren meerdere malen gehad. Mooi zoals je dat omschrijft; "iemand die me 100 procent adoreert, ook al loop je sochtends in je pyama door de woonkamer met uitgelopen mascara, en je haar door de war!". Volgens mij is er weinig schattiger dan dat, haha. Althans, als je inderdaad echt gek bent op iemand (anders is 't vast ook schattig, maar dan weer op een andere manier ).

Bij mij is dat met ups en downs gegaan. Heb ook heel vaak het gevoel gehad dat alles inderdaad eigenlijk hartstikke goed ging, behalve dat ene. Wel associeerde ik dat nog heel vaak toch met mijn eerste vriendin, maar misschien ook vanwege het feit dat ik nog wel ook (korte) relaties heb gehad in de tussentijd, die dat gevoel niet helemaal konden opheffen. Waarschijnlijk toch omdat het 'het' niet helemaal was. Dat had ik tijdens de feestdagen ook weer. Maar ik ben wel redelijk in staat om dat gevoel los te laten en het me er niet onder te laten krijgen.

En waar je zo iemand nou tegenkomt... Tja, ik heb het zelf eigenlijk nooit in het uitgaansleven gezocht. Nou waag ik mij sowieso niet zo snel in een disco, maar sowieso zijn contacten die je tijdens het uitgaan opdoet, vaak 'anders'. Al weet je het natuurlijk nooit. Ik heb zelf wel eens gedacht dat het type meisjes waar ik op val misschien niet echt van die uitgaanstypes zijn, al is dat natuurlijk nonsens - iedereen gaat wel eens uit. En ik ga zelf niet zo heel vaak echt 'op stap', dat zal ook helpen.

De meisjes met wie ik tot dusver wat gehad heb, kwamen allemaal somehow 'op mijn pad'. Mijn eerste vriendin was een studiegenote met wie ik een jaar in het buitenland heb gezeten, mijn tweede vriendin kende ik via mijn werk, mijn derde vriendin van een borrel van een studievereniging en mijn laatste half via internet, half via mijn werk. De 'uitgaansflirts' zijn eigenlijk altijd bij 'uitgaansflirts' gebleven.

Toen het uitging met mijn eerste vriendin, was ik 26. Ik had dik vijf jaar een relatie met haar gehad en eigenlijk altijd gedacht dat ik met haar oud zou worden. Ik moest dus ook flink mijn toekomstvisie aanpassen toen het uitgegaan was en het duidelijk was dat het ook niet meer aan zou gaan. Heb in de jaren daarna wel redelijk vaak momenten gehad dat ik onvrede voelde met het leven dat ik had, hoewel bijna alles hartstikke goed ging. Heb een groot gedeelte van de tijd een rijk sociaal leven gehad, werktechnisch ging alles hartstikke goed, studietechnisch ook... Maar als ik me dan bedacht dat als ik nog met haar samen was geweest, we op een bepaald moment in de fase van trouwen en kinderen terecht zouden zijn gekomen, voelde ik toch melancholie. Soort van 'dat had het compleet gemaakt, terwijl de afwezigheid nu juist een grijze sluier over alles heenhangt'.

Nou ja, in ieder geval confronteert de wereld me er nog niet zo hard mee als jou geloof ik; mijn vrienden zijn nog braaf niet bezig met kinderen enzo. Soms verlooft er zich wel eentje, maar die laat 't trouwen dan weer heel lang wachten en soms gaat er eens eentje samenwonen. Maar net zo hard stranden soms ook relaties. Ik heb slechts een vriend die pappa is geworden en dat is alweer een paar jaar geleden, nog voordat het uitging met mijn eerste vriendin.

Maar zeker met de feestdagen, kerst bijvoorbeeld, dan doet het zich nog wel even gevoelen. Mijn eerste vriendin was er altijd bij en er is nog niet een kerst voorbijgegaan dat ik haar afwezigheid nogal hard voelde. Maar goed, het schijnt er ook weer bij te horen.

Naja, mocht je er eens over willen praten - bij mij heb je in ieder geval een luisterend oor die bekend is met het gevoel .

Goed om te horen dat het zo goed met je gaat. Ik herken me ook wel een beetje in jouw verhaal, al zal het voor mij waarschijnlijk nog heeeeeel lang duren eer ik zulke sterke taal durf te spreken zoals jij doet. Van mijn vrienden ben ik ook zo'n beetje de enige zonder relatie. In mijn omgeving gaan ook steeds meer mensen samenwonen. Dan voel je je inderdaad best oud, ook al ben je pas halverwege de 20.
Dat van die discotheek herken ik ook wel. Zelf ben ik niet bepaald een uitgaanstype, dus ik denk ook niet dat ik daar een geschikte partner tegen zal komen. Maar goed, buiten de uitgaansgelegenheden kom ik die ook niet tegen dus wat dat betreft maakt dat niet zo veel verschil.
Ik vind het heel knap dat je er zo bovenop bent gekomen. Komt helemaal goed met jou!